بریده‌هایی از کتاب ۱۹۸۴

هیچ‌چیز مال تو نبود جز چند سانتی‌متر مکعب فضای درون مغزت.

«اگر امیدی باشد، از آنِ طبقه‌ی کارگر است. »

احتمالا هر آدمی بیش‌تر دل‌اش می‌خواهد به‌جای این‌که دوست‌اش داشته باشند، درک‌اش کنند.

در جامعه‌ی ما، آن‌ها که بهترین شناخت را از واقعیت دارند، همان‌هایی هستند که کم‌تر از همه دنیا را به شکل واقعی‌اش می‌بینند.

پیروی از عقاید مرسوم به معنی فکرنکردن خواهد بود.

بهترین کتاب‌ها آن‌هایی هستند که آن‌چه را که آدمی می‌داند به وی یادآوری می‌کند.

«آزادی آن است که بتوانیم آزادانه بگوییم دو به‌علاوه‌ی دو می‌شود: چهار. اگر این اصل پذیرفته شود، مابقی اصول به دنبال آن می‌آید. »

تا به آگاهی نرسند، قیام نخواهند کرد، و تا قیام نکنند به آگاهی نخواهند رسید.

بهترین کتاب‌ها آن‌هایی هستند که آن‌چه را که آدمی می‌داند به وی یادآوری می‌کند

جنگ راهی است برای تکه‌تکه‌کردن و نابودن‌کردن یا به هوافرستادن و غرق‌کردن و دودکردن موادی که می‌توانست برای آسایش بیش‌تر مردم، و در درازمدت، برای افزایش آگاهی آنان به مصرف برسد.

درک بیش‌تر برابر است با فریب بیش‌تر: هر چه هوش بیش‌تر باشد، سلامت عقل کم‌تر خواهد بود.

هیچ‌کس یک حکومت دیکتاتوری را برای پاسداری از یک انقلاب به وجود نمی‌آورد، بلکه انقلاب می‌کند تا یک حکومت دیکتاتوری درست کند. هدف تفتیش عقاید، تفتیش عقاید است. هدف شکنجه، شکنجه است. هدف قدرت، قدرت است

تنها چیز بدیهی این بود که مرگ هرگز در لحظه‌یی که انتظارش را می‌کشیدند به سراغ‌شان نمی‌آمد.

از آن آدم‌هایی بود که در هر زمان و موقعیتی می‌توانست بخوابد.

پیامد هر عملی در خود آن عمل موجود است.

شعار حزب این بود: «هر کس گذشته را در دست بگیرد، آینده را نیز در دست دارد؛ هر کس حال را در دست بگیرد، گذشته را در دست دارد. »

و این‌که برای نوع بشر دو راه بیش‌تر وجود ندارد: آزادی و خوش‌‌بختی، و برای اکثریت آن‌ها خوش‌بختی الویت دارد بر آزادی.

«جرایم اندیشه منجر به مرگ نمی‌شوند، جرم اندیشه خودِ مرگ است. »

در این بازی، عملا بردی وجود ندارد. فقط برخی از شکست‌ها بهتر از باختن‌های دیگر است.

گذشته مُرده بود و آینده غیرقابل تصور.

او باور داشت بهترین کتاب‌ها آن‌هایی هستند که آن‌چه را که آدمی می‌داند به وی یادآوری می‌کند.

«آزادی آن است که بتوانیم آزادانه بگوییم دو به‌علاوه‌ی دو می‌شود: چهار. اگر این اصل پذیرفته شود، مابقی اصول به دنبال آن می‌آید.

سرمایه‌داران در این دنیا مالک همه‌چیز بودند و دیگران برده‌ی آن‌ها به شمار می‌آمدند. تمام زمین‌ها، خانه‌ها، کارخانه‌ها و پول‌ها به آنان تعلق داشت. آن‌ها می‌توانستند هر کس را که از آن‌ها نافرمانی کند به زندان بیندازند، بی‌کار کنند و رها کنند تا از گرسنگی هلاک شوند.

از دیدگاه طبقه‌ی ضعیف، تمام تغییرها در طول تاریخ تنها جز به تغییر نام اربابان آن‌ها، تغییر محسوس دیگری نبوده است.

گر امیدی وجود داشت، باید آن را در طبقه‌ی کارگر جست‌وجو کرد؛ زیرا تنها در آن‌جا، در میان خیل عظیم توده‌هایی که مورد بی‌توجهی قرار گرفته‌اند و هشتادوپنج درصد جمعیت اُقیانوسیه را تشکیل می‌دادند، امکان داشت نیرویی برای سرنگونی حزب ظهور کند.

او باور داشت بهترین کتاب‌ها آن‌هایی هستند که آن‌چه را که آدمی می‌داند به وی یادآوری می‌کند.

پیرمرد با آن بینی دراز و عینک کلفت و شانه‌های خمیده در بلوزِ مخمل، در میان خرت‌و‌پرت‌های بنجل مغازه کس‌چرخ می‌زد

در جامعه‌یی که همه‌ی آدم‌ها ساعت کار محدود و غذای کافی دارند، در خانه‌های مجهز به حمام و یخچال زندگی می‌کنند و صاحب ماشین یا حتا هواپیما هستند، مهم‌ترین و بدیهی‌ترین شکل نابرابری خود‌به‌خود از بین می‌رفت. اگر ثروت روزی جنبه‌ی عمومی به خود بگیرد، امتیازی برای کسی محسوب نمی‌شد. بدون تردید، می‌توان جامعه‌یی را متصور شد که در آن ثروت مادی و رفاه به طور یکسان تقسیم می‌شود، و قدرت در دست طبقه‌ی ممتاز باشد، اما پرواضح است که چنین جامعه‌یی عملا عمر طولانی نخواهد داشت؛ زیرا اگر همه به‌طور یکسان از فراغت و آسایش خیال بهره‌مند شوند، توده‌های عظیم مردم که به دلیل فقر عقب مانده‌اند، خیلی زود به سواد و آگاهی می‌رسند و دیر یا زود متوجه می‌شوند که اقلیت ممتاز کار خاصی انجام نمی‌دهد و سپس اقدام به قیام علیه‌ی آن‌ها می‌کنند. در درازمدت، وجود یک جامعه‌ی طبقاتی تنها بر اساس فقر و نادانی امکان‌پذیر است

ملتی متشکل از جنگجویان و متعصبین، که با وحدتِ کلمه پیش بروند، همه به یک چیز واحد فکر کنند و همه یک شعار واحد را فریاد بزنند و همیشه تا ابد کار کنند، بجنگند، پیروز شوند و به دار آویخته شوند

مردی چاقالو، ولی فعال و به شکلی باورنکردنی خِنگ و احمق، نمونه‌ی کاملی از مجسمه حماقت؛ یکی از آن آدم‌های خرکارِ سرسپرده‌ و مطیع، که حزب برای ثبات خود، حتا بیش از «پلیس اندیشه» به آن‌ها متکی بو