بریده‌هایی از کتاب عشق و روابط موهوم

این تکیه کردن‌های مداوم به دیگران برای رسیدن به آرامش، بارها و بارها ما را شکسته است. جان ولوود

در نهایت ما باید به این آگاهی برسیم که عشق موجودات فانی را فانی بدانیم و هیچ‌گاه صد در صد به آن تکیه نکنیم و تنها عشق حضرت حق را پایدار و جاویدان بدانیم.

مردم به دلیل شباهت شما به فرد دیگر، برایتان ارزش قائل نمی‌شوند. پس یاد بگیرید که خود را با خود مقایسه کنید نه با دیگران.

وقتی والدین ما عشق ورزیدن به خود را یاد نگرفته‌اند، قادر نخواهند بود به ما نیز این عشق را منتقل کنند و به‌طور اجتناب ناپذیری برای ترمیم اعتماد به نفس شکنندهٔ خود، به فرزندانشان فشار می‌آورند و آنها را محدود می‌کنند.

جورج اورول نوشت که هدف از آفرینش ذات انسان آن نیست که کامل باشد و شکست نخورد، بلکه هدف نهایی آن است که آمادگی آن را داشته باشد که از زندگی شکست بخورد و بشکند. این قیمتی است که برای عشق ورزیدن در دنیای فانی در نهایت باید بپردازد

باید اعتراف کنم تنها چیزی که به من آرامش واقعی می‌داد نیاز شدید به عشق ورزیدن بود و اینکه بدانم کسی مرا عاشقانه دوست خواهد داشت.

طبیعت همهٔ روابط در این دنیا این‌گونه است که هر اتصالی با احتمال جدایی همراه است. این یک عیب در عشق، انسان‌ها یا هستی نیست. به آن معنا نیست که شما بد هستید یا دیگران نقصی دارند یا زندگی ناعادلانه است. بلکه ضربان زندگی تا ابد نوسان دارد و تغییر می‌کند.

محبوب بی‌همتای رؤیاهایمان، کسی که می‌تواند ما را به اوج زیبایی و شادمانی ببرد، مخلوقی بیش نیست و هرگز قادر نخواهد بود همهٔ نیازهای ما را برطرف کند چراکه او خود مملو از نقص و بی‌نهایت نیازمند است. این آگاهی ما را از وابسته شدن به فرد خاص یا غرق شدن در رابطه نجات می‌دهد. عشق هوشمندانه وآگاهانه آن است که یاد بگیریم اشتیاق و میل درونی خود را بشناسیم و بر روی موج‌های درخشان و زندهٔ آن سوار شویم و همزمان درک کنیم جز ذات الهی که کامل و بی‌نیاز است، هیچ‌کس نمی‌تواند این عطش را در ما به‌طور کامل سیراب کند.

همان‌قدر که والدین مقصر نیستند اگر نمی‌توانند به شما عشق و حمایت کافی را آن‌طور که توقع دارید هدیه بدهند، احساس خلأ عاطفی‌ای که در مسیر زندگی تجربه می‌کنید هم تقصیر شما نیست. و هیچ ربطی به شما ندارد. در واقعیت، آدم‌های محدودی در این جهان پیدا می‌شوند که بتوانند خود حقیقی شما را آن طور که هستید ببینند و ستایش کنند. هیچ‌کس قادر نیست شما و زیبایی روحتان را به‌طور مداوم عاری از هیچ اشتباهی ببیند. زیبایی روح پدیدهٔ ملموسی نیست بلکه خاصیت و ظرفیت درونی است که همیشه از بیرون قابل رؤیت نیست.

به راستی انسان‌ها همیشه نمی‌توانند به دیگران بدون هیچ قید و شرطی عشق بورزند و تحت هر شرایطی به دیگران و خودشان بدون هیچ توقعی آری بگویند.

. اساسی‌ترین غم انسان: «تو مرا به اندازهٔ کافی دوست نداری.» به‌طور جزئی‌تر: «تو مرا آن‌طور که هستم دوست نداری و نمی‌پذیری.»

در واقعیت، آدم‌های محدودی در این جهان پیدا می‌شوند که بتوانند خود حقیقی شما را آن طور که هستید ببینند و ستایش کنند.

احساس نفرت به نوعی فریاد زدن برای کمک است.

قسمت سخت قضیه آن است که باید با درد دوست نداشته شدن کنار بیایید و بپذیرید

چیزی که پشت همهٔ شکوه‌ها پنهان شده است، درد عمیق و رنج بزرگی است که از قطع شدن اتصال به‌وجود آمده است.

دیگری مقصر کسی است که نمی‌تواند مرا آن‌طور که هستم دوست داشته باشد. دیگریِ مقصر کسی است که به من ضربه می‌زند. دیگریِ مقصرکسی است که ابتدا با محبت‌هایش مرا فریب می‌دهد و در نهایت با کوچک‌ترین سرپیچی، مرا ترک می‌کند. در نتیجه قابل اعتماد نیست. به این ترتیب دیگریِ مقصر اعتماد ما را به زندگی سلب کرده و حس ترس را در ما پایدار می‌کند.

چرا تا این حد دیگران را قضاوت می‌کنیم؟! چون با قضاوت کردن دیگران خودمان را در جایگاه بالاتری از آنها فرض می‌کنیم

آری گفتن بی‌قید و شرط درک و ظرفیت بالای انسانی را می‌طلبد که معمولاً با تمرین‌های معنوی زیادی امکان‌پذیر است

وقتی درک می‌کنید هم‌نوعان شما تا چه حد شرمسار هستند از اینکه به نیاز حقیقی خود به عشق اعتراف کنند و آن را نشانهٔ ضعف یا حتی دلیلی برای تنفر در خود می‌بینند، چه احساسی به شما دست می‌دهد؟ چقدر تک‌تک ما نیاز قلب کم‌طاقت و ظریف‌مان را پنهان می‌کنیم که دیگران ضعف‌های ما را نبینند؟ همان‌طور که شما عمیقاً راجع به این موضوع فکر می‌کنید، کم‌کم احساس همدردی و شفقت بیشتری نسبت به خودتان و هم‌نوعان‌تان که در جستجوی شادی واقعی هستند ولی دائماً خود را در تنگنا قرار می‌دهند، پیدا می‌کنید.

کسی در مدرسه به ما یاد نداده بود اگر آگاه نباشید که مورد عشق و پذیرش واقعی او هستید برای درک عبادت او به مشکل بر خواهید خورد.