بریده‌هایی از کتاب راه و روش مینیمالیستی

«اگر نمی‌توانیم با آنچه در حال حاضر داریم خوشحال باشیم، چطور ممکن است با بیشتر از آن خوشحال بشوی

هر مینیمالیستی می‌داند که زندگی سرشار از معامله است. وقت گذاشتن برای چیزی به معنی از دست دادن آن وقت برای چیز دیگر است. هزینهٔ واقعی لوازمی که بی‌استفاده روی قفسه‌های شما مانده‌اند، یا تزئیناتی که فقط سالی یک‌بار از جای مخفی‌شان بیرون کشیده می‌شوند، فقط پولی نیست که خرج خرید آن‌ها کرده‌اید؛ زمانی که سپری کرده‌اید و دنبال آن‌ها گشته‌اید و سپس آن‌ها را خریده‌اید، مرتب کرده‌اید، انبار کرده‌اید یا تعمیر کرده‌اید هم هست. تصور کنید که با این زمان و انرژی، به جای این کارها، چه می‌توانستید بکنید! آیا این زمان را از خانوادهٔ خود دریغ کرده‌اید؟ یا می‌توانستید در این زمان کاری را که دوست دارید انجام بدهید؛ چیزی که واقعاً برای شما سرور به همراه می‌آورد؟ حرف آخر این است که اگر زندگی ما زیر بار به‌هم‌ریختگی مدفون شده، داریم بهترین بخش خودمان را صرف چیزهایی می‌کنیم که کمترین اهمیت را دارند.

آیا شما هم گرفتار به‌هم‌ریختگی احساسی هستید و سنگینی‌اش شما را پایین می‌کشد؟ با یافتن رگه‌های زیان‌آوری شروع کنید که در ذهن شما نقش ایفا می‌کند. آن‌ها را روی کاغذ بیاورید. آن‌ها را بشناسید. دفعهٔ بعد که پیش آمدند به آن‌ها توجه و دربارهٔ آن‌ها تحقیق کنید (نه اینکه آن‌ها را مثل قدیم همچون حقیقت مسلم بپذیرید).

ما به‌سرعت متوجه شدم که کمتر خواستن، در فرهنگی که برای درگیر بودن، دستاورد داشتن و انباشته کردن بی‌پایان چیزهای مادی ارزش قائل است، کار راحتی نیست. پس بهتر است اکنون با هم متعهد بشویم که ذهنیت مینیمالیستی را پرورش بدهیم

با مهاجرت گسترده‌ای که در دههٔ اخیر از خرده‌فروشی‌های سنتی به خرید آنلاین کرده‌ایم، به‌دست آوردن رضایت آنی از خرید چیزی جدید، از همیشه آسان‌تر شده؛ اما این کار در ما هیجان‌های پردازش‌نشده به‌جا می‌گذارد، حساب بانکی‌مان را خالی و خانه‌هایمان را بیش از حد انباشته می‌کند.

ممکن است به‌نظر برسد در مینیمالیسم موضوع مهم وسایل است، اما وقتی به‌هم‌ریختگی‌ها را کنار می‌زنید و چارچوب ذهنی جدیدی را می‌پذیرید، می‌آموزید که مینیمالیسم اصلاً ربط چندانی به «وسایل» ندارد.

اگر می‌خواستم طوری زندگی کنم که واقعاً برایم مناسب باشد، باید تشخیص می‌دادم که چه چیزی بیش از همه برایم اهمیت دارد. باید تمرکزم را از روی کاری که می‌کردم برمی‌داشتم و بیشتر به این فکر می‌کردم که چرا دارم آن کار را انجام می‌دهم.

اگر می‌خواستم طوری زندگی کنم که واقعاً برایم مناسب باشد، باید تشخیص می‌دادم که چه چیزی بیش از همه برایم اهمیت دارد. باید تمرکزم را از روی کاری که می‌کردم برمی‌داشتم و بیشتر به این فکر می‌کردم که چرا دارم آن کار را انجام می‌دهم.

اعتقاد دارم که وقتی به پاسخ چراها فکر کنید -به عمیق‌ترین اولویت‌هایتان، به ارزش‌های درونی‌تان- همه‌چیز سر جای خودش قرار می‌گیرد. چیزهای غیرضروری از سر راه کنار می‌روند و زندگی‌ای که همیشه آن را می‌خواستید رخ می‌نماید.

آیا شما هم گرفتار به‌هم‌ریختگی احساسی هستید و سنگینی‌اش شما را پایین می‌کشد؟ با یافتن رگه‌های زیان‌آوری شروع کنید که در ذهن شما نقش ایفا می‌کند. آن‌ها را روی کاغذ بیاورید. آن‌ها را بشناسید. دفعهٔ بعد که پیش آمدند به آن‌ها توجه و دربارهٔ آن‌ها تحقیق کنید (نه اینکه آن‌ها را مثل قدیم همچون حقیقت مسلم بپذیرید).

به جای اینکه طوری مصرف کنیم که زندگی‌مان به نظر خوب بیاید، بهتر است مصرفمان را محدود کنیم و زندگی‌مان را طوری بسازیم که احساس خوبی به ما بدهد. زندگی‌ای که احساس خوبی به ما بدهد زیاد ربطی به این ندارد که مالک چه چیزهایی هستیم.

«من تمام زمانی را که می‌خواهم در اختیار دارم.»

اما جوهرهٔ واقعی مینیمالیسم خیلی پرمعناتر از این‌هاست. موضوع این جنبشْ زیستن زندگی با توجه به ارزش‌هاست؛ زندگی‌ای که درونش حتی از نمای بیرونی‌اش هم بهتر است.

جوهرهٔ مینیمالیسم همین است. مزیت ساختن زندگی‌ای که با درون شما هماهنگی دارد همین است. این هدیهٔ دنبال کردن چیزی است که برای شما اهمیت دارد، دور از حواس‌پرتی‌هایی که خیلی اوقات شما را از راه به‌در می‌کنند و در نهایت، زندگیِ شما را پر از چیزهایی می‌کنند که هرگز دنبال به دست آوردنشان نبوده‌اید. به‌عبارت ساده‌تر، مینیمالیسم انتخاب کردن روش زندگی مناسب است.

«اگر نمی‌توانیم با آنچه در حال حاضر داریم خوشحال باشیم، چطور ممکن است با بیشتر از آن خوشحال بشویم؟»

مینیمالیسم در اصالت ریشه دارد و اصالت مهم‌تر از ظاهر است. وقتی اکثریت کارهای ما در راستای ارزش‌هایمان باشد، در ما اطمینانی درونی شکل می‌گیرد که توجه ایگو را از ظواهر فراتر می‌برد.

به‌هم‌ریختگی: مادی، ذهنی و احساسی

۱. از منطقه‌ای کوچک شروع کنید؛ مثل کشو خرت‌وپرت‌ها

اگر در کار رفع انباشتگی تازه‌کار هستید، از یک منطقهٔ کوچک شروع کنید و قبل از ادامهٔ کار، بر رهایی و رضایتی که به شما می‌دهد متمرکز شوید.

۲. تایمر را روی ده دقیقه تنظیم کنید

قانون «یکی می‌آید، یکی می‌رود» را اعمال کنید

دو بار در سال، به هر انباری‌ای که دارید بروید و اطمینان حاصل کنید که هنوز می‌خواهید وسایلی را که آنجا انبار کرده‌اید نگه دارید. (هرچه بیشتر بگذارید وسایل جمع بشوند، بیشتر تمایل پیدا می‌کنید که این کار را به تعویق بیندازید، بنابراین به دو بار ارزیابی در سال پایبند باشید.)

جوهرهٔ مینیمالیسم همین است. مزیت ساختن زندگی‌ای که با درون شما هماهنگی دارد همین است. این هدیهٔ دنبال کردن چیزی است که برای شما اهمیت دارد، دور از حواس‌پرتی‌هایی که خیلی اوقات شما را از راه به‌در می‌کنند و در نهایت، زندگیِ شما را پر از چیزهایی می‌کنند که هرگز دنبال به دست آوردنشان نبوده‌اید.

راهی دیگر برای کنار گذاشتن زمان برای انجام دادن بالاترین اولویت‌هایتان این است که کارها را از طریق استفادهٔ منظم از ساعت پرتوان با هم ادغام کنید. (به این راهبرد «تکه‌تکه کردن» هم می‌گویند.) این موضوع، به‌ویژه برای من، در انجام وظایفی مفی

مینیمالیسم یعنی یاد بگیرید که انتخاب کنید در زندگی چه چیزی را بیش از همه می‌خواهید، نه اینکه همین الان چه می‌خواهید.

دفعهٔ بعد که متوجه شدید ناخودآگاه دارید به سمت حواس‌پرتی می‌روید، آگاهانه مکث کنید؛ درست شبیه آن‌موقع که تشویقتان کردم قبل از اینکه چیزی بخرید مکث کنید. از خودتان بپرسید آیا این واقعاً چیزی است که می‌خواهم به آن اولویت بدهم یا کار دیگری هست، کاری بهتر، که ترجیح می‌دهم وقتم را برای آن صرف کنم؟

قبل از خواب، زمانی را بدون گوشی در نظر بگیرید (یک ساعت، نیم ساعت، یک ربع؛ هر مدتی که برای شما مناسب است) تا به خودتان زمان سفید بیشتری بدهید.

ـ خرید کردن را در زمان‌هایی که احساس منفی دارید کنار بگذارید.

خودتان را ملزم کنید که پیش از هر خرید غیرضروری دست‌کم پنج دقیقه صبر کنید.

فقط لباس‌هایی را بخرید که به آن‌ها نمرهٔ ده از ده می‌دهید. هر چیز دیگری را کنار بگذارید.