بریده‌هایی از کتاب مثل یک راهب فکر کن

کسی که به شما آسیب می‌زند، خود از پیش آسیب دیده است.

در آشرام عادت داشتیم در پشه‌بند بخوابیم. هر شب ورودی پشه‌بند را می‌بستیم و با چراغی مخصوص مطمئن می‌شدیم پشه‌ای داخل نباشد. یک روز صبح که بیدار شدم، دیدم پشه‌ای در توری باقی مانده و حداقل ده جای بدنم را نیش زده است. یاد جملهٔ دالایی لاما افتادم که می‌گوید «اگر گمان می‌کنید کوچک‌تر از آنید که تأثیرگذار باشید، سعی کنید با یک پشه در پشه‌بند بخوابید.» متأسفانه افکار و نگرش‌های منفی مانند پشه است؛ حتی کوچک‌ترین آن‌ها قادر است آرامش ما را بر هم بزند.

«مقایسه، شِکوه و انتقاد، سرطان‌های ذهن‌اند.»

نمی‌خواهم بگویم مدرسه ما را برای زندگی آماده نکرده است،

ترس مانع مرگ نمی‌شود، بلکه مانع زندگی می‌شود. ــ بودا

سِنِکا، فیلسوف رومی، می‌گوید: «ترس‌های ما بسیار بیشتر از خطرات پیرامون ماست و ما در ذهن خود، بسیار بیشتر از آنچه در واقعیت وجود دارد، رنج می‌کشیم.»

وقتی از دیگران عیب‌جویی می‌کنیم، توجه ما به خصایص منفی خودمان نیز جلب می‌شود؛ اما هنگامی که خوبی را در دیگران جست‌وجو می‌کنیم، متوجه بهترین‌های وجود خود می‌شویم.

«ترس از بهترینِ ما بدترین می‌سازد.»

اما خوشبختی یعنی داشتن حس رضایتمندی از خود، روابط واقعی و عمیق، و ساختن دنیایی بهت

گاهی می‌توان ردپای ترس را در طفره رفتن‌ها و عملکردمان در انجام دادن کارها پیدا کرد.

وابستگی به مسائل فانی، آن‌ها را بر ما چیره می‌کند و درنهایت به منشأ درد و رنجمان تبدیل می‌شوند؛ اما اگر ذات فانی آن‌ها را بپذیریم، شکرگزار همین فرصت محدودی خواهیم بود که به ما امانت داده شده است

واژهٔ سانتیدوا، یعنی «کنترل عوامل بیرونی ممکن نیست، اما اگر فقط ذهن خود را کنترل کنیم، چه نیازی است عوامل دیگر را کنترل کنیم؟»

روحانی آمریکایی و مؤسس بنیاد مراقبهٔ واشنگتن، تارا براچ، جایی نوشته است: «تا زمانی که خوشبختی ما در گروی وقایع متغیر بیرونی باشد، همیشه در حال دویدن به‌دنبالشان خواهیم بود.»

رضایت مادی، بیرونی است درحالی‌که خوشبختی احساسی درونی است

برای زمان‌هایی که مایلید در کنار دیگران باشید، افرادی با ارزش‌های مشترک انتخاب کنید. به‌این‌ترتیب جمعی از کسانی که دوست دارید در آینده شبیه به آن‌ها شوید، در کنار خود خواهید داشت

تنها راه رسیدن به سبکباری و سکون رها کردن است

جامعه‌شناسی به نام چارلز هورتون کولی، در سال ۱۹۰۲، نوشت: «من آنچه که می‌پندارم نیستم، آنچه تو نیز می‌پنداری نیستم. من آنچه هستم که فکر می‌کنم تو فکر می‌کنی هستم.»

وقتی صدای نظرات دیگران و انتظارات و اجبارهای دنیای اطرافمان را خاموش کنیم، صدای خود را خواهیم شنید.

عیب‌جویی اخلاقی از دیگران، ما را بااخلاق‌تر نمی‌کند. مقایسهٔ زندگی مشترک خود با دیگران، بدون تفکر و تعمق، زندگی مشترک ما را بهتر نخواهد کرد. قضاوت دیگران موجب این توهم می‌شود که اگر ما قادر به قضاوت دیگران هستیم، پس از آنان بهتریم، یا اگر شاهد شکست دیگری هستیم، پس خود در حال پیشرفتیم؛ اما در واقع مشاهدهٔ عمیق و متفکرانه است که باعث پیشرفت ما می‌شود، نه ناکامی دیگران.

در آشرام عادت داشتیم در پشه‌بند بخوابیم. هر شب ورودی پشه‌بند را می‌بستیم و با چراغی مخصوص مطمئن می‌شدیم پشه‌ای داخل نباشد. یک روز صبح که بیدار شدم، دیدم پشه‌ای در توری باقی مانده و حداقل ده جای بدنم را نیش زده است. یاد جملهٔ دالایی لاما افتادم که می‌گوید «اگر گمان می‌کنید کوچک‌تر از آنید که تأثیرگذار باشید، سعی کنید با یک پشه در پشه‌بند بخوابید.» متأسفانه افکار و نگرش‌های منفی مانند پشه است؛ حتی کوچک‌ترین آن‌ها قادر است آرامش ما را بر هم بزند.

جامعه‌شناسی به نام چارلز هورتون کولی، در سال ۱۹۰۲، نوشت: «من آنچه که می‌پندارم نیستم، آنچه تو نیز می‌پنداری نیستم. من آنچه هستم که فکر می‌کنم تو فکر می‌کنی هستم.»

در زندگی، به‌ازای هر فرد منفی‌باف، به سه نفر منجی نیاز است. من سعی می‌کنم در کنار افرادی باشم که به‌نحوی از من بهترند؛ مثلاً شادترند یا باانگیزه‌تر. زندگی نیز مانند ورزش است؛ هرچه افراد قوی‌تری پیرامونت باشند، بیشتر رشد می‌کنی. هدف این نیست که صراحتاً به دوستانتان برچسب منفی و مثبت بزنید، بلکه باید تلاش کنید حداقل ۷۵ درصد از وقت خود را با افرادی باشید که به‌جای انرژی منفی به شما انگیزه می‌دهند. وظیفهٔ دوستی خود را در روحیه دادن و بالا کشیدن دیگران نیز به جا بیاورید. تمام‌وقت در کنار بهترین دوستان نمانید. کلاس بروید، کتاب بخوانید، کارگاه آموزشی شرکت کنید. واژهٔ سانگها در زبان سانسکریت به‌معنای جامعه است و در معنای پناهگاهی برای کمک‌رسانی و انگیزه دادن به یکدیگر نیز به کار می‌رود.

با شکستن دیگری قادر به از نو ساختن خود نخواهی شد.

انتقام به خودتان بازمی‌گردد.

ذهن قادر است ما را به اوج ببرد یا به قعر تاریکی بیفکند.

. وقتی اجازه می‌دهیم دستاوردهای مادی مسیر زندگی ما را تعیین کنند، با این توهم زندگی خواهیم کرد که خوشبختی از موفقیت‌های بیرونی حاصل می‌شود؛ اما بسیار دیده شده به‌رغم اینکه یک نفر به همهٔ آرزوهایش رسیده، باز هم خوشبخت نبوده است.

مفهوم «شادنفروید»، ریشه در حسد دارد و به‌معنای لذت بردن از رنج دیگران است. اگر از شکست دیگران خشنود شویم، گویی خانهٔ خود را بر ویرانه‌های کاستی‌ها و بداقبالی‌های دیگران بنا کرده‌ایم

«من آنچه که می‌پندارم نیستم، آنچه تو نیز می‌پنداری نیستم. من آنچه هستم که فکر می‌کنم تو فکر می‌کنی هستم.»

معلمم می‌گفت «باید دردتان را به رسمیت بشناسید.» می‌گفت همان‌طور که نشسته‌اید نفس عمیق بکشید و به رنجتان به‌آرامی بگویید: «تو را می‌بینم.» این اولین رابطهٔ ما با ترس بود. نفس می‌کشیدیم و تکرار می‌کردیم «ای رنج، من تو را می‌بینم، ای ترس، من تو را می‌بینم.» با هر بازدم یادآور می‌شدیم «تو را می‌بینم و با تو هستم. به‌خاطر تو اینجا هستم.» رنج ما را وادار به توجه می‌کند. وقتی تکرار می‌کنیم «تو را می‌بینم» توجهی را که نیاز دارد دریافت می‌کند؛ مثل کودکی نیازمند توجه که در آغوشش می‌گیریم.

ذهن قادر است ما را به اوج ببرد یا به قعر تاریکی بیفکند.