بریده‌هایی از کتاب افسانه یک نجیب زاده ایرانی

"اجازه می‌دهید به شما کمک کنم؟"

چیزی بپرسی پاسخ نشنوی یک درد، پاسخ بشنوی و نفهمی درد بیش‌تر.

دل زن‌ها همیشه آشوب است.

چشم را همه دارند. نگاه فرق دارد.

گاه بهتر است آدم خودش را به نشنیدن بزند.

حرف از دل بیاید، رنگ احساس دارد. احساس می‌رود توی نگاه.

جنس ترس طوری است که یقهٔ کسی را بگیرد، خلاصی ندارد. هر قدر دورش کنی، از چند متر آن طرف‌تر بِروبِر نگاهت می‌کند.

دانایی به تجربه است.

ایرانی‌ها تمام عمر دنبال توطئهٔ خارجی می‌گردند.

"گاهی دل گواهی می‌دهد."

رو به خدا کرد، گفت تو خواستی، حرفی ندارم، اما قرارمان این نبود. لابد با خدا شرط‌وشروطی کرده بود، داشت به رُخَش می‌کشید.

چشم آینهٔ وجود است، ریا کند، حرف آدم رنگ دروغ می‌گیرد.