بریده‌هایی از کتاب شرح اسم ماه؛ جلد اول

قُتِلَ عَلِیٌّ فِی مِحْرَابِ عِبَادَتِهِ لِشِدَّةِ عَدْلِهِ...

حسین‌بن‌علی، خود نیز تشنه است. همهٔ خاندان او گرسنه و تشنه‌اند؛ اما این‌جا و با این کودک شیرخوار می‌خواهد عیار دشمن را بسنجد...

هاشم‌بن‌عبدمناف تا قیام قیامت به خود ببالد که پیامبری چون محمد مصطفی را به جامعهٔ بشری تحویل داده و بنی‌هاشم بدین موهبت افتخار کنند که چون تویی را در خاندان خویش پرورده و در سرزمین طفّ به مسلخ عشق فرستاده اند.

غرق است جانم بر دَرَت در بوی مُشک و عَنبرت... مولوی

«اگر بعد از رسول خدا، عمویم حمزه و برادرم جعفر زنده بودند، [هرگز از حقّ خویش کناره نمی‌گرفتم و] به زور تن به بیعت نمی‌دادم.»

هَوَّنَ عَلَی ما نَزَّلَ بی أَنَّهُ بِعَیْنِ اللهِ

اکنون که این عبارات را می‌نویسم، دقیقاً ۱۳۷۹ سال از واقعهٔ کربلا می‌گذرد؛ نبرد نابرابری که به یُمن حقانیت و مظلومیت شهدای والامقام آن، نه تنها بوی کهنگی و فرسودگی نگرفته، بلکه سال به سال به شکوه و عظمت آن افزوده شده و حیطهٔ تأثیرگذاری‌اش گسترش یافته است. آیا حماسه‌ای این‌چنین در تمامی پهنهٔ تاریخ سراغ دارید؟

او زیباترینِ زیبارویان، قمر العشیره، عباس‌بن‌علی‌بن‌أبی‌طالب، امام‌زاده‌ای است که رنگ و بوی امام دارد. با لشکرت چه حاجت، رفتن به جنگ دشمن تو خود به چشم و ابرو، بر هم زنی سپاهی اما از این‌ها که بگذریم، این‌جا عرق‌ریزان قلم است بر صفحهٔ کاغذ؛ قلم عرق شرم می‌ریزد، وقتی قرار است کار بزرگی انجام دهد چون توصیف آن قلب تپنده سپاه!

از کمالات مادی و معنوی او هرچه بگویم، کم گفته‌ام... کتاب فضل تو را آب بحر کافی نیست که تر کنم سرِ انگشت و صفحه بشمارم تنها بسنده کنم به این‌که در سوارکاری شجاع و کارآزموده، در قدرت بازو زبانزد مردم، و در زیبایی و خوش‌اندامی شهرهٔ آفاق بود. نگویید این صفات ممکن است در هر کس دیگری نیز فراهم آید. شاه شمشادقدان خسرو شیرین‌دهنان که به مژگان شکند قلب همه صف‌شکنان... آری! اما آنچه او را در زمان خویش و در همهٔ عصرها و زمان‌ها از همگان متمایز می‌کند، وارستگی فوق‌العادهٔ اوست که باعث شد به «عبد صالح خدا» موسوم شود، و این درجه‌ای عالی است که به یکی از هزار نمی‌دهند!

کدامین خصلت رسول خداست که اهل نماز هر روز و هر ساعت بدان اذعان می‌کنند و شهادت می‌دهند؟ جز آن‌که می‌گوییم: «... وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ». نخست بندگی او، آن‌گاه رسالت و نبوتی که تاج شرافت او به شمار می‌رود. به زبان دیگر، پیامبر هم با همهٔ عظمت، از دامنهٔ سرسبز «عبودیت» گذشته تا توانسته است به قلهٔ رفیع و والای رسالت پای نهد.

منم که شهرهٔ شهرم به عشق ورزیدن منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن حافظ

الهی سینه‌ای ده آتش افروز در آن سینه دلی وان دل همه سوز

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش حافظ

فکر عادی بشر از درک علی‌اصغرِ کربلا عاجز است.