بریده‌هایی از کتاب سکوت گفتنی

من آن سرودۀ ناخوانده نیستم دیگر که هی مرا بنویسی و بعد پاره کنی

گفتم: که می‌رسم به تو؟... در راه خود مرا آواره کرد یعنی: آسان نمی‌رسی....

مرا، دچارترین انتظار رویش را رها نکن به امید درخت‌های بلوط!

وضوحِ رفتن تو حیرت عجیبی بود هنوز حادثه‌های پس از تو مرموزند پس از تو بود که خورشید رو گرفت از ماه پس از تو شب‌ها پایان تلخ هر روزند پس از تو سوسوی عمری ستاره می‌خواهند که آسمان غمت را به من بیاموزند