بریده‌هایی از کتاب هنر خوب زندگی کردن

به جای فکر کردن به چیزهایی که هنوز ندارید، به این فکر کنید که اگر داشته‌های‌تان را نداشتید، چه‌قدر جای خالی‌شان برای‌تان محسوس می‌بود.

یک قانون اصلی زندگی خوب به این شرح است: اگر چیزی واقعاً به شما کمک نمی‌کند، بدون آن هم به مشکل نخواهید خورد.

این‌که مجبور نباشید در مورد همه‌چیز و همه‌کس اظهارنظر کنید، حس آزادی خیلی خوبی دارد. اصلاً نیاز نیست نگران این باشید که بی‌نظری شما به عنوان ضعف فکری‌تان تلقی شود. چون این گونه نیست و نشانهٔ هوش شماست. بی‌نظری یک دارایی ارزشمند است. آن‌چه دنیا را احاطه کرده نه سرریز اطلاعات، که انبوه نظرات ماست.

همان‌طور که هزینه کردن روی یک اثر تقلبی پیکاسو غیرهوشمندانه است سرمایه‌گذاری، چه از نظر مادی و چه از نظر زمانی، روی افرادی که «واقعی» نیستند هم عاقلانه نیست.

آن‌چه زندگی شما را غنی‌تر می‌کند، چیزهایی نیستند که به آن اضافه می‌کنید، بلکه آن چیزهایی هستند که از آن حذف می‌کنید.

نیازی به گفتن ندارد که پول خوشبختی نمی‌آورد.

بهترین ایده‌ها زمانی به سراغ‌تان می‌آیند که مشغول نوشتن هستید، نه در حال فکر کردن.

بی‌موردترین، بی‌فایده‌ترین و سمی‌ترین احساسی که داریم؛ حسادت.

به خطراتی فکر کنید که به لطف عقل و آینده‌نگری دورشان زده‌اید؛ خطراتی که سلامتی، زندگی حرفه‌ای، مسائل مالی و روابط‌تان را تهدید می‌کردند. پیش‌گیری مسئلهٔ کم‌اهمیتی نیست.

: اگر مطمئن نیستید که چیزی مزخرف است یا نه، مزخرف است.

چیزی با عنوان آموزش ایده‌آل وجود ندارد. زندگی ما بیش از یک هدف دارد. هیچ استراتژی تجارت بی‌نقص، سبد سهام بهینه و شغل آرمانی‌ای وجود ندارد. همهٔ این‌ها افسانه است. حقیقت این است که شما با یک تنظیم ابتدایی شروع می‌کنید و بعد از آن باید مدام آن را اصلاح کنید. هر چه دنیا پیچیده‌تر باشد، نقطهٔ شروع شما کم‌اهمیت‌تر می‌شود. پس در زندگی شخصی یا کاری تمام منابع‌تان را برای رسیدن به یک تنظیم ابتدایی بی‌نقص هزینه نکنید.

یک تحقیق از مدال‌آوران بازی‌های المپیک ۱۹۹۲ بارسلونا نشان داد که برندگان مدال نقره احساس رضایت کمتری نسبت به دارندگان برنز داشتند. چرا؟ چون برندگان نقره خودشان را با برندگان مدال طلا مقایسه می‌کنند درحالی‌که برندگان برنز خود را با کسانی مقایسه می‌کنند که هیچ مدالی کسب نکرده‌اند.

به جای عکاسی از غروب، خودتان طعم آن را بچشید.

از شما می‌خواهم اجازه ندهید هیچ نیرویی، هیچ سدی و هیچ قدرتی امید شما را ویران کند.

«اگر تکلیف واقعیت را روشن نکنید، واقعیت تکلیف شما را روشن خواهد کرد».

داشتن یک زندگی خوب، تا حد زیادی به تفسیری سازنده از وقایع بستگی دارد.

به قول چارلی مانگر در نسخهٔ آهنین: «هر وقت فکر کردید که یک وضعیت یا یک فرد دارد زندگی شما را نابود می‌کند، در واقع خودتان هستید... که در حال نابود کردن زندگی‌تان هستید. خودقربانی‌پنداری یک روش فوق‌العاده برای نابود کردن زندگی‌تان است.»

از دورترین فاصلهٔ ممکن به زندگی‌تان نگاه کنید. متوجه خواهید شد که چیزهایی که در لحظه به نظرتان ضروری می‌آمدند، به اندازهٔ چند نقطهٔ کوچک‌اند. نقطه‌هایی که اثر ناچیزی روی کلیت امور دارند.

حقیقت این است که شما با یک تنظیم ابتدایی شروع می‌کنید و بعد از آن باید مدام آن را اصلاح کنید. هر چه دنیا پیچیده‌تر باشد، نقطهٔ شروع شما کم‌اهمیت‌تر می‌شود. پس در زندگی شخصی یا کاری تمام منابع‌تان را برای رسیدن به یک تنظیم ابتدایی بی‌نقص هزینه نکنید.

رهایی از غرورْ سنگ‌بنای یک زندگی خوب است

«لازم نیست که حتماً خارق‌العاده باشید. کافی است کمی نسبت به میانگین زیرک‌تر باشید، البته در طول یک مدت خیلی‌خیلی طولانی.»

از خودتان چهره‌ای خودآگاه به نمایش می‌گذارید و به این ترتیبْ آسیب‌پذیری‌تان در برابر حملات کمتر می‌شود.

وقتی با کسی برخورد می‌کنید که نشانه‌هایی از ویروس تعصب را از خود بروز می‌دهد، این سؤال را از او بپرسید: «به من بگو دقیقاً به چه حقایقی نیاز داری تا از جهان‌بینی‌ات دست بکشی.»

بزرگ‌ترین چالش موفقیتْ سکوت دربارهٔ آن است. اگر قرار است به چیزی افتخار کنید به همین افتخار کنید.

انتظارات غیرواقعی بیش از هر چیزی حال خوب فرد را از بین می‌برد.

بهترین ایده‌ها زمانی به سراغ‌تان می‌آیند که مشغول نوشتن هستید، نه در حال فکر کردن.

بدترین حملات، که احتمالاً تاکنون تجربه‌شان کرده‌اید، اغلب نه فیزیکی بلکه کلامی‌اند

از بین تمام افرادی که روی کرهٔ زمین زندگی کرده‌اند، درحال‌حاضر فقط شش درصدشان زنده هستند.

ما گمان می‌کنیم که از همه‌چیز تا حد معقولی آگاهی داریم، مگر این‌که مجبور شویم آن‌ها را توضیح دهیم. تنها آن موقع است که متوجه می‌شویم چه‌قدر شناخت ما ناقص است.

تمرکز، زمان و پول سه منبع ارزشمند ما هستند.