بریده‌هایی از کتاب قول مادر

«خیلی خوب است که گاهی کسی باشد تا یک فنجان چای را با او سهیم شوی.»

ازدواج بیشتر از آنکه به‌دست‌آوردن باشد، ازدست‌دادن است.

به‌تدریج فهمیدم آرزوی داشتن چیزی با داشتن آن فرق می‌کند.

«آدم‌ها بندهٔ عادت‌هایشان هستند. آنها وقتی یک جا نشستند، به آن عادت می‌کنند و نسبت‌به همان نقطه تعلق خاطر پیدا می‌کنند.»

ترس از مرگ درپیِ ترس از زندگی می‌آید. کسی که زندگی را به‌تمامی زیسته باشد، هر لحظه آماده است تا بمیرد.

چیزهای ارزشمند به‌سادگی به‌دست نمی‌آیند.

بیماران به یک چیز بیش از هرچیز دیگر حتی بیش از یک پزشک و پرستار و دارو نیاز دارند و آن چیز مادر است. کسی که به تو اطمینانِ خاطر دهد، کسی که بالش زیر سرت را درست کند، کسی که با نگاهی عاشقانه به تو بفهماند که وقتی کنارت هست باید خیالت راحت باشد. کسی که برایت بجنگد.

اغلب اوقات کسانی که بیشتر از همه به کمک نیاز دارند، کمتر تمایل به کمک‌گرفتن دارند.

صورت‌های آشنا به‌دردِ خبرهای خوب می‌خوردند، اما وقتی قرار است آدم خبر بدی بشنود، بهتر است با غریبه روبه‌رو شود.

خیلی‌ها آن بیرون هستند که آسیب دیده‌اند. اگر هرکسی در این دنیا سهم خودش را انجام دهد، هیچ‌کس تنها نمی‌ماند. همهٔ ما می‌توانیم کنار هم باشیم.

تا زمانی که در آن شرایط قرار نگیری، محال است که بفهمی در زندگی مشترک چقدر باید بدهی و چقدر باید ببخشی.

گاهی اوقات دشمنی که می‌شناسی بهتر از دشمنی‌ست که نمی‌شناسی.

این عادت مردم است. یک بار یک کار خوب می‌کنند مثلاً داوطلب می‌شوند که روز کریسمس به آدم‌های بی‌خانمان کمک کنند، اما همین افراد به‌ظاهر نیک‌خواه چند بار پس از کریسمس سراغ همان آدم‌های بی‌خانمان را می‌گیرند؟ ازنظرِ آلیس هیچ‌کدام به‌تکرار این خیرخواهی را ادامه نمی‌دهند. این ذات انسان است که یک بار کار خوبی می‌کند تا به خود و دیگران ثابت کند که سهم خودش را ادا کرده است.

ترس از مرگ درپیِ ترس از زندگی می‌آید. کسی که زندگی را به‌تمامی زیسته باشد، هر لحظه آماده است تا بمیرد. مارک تواین

یک متجاوز، هیولا که نیست. او می‌تواند دوست‌داشتنی، جذاب یا حتی پدر خوبی باشد. درست است که ماندن با او آسیب‌زننده است، اما ترک‌کردن او نیز می‌تواند به همان اندازه آسیب‌زننده باشد.

همهٔ ما می‌ترسیم. شاید ترس ما از چیزهایی باشد که ازنظرِ همه منطقی‌ست مثلاً از سقوط آزاد می‌ترسیم. از این می‌ترسیم که دیگران دربارهٔ ما چه فکر می‌کنند. شاید به‌خاطرِ فرد دیگری می‌ترسیم. شاید از چیزی می‌ترسیم که هرگز اتفاق نخواهد افتاد یا چیزی که هفتهٔ دیگر اتفاق می‌افتد. ترسیدن از چیزی خیلی ترسناک است، اما می‌دانید ترسناک‌تر از همه چیست؟ اینکه تنها باشی.