بریده‌هایی از کتاب مشاجرات

عشق یک مهارت است، نه یک احساس.

چرا باید پیدا کردن منشاء خشممان اینقدر دشوار باشد؟ بعضی‌وقت‌ها، علتش این است که آنچه آزارمان می‌دهد فی‌نفسه تحقیرآمیز است. شاید برایمان خجالت‌آور باشد که بفهمیم کسی که این قدر روی او سرمایه‌گذاری کردیم در حقیقت ممکن است از ظاهرمان خوشش نیاید، یا اصلاً مهربان نباشد، یا شاید دارد از ما سوءاستفادهٔ مالی می‌کند، یا به طور جدی جلوی تحقق رویاهای شغلی ما را گرفته است.

هدف این نیست که سعی کنیم مشاجره‌ای پیش نیاید، بلکه سعی بر این است که راهمان را به سوی اختلاف‌نظرهای نتیجه‌بخش‌تر پیدا کنیم. باید بیاموزیم خوب جرّ و بحث کنیم، نه این‌که اصلاً جرّ و بحث نکنیم.

جنبهٔ غم‌انگیز هر مشاجرهٔ اسف‌بار این است که حاصل عدم تطابق وحشتناک میان پیامی است که عاجزانه قصد داریم برسانیم («نیاز دارم دوستم داشته باشی، مرا بشناسی، با من موافقت کنی») و روش بیان منظورمان (با اتهامات عجولانه، اوقات‌تلخی، حرف‌های تحقیرآمیز، گوشه و کنایه، ایما و اشاره‌های اغراق‌آمیز و فریادهای «به جهنم»).

سازگاری ظاهری، در واقع، اصلاً نشانهٔ قابل اطمینانی از سلامت روابط عاشقانه نیست، زیرا غیرممکن است بتوان زندگی دو نفر را با هم ادغام کرد و مرتباً با مسائلی که منشاء ناسازگاری‌های عمیق باشد روبه‌رو نشد. عدم وجود جرّ و بحث، بیشتر احتمال دارد نشانهٔ بی‌اهمیتی باشد تا دستیابی به بلوغی فوق‌انسانی.

ما مثل کتاب نیستیم که یک بار نوشته شود در قفسهٔ ثابت یک کتابخانه گذاشته شود؛ ما مثل متن‌های آنلاین هستیم، مرتباً از جهات مختلف بازنویسی و اصلاح می‌شویم.

هر زن و شوهری به طور متوسط سالانه بین سی تا پنجاه مشاجرهٔ حسابی دارند. منظور از «حسابی» مشاجره‌ای است که کاملاً خارج از هنجارهای گفتگوی متمدنانه باشد، چیزی که آدم نمی‌تواند از آن فیلم بگیرد و به دوستانش نشان دهد و ممکن است شامل جیغ زدن، چشم‌غره رفتن، اتهامات اغراق‌آمیز، کوبیدن در به هم، و استفادهٔ آزادانه از الفاظی همچون «پفیوزِ الدنگ» و «خرِ نفهم» باشد.

تقریباً پشت هر مشاجره‌ای تلاش مذبوحانه‌ای از جانب دو نفر وجود دارد تا دیگری را وادار کند احساس واقعی و بی‌غرض بودن او را ببیند، تأیید کند و به آن پاسخ دهد.

این دیدگاه که یک عاشق واقعی باید ذهن ما را بخواند یکی از خطرناک‌ترین تصورات است و به مرور زمان باعث ایجاد قهرهای ویرانگری خواهد شد.

در اصل به این علت مرتباً مشاجرات شدیدی بین ما پیش می‌آید که آموزش ندیده‌ایم خودمان را به دیگران بشناسانیم. تقریباً پشت هر مشاجره‌ای تلاش مذبوحانه‌ای از جانب دو نفر وجود دارد تا دیگری را وادار کند احساس واقعی و بی‌غرض بودن او را ببیند، تأیید کند و به آن پاسخ دهد.

مردم وقتی کوتاه می‌آیند که احساس کنند کسی دوستشان دارد، نه وقتی با تندی به آن‌ها گفته شود که اشتباه می‌کنند.

در یک سطح عمیق‌تر، شاید علتش این باشد که نمی‌توانیم درست و حسابی با آنچه مشاجرات دربارهٔ خودمان به ما نشان می‌دهد روبه‌رو شویم: این جرّ و بحث‌ها توهین به خودشیفتگی ما محسوب می‌شود، توهینی که قابل تحمل نیست. وقتی مشاجرات فرو نشست، فکر کردن به خباثت، بیچارگی، و کوته‌فکری به نمایش درآمده منزجرکننده است، بنابراین صبح که آبها از آسیاب افتاد، هنرمندانه پیش خودمان و شریک زندگی‌مان تظاهر می‌کنیم که آنچه شب قبل رخ داده حتماً غفلتی غیرعادی بوده که بهتر است چیزی از آن نگوییم.

باید در حد توان تلاش کنیم که وقتی شریک زندگی‌مان آداب صحیح گفتگو را رعایت نمی‌کند آن را به رُخش نکشیم. از یک جهت، هیچ‌وقت زمان نامناسبی برای پیش کشیدن یک موضوع مهم نیست. یا به طور کلی، زوجین باید مرتباً به یکدیگر اجازه دهند مشاجرات متعدد مختصری داشته باشند تا سیل مشاجرات ناگهانی و شدید غافلگیرشان نکند و آن‌ها را با خود نبرد.

این دنیا، هر بار به طریقی دل ما را می‌شکند

لازم نیست هم و غممان این باشد که از مسائل بحث‌آمیز اجتناب کنیم، بلکه باید بیاموزیم با روش‌هایی که کمتر زیانبخش و کینه‌جویانه باشد، و کمی مدبرانه‌تر این مسائل را مدیریت کنیم.

زوجین یاد بگیرند اظهارات منفی متعصبانه‌ای دربارهٔ این‌که شریک زندگی‌شان «واقعاً» چگونه است بر زبان نیاورند و در عوض دنبال این باشند که توضیح دهند طرف مقابل چه احساسی را در آن‌ها برمی‌انگیزد. مثلاً اگر به جای متوسل شدن به یک جملهٔ توصیفی و کلی مثل «تو یه بیشعور خودخواه و بی‌احساسی» بگوییم «تو باعث می‌شی احساس کنم انگار اصلاً برات اهمیت ندارم» پیشرفت بیشتری حاصل خواهیم کرد.

باید بیاموزیم که جرئت بیان درماندگی‌ها و نگرانی‌هایمان را داشته باشیم. همیشه بهتر است به مجادلهٔ اصلی بپردازیم تا این‌که رابطهٔ خود را به خاطر داد و قال‌های بیهوده و مشاجرات متعدد بر سر چیزهای کوچک خراب کنیم. وقتی با آنچه واقعاً ما را خشمگین کرده روبه‌رو شویم و آن را ابراز کنیم، دیگر این همه به هم نمی‌پریم.

عشق یک مهارت است، نه یک احساس.

نور حقیقت بیش از حد درخشان است و چشم را می‌زند

به جای آن‌که زبان به دهان بگیریم و به سکوت آرام‌بخش قهر پناه ببریم، باید همیشه شجاعت توضیح دادن را داشته باشیم.

وقتی با تندی و ترشرویی به مردم بگوییم چه اشکالی دارند تغییر نخواهند کرد؛ وقتی تغییر می‌کنند که احساس کنند به حد کافی از آن‌ها حمایت می‌شود تا تغییری را که (تقریباً همیشه) از قبل می‌دانند موعدش رسیده تقبل کنند.

ما (ناگزیر) خوب بار نیامده‌ایم؛

ما مثل کتاب نیستیم که یک بار نوشته شود در قفسهٔ ثابت یک کتابخانه گذاشته شود؛ ما مثل متن‌های آنلاین هستیم، مرتباً از جهات مختلف بازنویسی و اصلاح می‌شویم.

وقتی با مشکلات دست و پنجه نرم می‌کنیم، آنچه عمدتاً از شریک زندگی‌مان انتظار داریم این است که حال و روزمان را درک کند. ما دنبال جواب نیستیم (ممکن است مشکلات آنقدر بزرگ باشند که جواب روشنی برای‌شان وجود نداشته باشد) بلکه انتظار داریم همسرمان ما را تسلی دهد، قوت قلبمان باشد، و با ما همدردی کند. در این شرایط، اتخاذ مواضع بیش از حد منطقی، ممکن است مهربانی محسوب نشود، بلکه نوعی بی‌صبری باشد که پشت این چهرهٔ منطقی پنهان شده.

احساس ما به این‌که آیا جذابیم یا نه نشان‌دهندهٔ این نیست که واقعاً چه شکلی هستیم؛ این احساس از الگویی پیروی می‌کند که به دوران کودکی ما برمی‌گردد و این‌که چقدر احساس می‌کردیم کسانی که به آن‌ها وابسته بودیم ما را دوست دارند. ترس از صحبت جلوی جمع به خاطر ترس و خجالت دیرین از قضاوت دیگران است.

سازگاری ظاهری، در واقع، اصلاً نشانهٔ قابل اطمینانی از سلامت روابط عاشقانه نیست، زیرا غیرممکن است بتوان زندگی دو نفر را با هم ادغام کرد و مرتباً با مسائلی که منشاء ناسازگاری‌های عمیق باشد روبه‌رو نشد. عدم وجود جرّ و بحث، بیشتر احتمال دارد نشانهٔ بی‌اهمیتی باشد تا دستیابی به بلوغی فوق‌انسانی.

ایمان بی‌چون و چرا به کمال خودمان است که ما را به موجوداتی دیوصفت تبدیل می‌کند.

مردم وقتی کوتاه می‌آیند که احساس کنند کسی دوستشان دارد، نه وقتی با تندی به آن‌ها گفته شود که اشتباه می‌کنند. وقتی می‌ترسیم و احتمال می‌دهیم شخصی که ما را به چالش کشیده از ما متنفر است، قصد دارد به ما صدمه بزند، هرگز نمی‌تواند ما را ببخشد، و شاید قصد دارد ترکمان کند، لج می‌کنیم و حقیقت را نمی‌گوییم. لازم است حتماً هر انتقادی را با قوت‌قلب دادن به طرف مقابل دربارهٔ عشق همیشگی‌مان به او آغاز کنیم.

در اصل به این علت مرتباً مشاجرات شدیدی بین ما پیش می‌آید که آموزش ندیده‌ایم خودمان را به دیگران بشناسانیم. تقریباً پشت هر مشاجره‌ای تلاش مذبوحانه‌ای از جانب دو نفر وجود دارد تا دیگری را وادار کند احساس واقعی و بی‌غرض بودن او را ببیند، تأیید کند و به آن پاسخ دهد.

بنابراین درگیر شدن ما در مشاجرات تلخ بدین علت نیست که اساساً بیشعور یا جداً دیوانه‌ایم، بلکه بدین علت است که در آنِ واحد هم دلمان پر است، هم نمی‌توانیم حرفمان را بزنیم. این میل سرکشِ ما به ارتباط برقرار کردن، توانایی ما در برقراری ارتباط را مختل می‌سازد.