بریده‌هایی از کتاب جنبش حقوق زنان چیست؟

"آزادی نه به عنوان یک هدیه بلکه به عنوان یک دستاورد به وجود آمده است."

او نوشت: "ما این را حقیقتی بدیهی می‌دانیم که زن و مرد برابر هستند."

همانطور که سوزان یک بار گفت: "شکست غیرممکن است."

وقتی به بخشی حق رأی دادن زنان رسید، اظهار داشت: "این حق ماست که باید داشته باشیم و از آن استفاده کنیم، ما این کار را خواهیم کرد. " در ابتدای جلسه، این ایده خیلی خوب استقبال نشد تا اینکه یک مرد در جلسه در حمایت از آن صحبت کرد؛ او رهبر بزرگ آمریکایی آفریقایی تبار، فردریک داگلاس بود که قبلاً در روزنامه ستاره صبح، نوشته بود که "هیچ دلیلی در جهان نمی‌تواند وجود داشته باشد که زنان حق رأی نداشته باشند."

ابیگیل افزود: "لطفاً چنین قدرت نامحدودی را به دست شوهرها ندهید."

یک زن متأهل نمی‌تواند حق مالکیت داشته باشد. او باید هر پولی که به دست می‌آورد را به شوهرش تحویل دهد. طلاق نادر بود. با این حال، اگر زن و شوهر از هم جدا می‌شدند، در بیشتر موارد پدران حضانت فرزندان خود را به دست می‌آوردند. ابیگل هیچ یک از این قوانین را دوست نداشت.

یک بار، در سال ۱۸۷۲، سوزان در انتخابات ریاست جمهوری رأی داد. در آن زمان این کارش غیرقانونی بود و او دستگیر شد. یک روزنامه تصویری از او را با عنوان "زنی که جرات کرد " منتشر کرد.

موج دوم فمینیسم باعث ایجاد تغییرات زیادی در جامعه شده بود. موانع بسیاری برای زنان شکسته شد. در سال ۱۹۸۱، ساندرا دی اوکانر اولین زنی شد که به عنوان قاضی دادگاه عالی خدمت می‌کرد. (در سال ۲۰۱۷، سه نفر از ۹ قاضی زن بودند.) جرالدین فرارو اولین زنی بود که در سال ۱۹۸۴ با بلیط مهمانی حزب به عنوان معاون رئیس‌جمهور کاندید شد. در سال ۲۰۰۷، نانسی پلوسی اولین رئیس زن مجلس نمایندگان در واشنگتن شد، در سال ۱۹۹۷، مادلین آلبرایت اولین زن وزیر امور خارجه شد. (تا سال ۲۰۰۹، دو زن دیگر - کاندولیزا رایس و هیلاری کلینتون - نیز این شغل را داشتند).

دیگری اظهار داشت: "زن هیچ کس نیست. همسر همه چیز است. " به عبارت دیگر، زنان باید فقط در خانه بمانند؛

او تصور می‌کرد زنان روزی علیه قوانینی "که در آن ما هیچ صدا یا نماینده‌ای نداریم " یک شورش را آغاز می‌کنند.

کری در سال ۱۸۵۹ متولد شد و در آیووا بزرگ شد. بعد از دانشگاه، او معلم و سرپرست مدرسه شد.

آنها می‌خواستند که کنگره قانون اساسی آمریکا را اصلاح یا تغییر دهد و آن را قانونی کنند تا همه افراد بزرگسال- سیاه و سفید، زن و مرد - حق رأی داشته باشند؛ اما تقریباً همه فکر می‌کردند کشور هنوز آماده نیست.

در سال ۱۸۱۰، تعداد افراد برده شده در ایالات‌متحده (که تقریباً همه در جنوب زندگی می‌کردند) در مجموع بیش از یک میلیون نفر بود.

قاضی وی را به پرداخت صد دلار محکوم کرد. سوزان به او گفت که "هرگز حتی یک دلار جریمه ناعادلانه را هم پرداخت نمی‌کند." و واقعاً او هرگز این کار را نکرد. سوزان بی‌آنتونی زنده نماند تا رؤیای خود را به حقیقت تبدیل کند. زنان آمریکایی تا سال ۱۹۲۰ حق رأی را به دست نیاوردند و این چهارده سال پس از درگذشت وی بود.