بریده‌هایی از کتاب راهنمای خواندن شهریار ماکیاوللی

چه کسی به آموزگاران می‌آموزد؟

به این قابلیت پرونویا یا غیب‌گویی می‌گویند

خداوند کسی است که انسان را به گونهٔ خود ساخته است، بدین‌ترتیب انسان در اعمال خود از پروردگارش «تقلید» می‌کند.

اما از آن راهب آموخت که هیچ‌وقت اهمیت دین‌های اُخروی را در راهبری مناسبات دنیوی دست‌کم نگیرد.

منزلت باعث جلب احترام و تحسین و البته حسادت دیگران می‌شود

در جمهوری‌های بزرگ، دانش‌آموزان نوجوان را دلیر می‌کنند که «رئیس‌جمهور شوند» نه برای آنکه واقعاً می‌خواهند آن‌ها رئیس‌جمهور شوند، یا باور دارند که می‌توانند چنین کنند، بلکه بدین‌جهت که آدم فقط وقتی می‌تواند در زندگی‌اش به جایی برسد که هدف‌هایش به اندازهٔ کافی بزرگ باشد.

همهٔ سیاست‌ها از وضعیتی نامشروع آغاز می‌کنند که باید به مشروعیت برسد.

سالاران در پی زورگویی‌اند، حال آنکه مردم تنها در پی آن‌اند که زور نشنوند.

شهریار مردمی ممکن است مستبد باشد، اما باید مستبدی «شرافتمند» باشد،

برای پوشاندن زشتی تصرفشان، نام نجیبانهٔ دارایی را روی اموال غصبی‌ای گذاشته‌اند که با فریب‌کاری یا خشونت به چنگ آورده‌اند

فضیلت‌های عمومی ممکن است با رذیلت‌های خصوصی تعقیب شوند. بر همین سیاق، در مورد دولت، رذیلت‌های عمومی، یعنی همان رذیلت‌های شهریار -مثلاً اجازه‌دادن به دولت برای معلق‌کردن کارگران در اقتصادی ستیزه‌جو، با استخدام موقتی آن‌ها-، ممکن است به فضیلت‌های خصوصی منتهی شود، یعنی افزایش عایدات رعایا.

نگران نباشد که به‌علت صرفه‌جویی اقتصادی میان مردم، «تنگ‌چشمش بشمارند». آنچه برای مردم اهمیت دارد همیشه «حقیقت مؤثر» است،

چرا که بخت زن است و هر که خواهان اوست می‌باید به‌زور بر وی دست یابد» و او را بشکند و بکوبد و ببندد. به همین سبب، فورتون همواره به کسانی روی خوش نشان می‌دهد که برایش احترامی قائل نباشند، بلکه «زورآورتر باشند و گستاخ‌تر بر او فرمان» رانند

خداوند نیز جنگجویان را به فیلسوفان ترجیح می‌دهد.

ستایشگرانِ حکمرانیِ پرواگرانه و نخبه‌گرایانه، چه در جمهوری باشد چه در شهریاری.

در نگاه لاکلاو، شهریار ماکیاوللی دیگر پیشگوی مبارزات طبقاتی مارکسیستی نخواهد بود و به کتاب موعظهٔ همهٔ رهبران «پوپولیست» تبدیل می‌شود، قطع نظر از اینکه هواخواه چه حزبی باشند.

طبق نظر لاکلاو، این ستیزه می‌تواند گرد هر موضوعی که برای تشکیل ائتلافی پیروزْ قانع‌کننده‌تر باشد دربگیرد، اما این ستیزه هیچ ربطی ندارد به تضادها یا دسته‌بندی‌های اصلی اجتماع، مثل تضادی که بین اغنیا و فقرا در جریان است. به همان اندازه‌ای که نزاع دربارهٔ توزیع ثروت می‌تواند هژمونی بیافریند، مشاجره سر اینکه آیا زوج‌های همجنس حق ازدواج دارند یا نه هم می‌تواند هژمونی تازه‌ای ایجاد کند، چه‌بسا بیشتر هم بتواند.