بریده‌هایی از کتاب ناپدید شدن غیرمنتظره آقای ویلبر تروزدیل

همان موقع بود که فهمیدم مهم نیست چقدر تلاش کنی، زندگی بدون بعضی آدم‌ها خوب نیست.

تمرین کردنِ یه مهارت جدید تحت شرایط درست می‌تونه میلیون‌ها اتصال رو بین سلول‌های عصبی توی مغز تغییر بده. شگفت‌انگیز نیست که می‌تونیم حتی ساختار مغزمون و توانایی‌مون رو برای یادگیری تغییر بدیم؟ کمتر چیزی به پای استعداد ذاتی می‌رسه.»

بعد از سه اجرای شاهکار رویم را برگرداندم و دیدم خانم میرتل روی صندلی‌اش قوز کرده است. «خانم میرتل؟» یکهو فکر وحشتناکی به سرم زد؛ نکند پیانو زدن افتضاحم او را به کشتن داده بود! «خانم میرتل؟» از پشت نیمکت پیانو بلند شدم و دورش راه رفتم. بعد آهسته بهش نزدیک شدم. کارهایی را که برای احیای قلبی‌ریَوی یاد گرفته بودم در ذهنم مرور می‌کردم. با دودلی انگشت‌هایم را روی گردنش گذاشتم. با صدایی خیلی بلند خس‌خس کرد و سرش را بالا آورد. پریدم عقب. «ببخشید... فکر کردم شما...» باعصبانیت گفت: «مردم؟ از این شانس‌ها نداری!» و به پیانو اشاره کرد. «بزن!»

بازی‌های بچه‌ها را نمی‌توان سرسری گرفت. بچه‌ها موقع بازی کردن از هر زمان دیگری جدی‌ترند.

پدرم عاشق وینا بود، البته که بود. حتی با اینکه این عشق آزارش می‌داد و به قیمت تک‌تک لحظات عمرش تمام می‌شد.

«این هنر کینتسوگی ژاپنیه. ببین چطور تَرک‌ها با لاک طلایی تعمیر می‌شن؟ توی این هنر ترک‌ها بسته می‌شن ولی اون‌ها رو نمی‌پوشونن یا کاری نمی‌کنن که ظرف‌ها نو به نظر بیان. در عوض، به‌عمد آسیب رو برجسته‌تر می‌کنن. این نوع قوری خیلی طرف‌دار داره و بعضی‌ها از روی عمد ظرف‌های خودشون رو می‌شکنن تا این هنر رو به کار بگیرن و کاسه‌ها و گلدون‌های معمولی‌شون رو به یه اثر هنری عالی تبدیل کنن. به نظر خیلی‌ها گلدون از قبلش هم قشنگ‌تر می‌شه.» «ولی شکسته.» «آره، گوئینور. و باز هم می‌تونه خوشگل باشه.»