بریده‌هایی از کتاب چراغ سبزها

در این گاوبازیِ انسانیت چندتایی زخم برداشته‌ام.

ما نیامده‌ایم این‌جا که تفاوت‌های هم را تحمل کنیم، آمده‌ایم که تفاوت‌های هم را بپذیریم. نیامده‌ایم که برابری‌هامان را جشن بگیریم، آمده‌ایم تا تمایزهامان را تصدیق کنیم. با شرایط یکسان یا توانایی‌های برابر به دنیا نیامده‌ایم، اما بایستی فرصت‌های برابر داشته باشیم. به‌عنوان انسان، ارزش‌هامان است که متحدمان می‌کند. این‌را جشن بگیرید.

داستان‌های جالبِ زیادی برایم خلق کرده.

چیزی را که نیازم بود، می‌خواستم. و به چیزی‌که می‌خواستم، نیاز داشتم.

سفر و انسانیت بزرگ‌ترین معلم‌های من بوده‌اند.

معتقدم هر کاری که در زندگی انجام می‌دهیم بخشی از یک نقشه است.

جوری واردِ یه جا نشین که انگار می‌خواین بخرینش، جوری وارد شین که انگار صاحبش‌این.

تفکر باید باعث ساده‌ترشدنِ مسائل شود، نه این‌که آن‌ها را پیچیده‌تر کند.

محروم‌کردنِ آن‌که معتاد ایده است، به او کمک می‌کند. آن‌که معتاد حقیقت است را باید پرورش داد.

برای همین دفترهای خاطراتم را جمع کردم و بلیتی یک‌طرفه به حصر انفرادی در بیابان گرفتم و در آن‌جا نوشتنِ چیزی را شروع کردم که حالا در دست دارید: یک آلبوم، یک مدرک ضبط‌شده، داستانی از ابتدای زندگی‌ام تا به این‌جا.

گاهی بعضی چیزها را داری. گاهی بعضی چیزها تو را دارند.

انتظاری که برآورده نشود بیش از امیدی که برآورده نشود آسیب‌رسان است، درحالی‌که امیدِ برآورده‌شده بیش از انتظارِ برآورده‌شده ما را خوشحال می‌کند. امید بیش از انتظار سود می‌رساند و نقضِ آن کم‌تر آسیب‌زاست، چون در حد انتظار قابل‌اندازه‌گیری نیست.

اصلاً هم شوخی نداشت

«موضوع بُردوباخت نیست، موضوع اینه که مبارزه رو می‌پذیری یا نه.»

گاهی در رسیدن به چراغ‌سبزها سرنوشت مهم‌ترین نقش را ایفا می‌کند.

مشکلاتی که امروز با آن‌ها مواجه‌ایم، درنهایت به نعمتِ زندگی‌مان تبدیل می‌شوند

همیشهٔ خدا پا توی لجن می‌گذارم و تازه وقتی به کثافت کشیده شدم می‌فهمم! اما یک چیزی را خوب یاد گرفته‌ام، و آن این است که چطور کفش‌هایم را پاک کنم و به راهم ادامه بدهم.

«اگر هر آن‌چه می‌خواهم انجام دهم، نشستن و حرف‌زدن با تو باشد... گوش می‌کنی؟»

به این موضوع هم که نویسنده هستم علاقهٔ چندانی نشان نمی‌دادند.

بهار، سلامتی، موفقیت، شادی