بریده‌هایی از کتاب سقراط

«اگر می‌اندیشید که با کشتن من می‌توانید کسی را از نکوهش زندگی زیان‌آورتان بازدارید، سخت در اشتباهید. این راه فرار، راهی نیست که ممکن یا آبرومندانه باشد. آسان‌ترین و شریف‌ترین راه، از پای درآوردن دیگران نیست؛ بلکه بهتر ساختن خویشتن است»

سخنان سقراط با پیروان خود بعد از نوشیدن جام شوکران در زندان، موید این واقعیت است که او اعتقاد راسخ داشت نفس انسان قبل از تولد موجود بوده DNA ) (و معرفت های حقیقی پیش از پیدایش بدن، حاصل گردیده اند. بر اساس همین نظریه، فراگیری و تحصیل جز بخاطر آوردن و تذکر چیزی دیگر نمی باشد. نفس بعد از مرگ بدن، به حیات خود ادامه خواهد داد.

اعتقاد به بقای روح و به آنچه راجع به دوزخ و بهشت می‌گویند، لااقل اعتقاد بی‌ضرری است، پس چرا آدمی خود را از چنین اعتقادی بازدارد؟ چرا باید خود را از داشتن این عقیده ۱۳۸۱ مانع شود که بعد از زندگانی این جهانی، نیکوکاران پاداش می‌یابند و بدکاران کیفر و مکافات می‌بینند؟ آیا این‌چنین اعتقادی، به مردم در زندگی و مرگ کمک نخواهد کرد؟

مشیت الهی لذت و الم را سخت به هم پیوند داده و احساس یکی، بدون ظهور دیگری، قطع نمی‌گردد...

اندیشهٔ سقراطی برخوردار از این خوشبینی است که انسان نیک است و مستعد برای فضیلت و از جمله برای نیکبختی. انسان صرفا نیازمند شناخت مفهومی نسبت به این استعداد و پرورش آن است

هیچکس داوطلبانه از روی دانایی کار بدی نمی کند و آنکس که دست به بدی می زند، قربانی نادانی خویش است.