بریده‌هایی از کتاب گزیده اشعار علی معلم دامغانی

جماعت! یه دنیا فَرقه بین دیدن و شنیدن برید از اونا بپرسید که شنیده‌ها رو دیدن راز سنگرای عشقو باید از ستاره پرسید التهاب تشنه‌ها رو کی می‌دونه غیر خورشید؟

می‌گن عاشقی محاله باشه ما محالو دیدیدم خیلیا می‌گن خیاله ولی ما خیالو دیدیم جماعت! یه دنیا فرقه بین دیدن و شنیدن برید از اونا بپرسید که شنیده‌ها رو دیدن توی عصر آتش و خون خیلیا عشقو چشیدن بعضیام زرد و فسرده موندن و حسرت کشیدن

ماند زین غربت چندی به دغا یاوه ز من‌، بیل و داس و تبر و چارق و پاتاوه ز من‌ یله گاو و شخ و شخم و رمه از من، هیهات! ‌ من غریب از همه ماندم‌، همه از من، هیهات! ‌ آیش سالزَد از غربت من بایر ماند چمن از گل‌، شجر از چلچله بی‌زایر ماند سالها بی من‌ِ مسکین به عزیزان بگذشت‌ به حمل بذر نیفشاندم و میزان بگذشت‌ سخت دلتنگم‌، دلتنگم‌، دلتنگ از شهر بار کن تا بگریزیم به فرسنگ از شهر

یکی می‌گه اُو منفی است یکی می‌گه عین قصره «مردی خون‌شو فروخته» تیتر روزنامۀ عصره آره خون‌شو فروخته واسه بچه‌ش نون خریده نرخ خون پایینه این‌قدر؟ یا نونو گرون خریده؟ صدچمن خونه به دوشیم مثل سنگ‌پشت و حلزون خون گرونه، نرخ خونه مفته خونه، قیمت خون

وقتی تو هفت آسمون سوسو نمی‌زد یه ستاره تو دمیدی، تو که شب‌ها رو سحر کردی دوباره ساکن خونۀ صبری، توی این شب‌های ابری حیف ماه شب چارده توی ابر پاره‌پاره! ما هنوز لنگ زمینیم، مثل خاک، خونه‌نشینیم می‌رسیم به رود و دریا اگه آسمون بباره زیر موج دشنه مُردیم، لب چشمه تشنه مُردیم این چه بی‌انصافیه دریا چرا قهره با کناره؟ وقتی مردم تو رو دارن، لشکر ابر بهارن یا می‌گرین، یا می‌بارن، دل عاشق بیقراره وقتی مردم تو رو دارن، لشکر ابر بهارن سیصد و سیزده سوارن، فاتحان این هزاره

تا کجا، تا کجا، کجا رفتیم‌ تا تو، تا خوف، تا رجا رفتیم‌ آی سالار کاروان‌سالار! خضرِ شن‌زار، نوحِ دریابار! اشتران از کجا بیاشامند؟ ساروان‌ها کجا بیارامند؟

هر ذره‌ای اینجا به سودا می‌خرامد هر قطره‌ای غرق تمنّا می‌خرامد هر ساجدی ذوق جلال خویش دارد هر واجدی رو در کمال خویش دارد وادی به وادی می‌روند این کاروان‌ها تا شهر شادی می‌روند این کاروان‌ها

ماند زین غربت چندی به دغا یاوه ز من‌، بیل و داس و تبر و چارق و پاتاوه ز من‌