بریده‌هایی از کتاب سقراط

«اگر می‌اندیشید که با کشتن من می‌توانید کسی را از نکوهش زندگی زیان‌آورتان بازدارید، سخت در اشتباهید. این راه فرار، راهی نیست که ممکن یا آبرومندانه باشد. آسان‌ترین و شریف‌ترین راه، از پای درآوردن دیگران نیست؛ بلکه بهتر ساختن خویشتن است»

روش سقراط که خودش آن را تلنخوس (بازجویی) می‌نامید، بر اساس سؤال و جواب متوالی و هدفمند بناشده بود؛ به‌طوری‌که سقراط با اختیار موضع طرف مقابل، ابتدا موافقت و همراهی او را جلب می‌کرد و سپس تناقضات استدلال‌های او آشکار شده و با استفاده از موضع خود شخص، مدعایش را رد می‌نمود. در آن دوران سوفسطائیان نفوذ زیادی بین جوانان آتنی داشتند و به آن‌ها سفسطه و فن جدل آموزش می‌دادند و ادعایشان این بود که حقیقتی وجود ندارد. آن‌ها خود را دانشمندترین و عالمترین مردمان می‌خواندند. سقراط بنا بر نتیجه‌ای که در زندگی بدان رسیده بود، با آن‌ها که ادعای علم و دانش داشتند، به مقابله پرداخت.

اعتقاد به بقای روح و به آنچه راجع به دوزخ و بهشت می‌گویند، لااقل اعتقاد بی‌ضرری است، پس چرا آدمی خود را از چنین اعتقادی بازدارد؟ چرا باید خود را از داشتن این عقیده ۱۳۸۱ مانع شود که بعد از زندگانی این جهانی، نیکوکاران پاداش می‌یابند و بدکاران کیفر و مکافات می‌بینند؟ آیا این‌چنین اعتقادی، به مردم در زندگی و مرگ کمک نخواهد کرد؟

سخنان سقراط با پیروان خود بعد از نوشیدن جام شوکران در زندان، موید این واقعیت است که او اعتقاد راسخ داشت نفس انسان قبل از تولد موجود بوده DNA ) (و معرفت های حقیقی پیش از پیدایش بدن، حاصل گردیده اند. بر اساس همین نظریه، فراگیری و تحصیل جز بخاطر آوردن و تذکر چیزی دیگر نمی باشد. نفس بعد از مرگ بدن، به حیات خود ادامه خواهد داد.

هیچکس داوطلبانه از روی دانایی کار بدی نمی کند و آنکس که دست به بدی می زند، قربانی نادانی خویش است.

اندیشهٔ سقراطی برخوردار از این خوشبینی است که انسان نیک است و مستعد برای فضیلت و از جمله برای نیکبختی. انسان صرفا نیازمند شناخت مفهومی نسبت به این استعداد و پرورش آن است

مشیت الهی لذت و الم را سخت به هم پیوند داده و احساس یکی، بدون ظهور دیگری، قطع نمی‌گردد...