بریده‌هایی از کتاب تحریر دیوانگی

تمام خاکستری‌ها هر چقدر که روشن باشند از سفید تیره‌ترند

کتاب می‌خوانم. غذا می‌خورم. می‌خوابم. بیدار می‌شوم. عذاب می‌کشم. نه! راستش عذابی نیست. آسوده‌ام. مثل دود بالای روستا. تنها بادی لازم است که تکانم بدهد، که نیست.

تاریک بود و تاریکی انگار نوری بود که می‌توانستم ببینمش.