بریده‌هایی از کتاب روان شناسی پول

رشد با ازدست‌دادن‌ها حاصل می‌شود.

همه موفقیت‌ها به دلیل سخت کوشی نیست و همهٔ فقرها به دلیل تنبلی نیست.

درک سیورز، کارآفرین موفق، یک بار در پاسخ به دوستی که از او خواسته بود داستان ثروتمندشدنش را تعریف کند، نوشت: من کاری روزمزد در مرکز منهتن داشتم که ۰۰۰, ۲۰ دلار حقوق سالانه‌ام بود ــ حدود حداقل دست‌مزد ... هرگز بیرون غذا نمی‌خوردم، و هرگز تاکسی سوار نمی‌شدم. هزینهٔ زندگی‌ام حدود ۱۰۰۰ دلار در ماه بود و ماهانه ۱۸۰۰ دلار درآمد داشتم. این کار را به مدت دو سال انجام دادم و ۱۲۰۰۰ دلار پس‌انداز کردم. در آن زمان ۲۲ ساله بودم. وقتی ۱۲۰۰۰ دلار داشتم توانستم کارم را رها کنم و نوازنده‌ای تمام‌وقت شوم. می‌دانستم که هر ماه می‌توانم چند کنسرت داشته باشم تا از عهدهٔ هزینه‌های زندگی‌ام برآیم. بنابراین، آزاد بودم. یک ماه بعد کارم را ترک کردم و دیگر هرگز شغلی نداشتم. وقتی این داستان را برای دوست‌ام تعریف کردم، او خواست که بیش‌تر برایش بگویم. گفتم نه، تمام داستان همین بود. او گفت، «نه، در مورد وقتی که شرکت‌ات را فروختی بگو؟» من گفتم نه، آن تغییر زیادی در زندگی‌ام ایجاد نکرد. بلکه فقط پول بیش‌تری در بانک بود. اختلاف وقتی رخ داد که من ۲۲ ساله بودم.

از نظر من، استقلال به این معنا نیست که دیگر کار نکنید. به این معناست که فقط کاری را که دوست دارید، با افرادی که دوست دارید، در زمان‌هایی که دوست دارید و تا زمانی که می‌خواهید، انجام دهید.

قدرتمندترین عوامل مشترک خوش‌بختی ساده بود. کمپبل آن‌ها را خلاصه کرد: داشتن حس قوی کنترل فرد بر زندگی، در مقایسه با دیگر شرایط عینی مورد بررسی، احتمال ایجاد حس خوش‌بختی بیش‌تری را به همراه دارد. بیش‌تر از حقوق‌تان. بیش‌تر از اندازهٔ خانه‌تان. بیش از اعتبار شغل‌تان. کنترل بر انجام کاری که می‌خواهید، زمانی که می‌خواهید، با افرادی که می‌خواهید، گسترده‌ترین متغیر سبک زندگی است که باعث شادی افراد می‌شود.

یک بار بیل گیتس گفت: «موفقیتْ معلم بدخواهی است. افراد را گم‌راه می‌کند تا تصور کنند شکست نمی‌خورند». وقتی همه چیز خیلی خوب پیش می‌رود، می‌فهمید آن قدر هم که فکر می‌کردید خوب نیست. شما شکست‌ناپذیر نیستید و اگر تصدیق کنید که شانس برای شما موفقیت را به ارمغان می‌آورد، باید به پسر عموی شانس، یعنی ریسک، نیز ایمان داشته باشید که می‌تواند داستان شما را با همین سرعت تغییر دهد. اما در سمت دیگر نیز همین موضوع وجود دارد. شکست می‌تواند معلمی بدخواه باشد، زیرا افراد باهوش را گم‌راه می‌کند تا فکر کنند تصمیمات وحشتناکی گرفته‌اند. در حالی که گاهی اوقات این موارد فقط واقعیات نابخشودهٔ ریسک را منعکس می‌کنند. ترفندِ مقابله با شکستْ تنظیم زندگی مالی به گونه‌ای است که یک سرمایه‌گذاری بد در این‌جا و یک هدف مالی ازدست‌رفته در آن‌جا شما را از بین نبرد، تا بتوانید بازی را ادامه دهید تا شانس به نفع شما شود.

کیفیت تحصیلات‌تان و درهایی که به روی‌تان باز می‌شود به‌شدت با وضعیت اقتصادی و اجتماعی والدین شما ارتباط دارد.

کارل ریچاردز می‌نویسد: «وقتی فکر می‌کنید به همه چیز فکر کرده‌اید، ریسک همان چیزی است که به آن فکر نکرده‌اید.»

مهربان‌تر و کم‌زرق‌وبرق‌تر باشید. هیچ‌کس به‌اندازهٔ خودتان تحت تأثیر دارایی‌های‌تان قرار نمی‌گیرد. ممکن است فکر کنید که ماشینی فانتزی یا ساعتی زیبا می‌خواهید. اما احتمالاً فقط احترام و تحسین می‌خواهید. و به احتمال بیش‌تر این چیزها را از مهربانی و فروتنی در مورد قدرت ماشین و جنس ساعت‌تان به دست می‌آورید.

مردم حسِ داشتن کنترل را دوست دارند ــ در صندلی راننده قرار بگیرند. وقتی آن‌ها را وادار به انجام کاری کنیم، احساس ناتوانی می‌کنند. به‌جای این‌که احساس کنند خودشان این‌ها را انتخاب کرده‌اند، احساس می‌کنند ما این کار را به‌جای‌شان انجام داده‌ایم. بنابراین، آن‌ها «نه» می‌گویند یا کار دیگری انجام می‌دهند، حتا زمانی که احتمالاً در اصل از انجام این کار خوشحال باشند.

با خرج‌کردن کم‌تر می‌توان پس‌انداز کرد. اگر خواستهٔ کم‌تری داشته باشید، می‌توانید کم‌تر خرج کنید. و اگر به آن‌چه دیگران دربارهٔ شما فکر می‌کنند اهمیت کم‌تری دهید، خواستهٔ کم‌تری خواهید داشت.

همان‌طور که مایکل باتنیکِ سرمایه‌گذار می‌گوید، «برخی از درس‌ها پیش از درک‌شدن باید تجربه شوند». همهٔ ما به طرق مختلف قربانی این حقیقت هستیم.

اوج ثروت داشتنِ این توانایی است که بتوانید هر روز صبح بیدار شوید و بگویید «امروز می‌توانم هر کاری را که می‌خواهم انجام دهم».

رشد با ازدست‌دادن‌ها حاصل می‌شود.

افرادی که در امور مالی موفقیت فردی زیادی دارند ــ نه لزوماً افرادی که درآمد زیادی دارند ــ به آن‌چه دیگران درباره‌شان فکر می‌کنند حساس نیستند.

موفقیت مالی از نوع علوم سخت نیست، بلکه مهارتی نرم است، به‌طوری که نحوهٔ رفتارتان از آن‌چه می‌دانید مهم‌تر است. من این مهارت نرم را روان‌شناسی پول می‌نامم.

این طور به این موضوع فکر کنید که یکی از قدرتمندترین راه‌ها برای افزایش پس‌انداز افزایش درآمد نیست. بلکه افزایش تواضع‌تان است.

«موفقیتْ معلم بدخواهی است. افراد را گم‌راه می‌کند تا تصور کنند شکست نمی‌خورند».

هر سرمایه‌گذار باید استراتژی‌ای را انتخاب کند که بیش‌ترین احتمال رسیدن موفقیت‌آمیز به اهدافش را داشته باشد.

سرمایه‌گذاری خوب لزوماً کسب بیش‌ترین سود نیست، زیرا بیش‌ترین سودها مانند اتفاقاتی‌اند که قابل تکرار نیستند. سرمایه‌گذاری خوب مربوط به کسب سود خوبی است که پایدار باشد و برای طولانی‌ترین زمان قابل تکرار باشد. این زمانی است که خودِ ترکیب کارش را انجام می‌دهد.

فیزیک بحث‌برانگیز نیست زیرا با قوانین هدایت می‌شود. امور مالی متفاوت‌اند، زیرا با رفتارهای مردم هدایت می‌شوند

داشتن حس قوی کنترل فرد بر زندگی، در مقایسه با دیگر شرایط عینی مورد بررسی، احتمال ایجاد حس خوش‌بختی بیش‌تری را به همراه دارد. بیش‌تر از حقوق‌تان. بیش‌تر از اندازهٔ خانه‌تان. بیش از اعتبار شغل‌تان. کنترل بر انجام کاری که می‌خواهید، زمانی که می‌خواهید، با افرادی که می‌خواهید، گسترده‌ترین متغیر سبک زندگی است که باعث شادی افراد می‌شود.

هیچ لحظه‌ای نیست که آن قدر حق با شما باشد که بتوانید تمام ژتون‌های پیش روی‌تان را شرط‌بندی کنید. جهان با هیچ فردی آن قدر مهربان نیست ــ نه مداوم و نه در هر صورت. باید برای خودتان فضای خطا در نظر بگیرید. باید بر روی برنامه‌تان برنامه‌ریزی کنید، نه این‌که فقط طبق برنامه پیش بروید.

یک قانون قطعی در اقتصاد وجود دارد: شرایط بسیار خوب و بسیار بد به‌ندرت برای مدت طولانی به همان صورت باقی می‌مانند زیرا عرضه و تقاضا راه‌هایی را انتخاب می‌کنند که پیش‌بینی‌شان سخت است.

تنها راه برای دانستن این‌که چه مقدار غذا می‌توانید بخورید خوردن تا زمانی است که بیمار شوید. تعداد کمی از افراد این کار را امتحان می‌کنند زیرا بالاآوردن (تهوع) بیش از هر لذتی که غذاها دارند آزاردهنده است. این منطق بنا به دلایلی در تجارت و سرمایه‌گذاری دنبال نمی‌شود و بسیاری از افراد فقط در صورت شکست و اجبار، دست از کسب ثروت بیش‌تر برمی‌دارند. این موضوع می‌تواند به همان سادگیِ کارکردن تا حد خستگی شدید در محل کار یا سرمایه‌گذاری پرخطرِ وسوسه‌انگیز اتفاق بیفتد.

نابغه فردی است که وقتی افراد اطرافش عاقلانه عمل نمی‌کنند، می‌تواند کارایی متوسطی داشته باشد. ناپلئون

شما با اعتقادات، اهداف و پیش‌بینی‌هایی متفاوت با من زندگی خود را سپری می‌کنید. به این دلیل نیست که یکی از ما باهوش‌تر از دیگری است یا اطلاعات بهتری دارد. بلکه به این دلیل است که ما زندگی‌های مختلفی داشته‌ایم که با تجربه‌های متفاوت و به همان اندازه متقاعدکننده شکل گرفته‌اند.

هنگامی که جان اف. کندی برای ریاست جمهوری نامزد می‌شد، خبرنگاری از او پرسید که چه چیزی از دوران رکود به یاد می‌آورد؟ وی اظهار داشت: من خودم هیچ تجربهٔ شخصی در مورد دوران رکود ندارم. خانواده‌ام یکی از بزرگ‌ترین ثروت‌های جهان را داشتند و ارزش آن بیش‌تر از هر زمان دیگری بود. خانه‌های بزرگ‌تر، خدمت‌کاران بیش‌تر و مسافرت بیش‌تری داشتیم. تنها چیزی که مستقیماً دیدم این بود که پدرم چند باغبان اضافی را به این دلیل استخدام کرد که فقط به آن‌ها شغلی بدهد تا غذا داشته باشند. من واقعاً در مورد رکود چیزی متوجه نشدم تا این‌که در دانشگاه هاروارد در موردش مطالعه کردم.

در نامه‌ای پس از تولد پسرم برایش نوشته بودم: «ممکن است فکر کنی ماشینی گران‌قیمت، ساعتی فانتزی و خانه‌ای عظیم می‌خواهی. اما به تو می‌گویم، این‌ها را نمی‌خواهی. آن‌چه می‌خواهی احترام و تحسین دیگران است و فکر می‌کنی داشتن چیزهای گران‌قیمت آن را برایت به ارمغان می‌آورد. تقریباً هرگز این اتفاق نمی‌افتد، خصوصاً از طرف افرادی که می‌خواهی به تو احترام بگذارند و تو را تحسین کنند».

نیش کوتَه بدبینی غالب است، در حالی که قدرت قوی خوش‌بینی مورد توجه قرار نمی‌گیرد.