بریده‌هایی از کتاب چگونه سخنگوی خوبی باشیم

وقتی صحبت به انتقاد یا غیبت کردن می‌کشد، بهتر است آن را متوقف کنیم. شایعه‌پراکنی، سوءاستفاده از اعتمادها، یا غیبت اعمالی هستند که هم باعث رنجش می‌شوند و هم بزدلی ما را نشان می‌دهند. هر وقت متوجه می‌شوید در چنین گفت‌وگوهایی گرفتار شده‌اید موضوع را عوض کنید یا وارد آن نشوید و بعد هم موضوع را عوض کنید. اگر چیزی شنیدید که می‌دانید صحت ندارد، در صورت امکان همان جا آن را تصحیح کنید. حتی اگر دربارهٔ کسی که برایتان اهمیتی ندارد بد حرف زدند سعی کنید چیزی مثبت برای گفتن پیدا کنید.

سخنگوی خوبی بودن مستلزم توجه به دو نکته است: «قبل از آنکه حرف بزنید فکر کنید» و «شنوندهٔ خوبی باشید».

قوز کردن یا خمیدگی در هنگام صحبت کردن با کسی حاکی از تنبلی، بی‌علاقگی و بی‌احترامی است.

اشاره کردن به دیگران از قدیم نشان‌دهندهٔ حالتی منفی یا خصمانه بوده، و از این رو می‌تواند باعث سوءبرداشت شود. اشاره کردن هم‌چنین توجه را به سمت کسی جلب می‌کند که احتمالاً نمی‌خواهد هدف نگاه‌های کنجکاو باشد.

شوخی‌های مرتبط با نژاد، مذهب، یا جنسیت می‌توانند موجب رنجش دیگران شوند و باعث شوند شما فردی بی‌ملاحظه، یا بدتر از آن مرتجع به نظر برسید. بعضی از افراد شاید متوجه شوخی شما نشوند، به خصوص اگر شوخی در ارتباط با گروهی خاص باشد، و از طعنه و کنایه هم به راحتی سوءبرداشت می‌شود. تا زمانی که افراد را خوب نشناخته‌اید با آن‌ها شوخی نکنید.

در مقابل سؤالات کنجکاوانه چه واکنشی نشان دهیم بعضی از افراد، اغلب افراد کاملاً غریبه، هیچ ابایی در مورد پرسیدن چیزهای خصوصی ندارند. شما می‌توانید مؤدبانه پاسخ بدهید: «به شما مربوط نیست»، ولی هم‌چنین می‌توانید به شوخی برگزار کنید، موضوع را عوض کنید، یا بگویید: «اگر اشکالی ندارد ترجیح می‌دهم در این‌باره صحبت نکنم».