بریده‌هایی از کتاب حیوانات پیکاسو

«بعد از هزاران سال متمادی رفتار از سر عشق با حیوانات شاید بخشی از رنج‌های وارده به آن‌ها جبران شود.»

حیوان به نحو عجیبی ظریف ترسیم شده بود، تنها به واسطهٔ تک‌خط شاعرانه‌ای فرم یافته بود. این آخرین گاو مجموعه بود،‌ و آن‌قدر تقلیل یافته بود که انگار آن را پیش از این‌ها در نقش‌های روی دیوار غارهای انسان‌های اولیه دیده‌ایم. از جایی به بعد پیکاسو متوجه شد که «چه‌بسا انتزاع اوج واقعیت است.»

هنرمند ظرفی از احساسات است، احساساتی که از همه‌جا می‌آیند: از آسمان، از زمین،‌ از کاغذپاره‌ها، از فیگوری موقت و گذرا، از یک تارعنکبوت. به همین دلیل نباید میان اشیا فرق گذاشت. تا آن‌جا که پای خود اشیا در میان است، هیچ اختلاف طبقاتی‌ای میان آن‌ها وجود ندارد. پابلو پیکاسو

وظیفهٔ نقاش خلق نماد نیست. اگر چنین وظیفه‌ای می‌داشت، بهتر بود بنویسد تا این‌که نقاشی کند. اما مخاطبان گاو و اسب را به مثابهٔ نمادهایی تفسیر می‌کنند که می‌شناسند، درحالی‌که آن‌ها فقط حیوان‌اند. پابلو پیکاسو

پدرم هیچ‌گاه شهرتش را انکار نکرد. او با نشریات و روزنامه‌ها به همان شیوه‌ای رفتار می‌کرد که آدم‌ها با سگ‌ها: اگر از دست سگ فرار کنی، دنبالت می‌کند و گازت می‌گیرد، اما اگر با آن بازی کنی، دست‌هایت را خواهد لیسید. پالوما پیکاسو

«برای فیلسوف، کبوترها مناسب‌ترین پرندگان‌اند. چرا که هر بیان انسانی وجه احمقانه‌ای دارد و خوشبختانه من این قمری‌ها را دارم و آن‌ها می‌توانند مرا به سخره بگیرند. هربار که گمان می‌کنم حرف بسیار حکیمانه‌ای زده‌ام، [با قهقهه‌شان] به من یادآوری می‌کنند که همه‌چیز چه‌قدر هجو و پوچ است.»

«نقاشی قوی‌تر از خود من است. او مرا به سمت آن چیزی می‌کشد که می‌خواهد من انجام دهم.»