بریده‌هایی از کتاب کیمیاگر

به‌نظر می‌رسد همهٔ مردم خیلی خوب می‌دانند دیگران چطور باید زندگی کنند، ولی دربارهٔ خودشان هیچ‌چیز نمی‌دانند.

«وقتی چیزی را می‌خواهی تمام دنیا دست‌به‌دست هم می‌دهند تا آن را به دست آوری.»

ترس از زجرکشیدن از خود زجرکشیدن بدتر است.

هروقت دست به انجام کاری زدیم که وجودمان را از شوق‌وذوق لبریز کرد، یعنی در مسیر درست قرار داریم؛

چیزی نگو. دوستم داری چون دوستم داری. دوست‌داشتن دلیل نمی‌خواهد.

قلبش گفت:‌ «اگر گاهی‌اوقات شکایت می‌کنم، به این علت است که من قلب یک انسان هستم و قلب‌ها همیشه همین‌طور هستند. مردم از دنبال‌کردن مهم‌ترین رؤیاهایشان دست می‌کشند، چون احساس می‌کنند یا لیاقتشان را ندارند یا توانایی رسیدن به آن‌ها را. ما قلب‌ها حتی از فکر افراد موردعلاقه‌مان که دیگر در بین ما نیستند هم وحشت می‌کنیم، از یادآوری لحظاتی که می‌توانستند خوب پیش بروند ولی همه‌چیز خراب شد می‌ترسیم، از گنج‌هایی که می‌توانستند پیدا شوند ولی حالا زیر خروارها شن برای همیشه پنهان شده‌اند، چون وقتی چنین اتفاق‌هایی می‌افتد ما به‌شدت زجر می‌کشیم.»

«وقتی واقعاً چیزی را می‌خواهیم، تمام جهان هستی برای محقق‌کردن رؤیای ما دست‌به‌کار می‌شود.»

اگر باور داشته باشید لایق چیزی هستید که به‌سختی برایش جنگیده‌اید، به فرستاده‌ای از جانب خداوند تبدیل خواهید شد. شما به روح دنیا کمک خواهید کرد و راز نقشتان در این دنیا را خواهید فهمید.

من و تو مجبوریم با اشتباهاتمان زندگی کنیم.»

به‌همین‌دلیل جنگجویان فقط در لحظه زندگی می‌کردند، چون زمان حال پر از شگفتی بود و آن‌ها باید از چیزهای زیادی خبردار می‌بودند: شمشیرهای دشمن کجا هستند؟ اسبشان کجاست؟ ضربهٔ بعدی برای نجات زندگی باید چگونه باشد؟

هرکسی که باشی یا هر کاری که بکنی، وقتی واقعاً چیزی را بخواهی به این دلیل است که این خواسته از روح دنیا نشئت گرفته است. این مأموریت تو در زمین است.

دوستت دارم، چون تمام دنیا به من کمک کرد تا تو را پیدا کنم.»

وقتی ارزشمندترین گنج‌های دنیا را با خودت داری و سعی می‌کنی از آن‌ها با مردم سخن بگویی، به‌ندرت حرفت را باور می‌کنند.»

آیا شکست‌ها لازم هستند؟

ما می‌ترسیم داشته‌هایمان را از دست بدهیم، چه زندگی‌مان باشد و چه اموالمان، ولی وقتی می‌فهمیم داستان زندگی ما و تاریخ جهان را یک دست نوشته است ترسمان از بین می‌رود.»

«وقتی چیزی را از صمیم قلب بخواهی تمام هستی دست‌به‌دست هم می‌دهند تا تو به خواسته‌ات برسی.»

«پیامبر قرآن را به ما داد و تنها پنج وظیفه در قبال آن بر عهدهٔ ما گذاشت. مهم‌ترینش این است که تنها به خدای یکتا ایمان داشته باشیم. باقی موارد هم این‌ها هستند که روزی پنج بار نماز بخوانیم، طی ماه رمضان روزه بگیریم و به فقرا کمک کنیم.»

گاهی‌اوقات با هیچ روشی نمی‌توان مانع حرکت رودخانهٔ زندگی شد.

این راز را نفهمیدند و فراموش کردند که سرب، مس و آهن هم ماهیت و سرنوشت خودشان را دارند و هرکس با سرنوشت بقیه بازی کند، از کشف سرنوشت خودش بازمی‌ماند.»

اگرچه گوسفندها به من عربی یاد ندادند، چیز خیلی مهم‌تری به من آموختند: اینکه زبانی در دنیا وجود دارد که همه آن را می‌فهمند. همان زبانی که پسر طی مدت کارکردنش در مغازه و تلاشش برای بهترکردن اوضاعِ آنجا از آن استفاده کرده بود. آن زبانِ اشتیاق بود؛ زبانِ چیزهایی که با عشق و هدف به‌دست آمده بودند؛ زبانِ جست‌وجو برای یافتن چیزی که نسبت به آن ایمان و علاقه وجود دارد.

دوستم داری چون دوستم داری. دوست‌داشتن دلیل نمی‌خواهد.»

ــ اینجا شراب حرام نیست؟ ــ چیزی که وارد دهان می‌شود حرام نیست، آنچه از دهان بیرون می‌آید حرام است.

«بزرگ‌ترین دروغ دنیا چیست؟» ــ این است که در دورهٔ خاصی از زندگی‌مان اختیارمان را از دست می‌دهیم و از آن به‌بعد زندگی‌مان تحت‌ارادهٔ سرنوشت درمی‌آید. این بزرگ‌ترین دروغ دنیاست.

وقتی کسی به‌دنبال سرنوشتش می‌رود، تمام دنیا برای موفقیتش به او کمک می‌کنند، این را پادشاه پیر گفته بود. او نمی‌توانست اشتباه کرده باشد.

هر مشکلی که به آن برمی‌خوری، فقط یک مشکل است و نه بیشتر.

«تو برای من واقعاً نعمت بوده‌ای. امروز متوجه چیزی شدم که تا قبل از این نفهمیده بودم. هر نعمتی که قدرش را ندانی به نفرین تبدیل می‌شود. من چیز دیگری در زندگی‌ام نمی‌خواهم، ولی تو مرا مجبور می‌کنی که به ثروت فکر کنم و افق‌هایی را ببینم که حتی نمی‌دانستم وجود دارند. حالا که آن‌ها را دیده و متوجه شده‌ام گزینه‌های پیشِ‌رویم چقدر بی‌شمار هستند، نسبت به آن‌موقع که تو هنوز نیامده بودی احساس بدتری دارم، چون می‌دانم از پس چه کارهایی برمی‌آیم و نمی‌خواهم انجامشان دهم.»

«اگر قول چیزی را بدهی که هنوز آن را به‌دست نیاورده‌ای، اشتیاقت را برای به‌دست‌آوردنش از دست می‌دهی.»

«خواست خداوند هر چه باشد، همان می‌شود.»

آینده از آن خداوند است و فقط خداوند تحت‌شرایط خاصی آن را آشکار می‌کند

به‌نظر می‌رسد همهٔ مردم خیلی خوب می‌دانند دیگران چطور باید زندگی کنند، ولی دربارهٔ خودشان هیچ‌چیز نمی‌دانند.