بریده‌هایی از کتاب مثل یک راهب فکر کن

کسی که به شما آسیب می‌زند، خود از پیش آسیب دیده است.

در آشرام عادت داشتیم در پشه‌بند بخوابیم. هر شب ورودی پشه‌بند را می‌بستیم و با چراغی مخصوص مطمئن می‌شدیم پشه‌ای داخل نباشد. یک روز صبح که بیدار شدم، دیدم پشه‌ای در توری باقی مانده و حداقل ده جای بدنم را نیش زده است. یاد جملهٔ دالایی لاما افتادم که می‌گوید «اگر گمان می‌کنید کوچک‌تر از آنید که تأثیرگذار باشید، سعی کنید با یک پشه در پشه‌بند بخوابید.» متأسفانه افکار و نگرش‌های منفی مانند پشه است؛ حتی کوچک‌ترین آن‌ها قادر است آرامش ما را بر هم بزند.

«مقایسه، شِکوه و انتقاد، سرطان‌های ذهن‌اند.»

ترس مانع مرگ نمی‌شود، بلکه مانع زندگی می‌شود. ــ بودا

نمی‌خواهم بگویم مدرسه ما را برای زندگی آماده نکرده است،

وقتی از دیگران عیب‌جویی می‌کنیم، توجه ما به خصایص منفی خودمان نیز جلب می‌شود؛ اما هنگامی که خوبی را در دیگران جست‌وجو می‌کنیم، متوجه بهترین‌های وجود خود می‌شویم.

سِنِکا، فیلسوف رومی، می‌گوید: «ترس‌های ما بسیار بیشتر از خطرات پیرامون ماست و ما در ذهن خود، بسیار بیشتر از آنچه در واقعیت وجود دارد، رنج می‌کشیم.»

«ترس از بهترینِ ما بدترین می‌سازد.»

برای زمان‌هایی که مایلید در کنار دیگران باشید، افرادی با ارزش‌های مشترک انتخاب کنید. به‌این‌ترتیب جمعی از کسانی که دوست دارید در آینده شبیه به آن‌ها شوید، در کنار خود خواهید داشت

رضایت مادی، بیرونی است درحالی‌که خوشبختی احساسی درونی است

روحانی آمریکایی و مؤسس بنیاد مراقبهٔ واشنگتن، تارا براچ، جایی نوشته است: «تا زمانی که خوشبختی ما در گروی وقایع متغیر بیرونی باشد، همیشه در حال دویدن به‌دنبالشان خواهیم بود.»

واژهٔ سانتیدوا، یعنی «کنترل عوامل بیرونی ممکن نیست، اما اگر فقط ذهن خود را کنترل کنیم، چه نیازی است عوامل دیگر را کنترل کنیم؟»

وابستگی به مسائل فانی، آن‌ها را بر ما چیره می‌کند و درنهایت به منشأ درد و رنجمان تبدیل می‌شوند؛ اما اگر ذات فانی آن‌ها را بپذیریم، شکرگزار همین فرصت محدودی خواهیم بود که به ما امانت داده شده است

گاهی می‌توان ردپای ترس را در طفره رفتن‌ها و عملکردمان در انجام دادن کارها پیدا کرد.

عیب‌جویی اخلاقی از دیگران، ما را بااخلاق‌تر نمی‌کند. مقایسهٔ زندگی مشترک خود با دیگران، بدون تفکر و تعمق، زندگی مشترک ما را بهتر نخواهد کرد. قضاوت دیگران موجب این توهم می‌شود که اگر ما قادر به قضاوت دیگران هستیم، پس از آنان بهتریم، یا اگر شاهد شکست دیگری هستیم، پس خود در حال پیشرفتیم؛ اما در واقع مشاهدهٔ عمیق و متفکرانه است که باعث پیشرفت ما می‌شود، نه ناکامی دیگران.

جامعه‌شناسی به نام چارلز هورتون کولی، در سال ۱۹۰۲، نوشت: «من آنچه که می‌پندارم نیستم، آنچه تو نیز می‌پنداری نیستم. من آنچه هستم که فکر می‌کنم تو فکر می‌کنی هستم.»

تنها راه رسیدن به سبکباری و سکون رها کردن است

وقتی صدای نظرات دیگران و انتظارات و اجبارهای دنیای اطرافمان را خاموش کنیم، صدای خود را خواهیم شنید.

مفهوم «شادنفروید»، ریشه در حسد دارد و به‌معنای لذت بردن از رنج دیگران است. اگر از شکست دیگران خشنود شویم، گویی خانهٔ خود را بر ویرانه‌های کاستی‌ها و بداقبالی‌های دیگران بنا کرده‌ایم

. وقتی اجازه می‌دهیم دستاوردهای مادی مسیر زندگی ما را تعیین کنند، با این توهم زندگی خواهیم کرد که خوشبختی از موفقیت‌های بیرونی حاصل می‌شود؛ اما بسیار دیده شده به‌رغم اینکه یک نفر به همهٔ آرزوهایش رسیده، باز هم خوشبخت نبوده است.