بریده‌هایی از کتاب حقیقت سمیر

نخست‌وزیر اسرائیل، در کنست فریاد زد: «می‌دانم مشکل آوارگان وجود دارد؛ اما من معتقدم این مشکل فقط با نابودی آن‌ها حل خواهد شد.»

مهم‌تر اینکه دولت‌های عربی همسایهٔ اسرائیل حاضر نشدند مرزهای طولانی خود را رها کنند، تا اسرائیل خود به حفاظت از مرزها مجبور شود. حتی اگر اندکی حفاظت از مرزها را جدی نمی‌گرفتند، اسرائیل مجبور می‌شد سالانه بخش عظیمی از منابع خود را صرف حفاظت از مرزهای خود کند، تا هیچ چریک و انقلابی از سوی مرز آن‌ها به سوی سرزمین‌های اشغالی نرود. اگر چنین می‌شد و اعراب درست عمل می‌کردند، اقتصاد و ارتش و دولت اسرائیل با بحران دائمی ناامنی مرزها روبه‌رو می‌شد، و دیگر نمی‌توانست با آرامش به ستمگری‌هایش ادامه دهد.

عماد مغنیه بیشترین تعداد عملیات علیه رژیم صهیونیستی را در جهان به نام خود ثبت کرد، و بی‌دلیل نبود که از بیست سال پیش از سوی دست‌کم ۴۲ سازمان امنیتی جهان تحت تعقیب بود. حتی مقامات امنیتی امریکا برای جسد او ۲۵ میلیون دلار جایزه تعیین کرده بودند. عماد ۲۳ سال بیشتر نداشت که رونالد ریگان، رئیس‌جمهور وقت امریکا، بعد از دیدن اجساد نیروهای کشورش که از لبنان بازگشته بودند، دربارهٔ او چنین گفت: «دولت امریکا اگر صد سال هم بگذرد، عماد مغنیه را تعقیب و مجازات خواهد کرد.»

گفتم: «من یک سؤال مهم دارم.» گفت: «بپرس؛ ولی نباید مسخره کنی.» گفتم: «شما ما را ۵۴۷ سال و شش ماه محکوم کردید. فکر می‌کنید این همه سال دولت اسرائیل باقی می‌ماند؟!» ابراهام فریدمن به‌شدت عصبانی شد و دوباره دستور اخراج مرا داد. سپس گفت: «شما خیلی وقیح و جسور هستید. او را ببرید و نگذارید دیگر برگردد. نمی‌خواهم چهره‌اش را ببینم.»

امریکا، فرانسه، روسیه، عربستان سعودی، و اسرائیل هر یک دوستان خاصّ خود را در فلسطین و لبنان دارند؛ در نتیجه احزاب سیاسی در لبنان می‌بایست بیشتر مراقب باشند تا گرفتار لابی‌های این کشورها نشوند.

این مسئله که سید حسن نصرالله همیشه بیش از مسائل سیاسی بر اعتقادات دینی و تداوم راه امام حسین (ع)، ضرورت فداکاری در راه اسلام و شهادت، و اعتقاد به قیامت اصرار و پافشاری دارد، و جهاد در برابر اسرائیل و رفع اشغال لبنان و ایستادن در برابر زورگویی صهیونیست را وظیفهٔ شرعی خود و پیروان خود می‌داند، برایم جذاب و شنیدنی بود. از سوی دیگر، این شخصیت با همه این پیروزی‌ها به‌شدت از افتادن به دام اختلاف و آلودگی‌های سیاسی پرهیز می‌کرد. او جدی‌ترین مخالفانش را به‌خوبی تحمل می‌کرد. همین رویهٔ او موجب شکل‌گیری وحدت در جامعهٔ آشفتهٔ لبنان شده بود.

هیچ‌کس نمی‌دانست که سمیر چه حوادثی را دیده، چه اتفاقاتی در زندان‌های اسرائیل بر سر او رفته و چقدر برای اسرائیل اهمیت داشته است و چرا سید حسن نصرالله ـ که سمیر همیشه از او به نام سماحه القائد و یا سماحه سید یاد می‌کند ـ صریحاً و رسماً اعلام کرد: «اگر ما از مزارع شبعا و کفرشوبا بگذریم از سمیر قنطار نمی‌گذریم. حتی اگر شما بگویید که او یک مارکسیست است.»

از لحاظ سیاسی می‌دیدم که آرمان‌هایی که من سال‌ها در پی آن بوده‌ام ـ و آن عزت و عظمت مسلمانان و اعراب در برابر دشمن صهیونیستی، امریکا، و غرب بود ـ با مسیر حزب‌الله هماهنگ است. از نظر من این فقط حزب‌الله بود که به دنبال منافع همه مردم لبنان جان‌فشانی می‌کرد. احزاب دیگر با کمک قدرت خارجیِ دوست یا دشمن مردم لبنان به دنبال سهم‌گیری بودند.

اسطورهٔ اسرائیلِ شکست‌ناپذیر در واقع از دلِ اهمال و بی‌توجهی عرب و فلسطین و انقلابیون عرب سر برمی‌افراشت. همگان باور پیدا کرده بودند که اسرائیل شکست‌ناپذیر است؛ در حالی که فکر نمی‌کردند این شیوه‌های نخ‌نماشده و سستی آن‌ها است که شکست‌های متعدد را به بار می‌آورد؛ نه هوشمندی و زیرکی اسرائیلی‌ها.

علاوه بر قطع آب، از روش ساده و ارزان دیگری برای شکنجه استفاده می‌کردند؛ نریختن نمک در غذای زندانیان. شاید به نظر برسد نبودن نمک فقط غذا را بی‌مزه خواهد کرد. اما قطع نمک از غذا موجب بروز انواع بیماری‌های پوستی مانند زخم‌های پوستی و خاراندن می‌شد؛ آن هم در آن وضعیت سخت درمانی. زندانیان بسیاری به همین علت ساده به‌راحتی به شهادت می‌رسیدند؛ بدون آنکه هیچ کس در دنیا متوجه شود اسرائیل به قتل عام بی‌سر و صدای زندانیان و اسرا مشغول است.

اما وقتی کسی تصمیم به اعتصاب می‌گیرد، باید تا آخر ایستادگی کند و به هر قیمتی آن را ادامه دهد. اعتصاب غذا بسیار خسته‌کننده است و لحظه‌لحظهٔ آن بسیار سخت و کند می‌گذرد؛ چون نه می‌توان راحت خوابید، و نه می‌توان کتاب خواند. در حالی که اساساً در زندان‌های اسرائیل زمان برای زندانی بسیار کند می‌گذرد و آن‌ها همه شیوه‌ها را برای کندتر کردن زمان به کار می‌گیرند. خطر مرگ در این وضعیت زیاد است. در جریان همین اعتصاب‌ها، بیش از دویست اسیر زندانی برای به دست آوردن کمترین امکان حیات جان باختند. چون نتوانستند بعد از اعتصاب به حالت عادی برگردند، و بیماری و ضعف مفرط در آن‌ها ادامه پیدا کرده و موجب مرگ آن‌ها شده بود. این جنایت عظیم هیچ‌گاه به جهانیان گفته نشد و در زندان‌های اسرائیل مخفی ماند.

اخبار مربوط به ایران و تحولات آن برای ما جذابیت بسیاری داشت. رهبری آیت‌الله خامنه‌ای به جای امام خمینی، پیگیری سیاست خارجی ایران، و چگونگی حمایتِ این کشور از جنبش فلسطین و حزب‌الله لبنان برای ما مهم بود. به‌خصوص آنکه ایرانی‌ها در دورهٔ جدیدی قرار گرفته بودند و هر روز چهرهٔ ایران در منطقه تغییر می‌کرد. ما این تغییرات و پیشرفت‌ها را به‌دقت دنبال می‌کردیم؛ چه اینکه می‌دیدیم چگونه منابع خبری اسرائیلی از هر تغییر مثبت یا پیشرفتی در ایران به‌شدت عصبانی هستند. این برای ما خوشحال‌کننده بود.

اما تأسف ما زمانی بود که در برابر دوربین‌های مختلف و در محیطی پرزرق و برق، اسحاق رابین و یاسر عرفات به همراه بیل کلینتون قرارداد صلح را امضا کردند. زیرا در وضعیت جنگی، وقتی فرمانده کل قوا با دشمن دست دوستی می‌دهد، در واقع از میدان می‌گریزد و همه چیز را در ازای مشتی خاک به دشمن واگذار می‌کند.

با قرار گرفتن در فضای قرارداد اسلو، اختلاف بین اعضای حماس و فتح در زندان افزایش یافت، و من در وضعیت دشواری به سرمی‌بردم؛ چون اعضای فتح به دلیل سوابق گذشته‌ام به من علاقه‌مند بودند؛ ولی من از لحاظ سیاسی با آن‌ها اختلاف داشتم و شیوهٔ آن‌ها را نمی‌پذیرفتم. در نقطهٔ مقابل، با اعضای حماس از لحاظ شیوه و عملکرد موافق بودم و بر مقاومت تأکید داشتم؛ ولی از لحاظ اعتقادی با آن‌ها همراه نبودم. با این وجود می‌بایست در زندان اوضاع موجود را مدیریت، و از گسترش اختلاف در بین زندانیان جلوگیری می‌کردم. چون این وضعیت برای هر دو گروه مخاطره‌آمیز بود. اتحاد بین گروه‌ها در زندان بسیار اهمیت داشت.

صبح روز سوم، به اتاق بازجویی رفتم. ابوذکان باز هم نام و تعداد افراد دیگری را که به نظر وی در عملیات بودند، و همچنین از ناو خیالی از من پرسید. او اصلاً نمی‌توانست باور کند که با قایق پلاستیکی آمده باشیم. باز هم مرا تحت فشار شدید ضرب و شتم قرار دادند، و دوباره بعدازظهر به همان شکل مصلوبم کردند. خدمتگزاری پادشاه، و اطلاعات امنیت اردن روز چهارم، ابوذکان با هیبت هر چه بیشتر ظاهر شد. کتک زدن‌های او همچنان با عصبانیت بیشتری ادامه داشت. ولی این بار چیزی را رو کرد که از تعجب خشکم زد.

در این میان، کشف یک ناو پر از اسلحه هیاهوی جدیدی به‌پا کرد. چون این سلاح‌ها ساخت ایران بودند، اسرائیل و امریکا ایران را به این کار متهم کردند. به‌خصوص اینکه در کنار آن قایق بزرگ دیگری حامل افسران و نیروهای جبههٔ ملی فلسطین، که از لبنان عازم فلسطین بودند، نیز به دست نیروهای اسرائیل افتاده بود. این مسئله موجب شد اسرائیل موضوع ارتباط ایران را بیشتر دامن بزند.

شاید بسیاری بپرسند که چرا نوجوانی چهارده‌ساله با وجود مخالفت‌های خانواده‌اش، این‌چنین به خطر تن می‌دهد؟! پاسخ من این است که آن‌ها هیچ وقت شهر خود را زیر بمباران ظالمانهٔ دشمن ندیدند، در کودکی از ترس بمب‌ها نلرزیدند، گریه و زاری کودکان خردسال‌تر از خود را نشنیدند، و هیچ‌گاه پدر و مادرهایی را که از ترس اصابت بمب به فرزندانشان ترسان و مضطرب به دنبال جای امنی می‌گردند، ندیدند.

در اینجا متوجه شدم اسرائیلی‌ها سخت‌تر و ارزان‌تر شکنجه می‌کنند. بی‌هیچ هزینه و ابزار ویژه‌ای مرا در آن هوای سرد مصلوب کردند.

مقاومت و فداکاری ما نه برای کشتن و کشته شدن، بلکه تلاشی بود برای زنده ماندن و زنده نگه داشتن مردم. مسئلهٔ ما به دست آوردن منافع ملی و تسخیر سرزمین‌های بیشتر یا تصرف منابع دیگران نبود. ما فقط برای ساده‌ترین و ابتدایی‌ترین مسئله، یعنی حق حیات در خانهٔ خود، مبارزه می‌کردیم.

مرحلهٔ جدید بازجویی‌ها مرحلهٔ جدید بازجویی با سؤال‌های متفاوت ابوذکان آغاز شد. ـ می‌خواهیم بدانیم شما چه کسی را کشتی؟ ـ عملیات من آشکار بود. من نمی‌دانم چه کسی را کشتم. هر کسی را که سرزمین فلسطین را اشغال کرده است. ـ ما گلوله‌های اسلحهٔ تو را برای آزمایش دادیم و گلوله‌های

زندان صحرایی نفحه نفحه در فاصلهٔ یکصدکیلومتری شهر بئرالسبع و دویست‌کیلومتری شهر قدس قرار دارد. این زندان از مخوف‌ترین زندان‌های اسرائیل به شمار می‌رود. جالب است بدانیم که رهبران گروه‌های فلسطینی را از زندان‌های دیگر به این زندان منتقل می‌کنند، تا در شرایط بسیار سخت آن با مرگ تدریجی از بین بروند. زندان نفحه از دو ساختمان

قدیمی و جدید تشکیل شده است. نقشهٔ ساختمان جدید بر اساس طراحی امریکایی ویژهٔ نگهداری جانیان خطرناک و قاچاقچیان مواد مخدر است. این ساختمان با تأسیسات امنیتی بسیار مستحکم و شدید احاطه شده است. زندان صحرایی نفحه زمستان‌های بسیار سرد و تابستان‌های گرم و طاقت‌فرسا دارد. ساختمان جدید متشکل از سه بند است، و در هر بند ۱۲۰ زندانی نگهداری می‌شوند. هر بند شامل ده سلول ۵×۳ متری است، که داخل هر یک حدود ده زندانی نگهداری می‌شوند. سلول‌ها دارای سرویس بهداشتی و روشویی هستند. ارتفاع هر سلول به ۲.۵ متر می‌رسد و فقط یک پنجرهٔ ۱۲۰×۸ سانتی‌متری برای تهویه هوا وجود دارد.

یک بار عصر ـ و می‌توانند در فضایی به اندازهٔ یکصد متر مربع، که با دیوارهای سیمانی بلند به طول شش متر احاطه شده است، مجموعاً سه ساعت روزانه پیاده‌روی کنند. بر اساس نیاز ضروری زندانیان به تحرک جسمی و با توجه به فضای بسته و به هم فشرده سلول، اسرا به انجام حرکات ورزشی مجبور هستند. برای آشنایی بیشتر خوانندگان با فضای این زندان، متن میثاق‌نامهٔ اعتصاب غذای زندانیان زندان نفحه را در ۱۹۷۰ ذکر می‌کنیم. این اعتصاب غذای دسته‌جمعی به مرگ دو تن از آن‌ها انجامید. این نوشته خطاب به هموطنان و خانواده‌هایمان در سرزمین اشغالی فلسطین است؛ به

گفتم: «من یک سؤال مهم دارم.» گفت: «بپرس؛ ولی نباید مسخره کنی.» گفتم: «شما ما را ۵۴۷ سال و شش ماه محکوم کردید. فکر می‌کنید این همه سال دولت اسرائیل باقی می‌ماند؟!» ابراهام فریدمن به‌شدت عصبانی شد و دوباره دستور اخراج مرا داد. سپس گفت: «شما خیلی وقیح و جسور هستید. او را ببرید و نگذارید دیگر برگردد. نمی‌خواهم چهره‌اش را ببینم.»

در جریان همین اعتصاب‌ها، بیش از دویست اسیر زندانی برای به دست آوردن کمترین امکان حیات جان باختند. چون نتوانستند بعد از اعتصاب به حالت عادی برگردند، و بیماری و ضعف مفرط در آن‌ها ادامه پیدا کرده و موجب مرگ آن‌ها شده بود. این جنایت عظیم هیچ‌گاه به جهانیان گفته نشد و در زندان‌های اسرائیل مخفی مان

مگر در اسرائیل آدم معمولی وجود دارد؟ اینجا هر اسرائیلی یک اشغالگر است، که از کشوری دیگر آمده است.

گفت: «وقتی جمعیت شما بیشتر بود، چطور نتوانستید حریف ما که کمتر بودیم بشوید؟» گفتم: «اگر قسمتی از سلاح‌هایی که دولت و ارتش انگلستان و چکسلواکی به شما دادند، به ما می‌دادند و کمکی که ارتش بریتانیا به شما کرده بود نبود، الان شما نمی‌توانستید مثل بازجو جلوی من بنشینید.»

بعد از چند دقیقه، تعداد زیادی خبرنگار وارد سالن دادگاه شدند. وقتی فلاش‌های دوربین‌ها روشن شد، با همان دست‌های بسته، لبخند زدیم و انگشت‌هایمان را به نشانهٔ پیروزی بالا گرفتیم.

در واقع باید گفت آن‌قدر که دولت‌های عربی برای حفظ اسرائیل هزینه کرده‌اند، خود دولت اسرائیل چنین نکرد.

برخورد بسیار کریمانه و بزرگ‌منشانهٔ سید حسن و خانواده‌اش در برابر شهادت هادی همه را به تعجب واداشت. آن‌ها به‌هیچ‌وجه اجازه ندادند بیشتر از سایر شهدا به هادی توجه شود. بعد از شهادت هادی، سید حسن اعلام کرده بود: «من همیشه از اینکه با خانواده‌های شهدا روبه‌رو می‌شدم، شرمنده بودم؛ از اینکه فرزندان یا برادرانشان به شهادت رسیده‌اند. اما امروز خدا را شاکرم که ما را در ردیف خانواده‌های شهدا قرار داده است.»