بریده‌هایی از کتاب حال خوب با هم

هرچه بیشتر بخواهید رفتار کسی را تغییر دهید، او سماجت بیشتری به خرج می‌دهد و سخت‌تر مبارزه و مقاومت می‌کند.

اگر خودتان را دوست ندارید و به خودتان احترام نمی‌گذارید، برایتان دوست داشتن دیگران دشوار خواهد بود.

صمیمیت محتاج تواضع و فروتنی است.

نمی‌توانید دیگران را تحقیر کنید و آنها را زیر پا بگذارید و بعد انتظار داشته باشید که شما را دوست بدارند.

شناخت‌درمانی مبتنی بر این نظریه است که وقتی فکرتان را عوض کنید، احساس و رفتار شما تغییر می‌کند. به عبارت دیگر، اگر بتوانید به طرز مثبت‌تر و واقع‌بینانه‌تری درباره اشخاص فکر کنید، به راحتی بیشتری می‌توانید مسائل خود را با او حل کنید و روابط حسنه‌ای میان خود برقرار نمایید.

ارتباط بد درست عکس ارتباط خوب است. به عبارت دیگر، خوب گوش نمی‌دهید، احساسات خود را ابراز نمی‌کنید و بالاخره به طرف مقابل احترام نمی‌گذارید.

اشکالی ندارد که آدم خشمگین و ناراحت باشد، اما طرزی که احساستان را مخابره می‌کنید، در اتفاقی که بعدآ می‌افتد، تفاوت بزرگی ایجاد می‌کند.

وقتی می‌خواهید کسی را که با او سازگار نیستید تغییر بدهید، او همیشه از خود مقاومت نشان می‌دهد. این یک حقیقت درباره طبیعت انسان است. حتی می‌توان گفت وقتی می‌خواهید کسی را تغییر دهید، او سعی می‌کند به عمد و قصد همان رفتار قبلی‌اش را تکرار کند

چرا نمی‌توانیم با هم کنار بیاییم؟ در اینجا دو نظریه متفاوت وجود دارد. اغلب متخصصان به «نظریه کمبود» اشاره دارند. براساس این نظریه، نمی‌توانیم با هم کنار بیاییم زیرا راه آن را بلد نیستیم. به عبارت دیگر، با هم نزاع می‌کنیم زیرا از مهارتهای حل مسائل روابط خود بی‌اطلاعیم. وقتی بزرگ می‌شدیم، خواندن، نوشتن و حساب را یاد گرفتیم، اما کسی درباره اینکه چگونه مشکلات روابط خود را حل کنیم به ما مطلبی یاد ندارد. جمعی دیگر از صاحبنظران معتقدند از آن جهت نمی‌توانیم با هم کنار بیاییم زیرا در واقع به این کار علاقه‌ای نداریم. به این اصطلاحآ نظریه انگیزشی می‌گویند. به عبارت دیگر، با هم منازعه و مشاجره می‌کنیم زیرا انگیزه‌ای نداریم با کسانی که با آنها اختلاف داریم کنار بیاییم. کارمان به خصومت و تعارض و اختلاف می‌کشد زیرا این منازعه پاداش‌دهنده است.

تلاش برای برقراری رابطه نزدیک‌تر با بعضیها یک اشتباه بزرگ است.

بعدازظهر روزی که درباره گذشته‌ها حرف می‌زدیم، ساین گلویش گرفت. از او پرسیدم از چه ناراحت است و او گفت: «پدر، برایم گفتنش راحت نیست، اما اگر می‌خواهی واقعیت را بدانی، باید بگویم وقتی نوجوان بودم تو آن پدری نبودی که به او احتیاج داشتم.»

دومین گزینه که پایان دادن به رابطه است هم طرفداران فراوان دارد. هیچ قانونی وجود ندارد که بگوید با کسی که با او نمی‌سازیم ادامه دهیم. من می‌توانم به چندین نفر فکر کنم که به آنها علاقه و اعتماد ندارم و نمی‌خواهم به آنها نزدیک شوم. اگر شما به من بگویید: «دیوید، می‌خواهم کاری کنم که با فلانی رابطه بهتری داشته باشی»، من در جوابتان می‌گویم که علاقه‌ای به این کار ندارم. تلاش برای برقراری رابطه نزدیک‌تر با بعضیها یک اشتباه بزرگ است.

اگر به مسائل رابطه‌ای و یا حتی اختلافات بین‌المللی فکر کنید، خواهید دید که نبرد بر سر حقیقت سوخت‌رسان همه خصومتهاست. وقتی با کسی اختلاف دارید، با خود به این نتیجه می‌رسید که حق با شماست و طرف دیگر اشتباه می‌کند. اگر به هر زن و شوهری که با هم مشاجره می‌کنند نگاه کنید، متوجه می‌شوید که هر جمله‌ای که از دهانشان بیرون می‌آید در واقع می‌گویند: «حق با من است. تو اشتباه می‌کنی.» و البته طرف مقابل هم می‌گوید: «نه، حق با من است. این تو هستی که اشتباه می‌کنی.»

برقراری ارتباط خوب سه شرط دارد. اول آنکه، باید احساسات خود را ابراز کنید. دوم، باید بتوانید وقتی همسرتان حرف می‌زند، به شکل غیرتدافعی گوش بدهید. سوم، باید با همسرتان رفتاری محترمانه داشته باشید، حتی اگر عصبی و ناراحت باشید. این بدان معنا نیست که باید احساس خشم خود را پنهان کنید، بلکه منظور این است که بدون بدوبیراه و ناسزا گفتن خشم خود را در میان بگذارید.

بسیاری از درمانگرها معتقدند که مسائل رابطه‌ای ناشی از نبود اعتماد و اطمینان و ترس از آسیب‌پذیری است.

روابط زناشویی با آرزو کردن و یا به امید تغییر کردن همسر بودن بهتر نمی‌شود. در نهایت، سرنوشت رابطه شما در دست شماست.

ارتباط خوب از سه رکن برخوردار است: گوش دادن ماهرانه (Empathy؛ همدلی)، ابراز وجود مؤثر (Assertiveness؛ قاطعیت) و توجه کردن و علاقه نشان دادن (Respect؛ احترام). از کنار هم قرار دادن حروف اول انگلیسی به واژه ای اِی آر (EAR) می‌رسیم.

بررسی کار خود به شجاعت احتیاج دارد.

پس از آنکه اشتباهات خود را شناسایی کردید، می‌توانید تصمیم بگیرید که در راه و روش خود تجدیدنظر کنید. در لحظه‌ای که شما تغییر کنید، طرف مقابل شما هم تغییر می‌کند.

ما می‌خواهیم به یکدیگر نزدیک شویم، اما راه آن را نمی‌دانیم.

در اصل حقیقت حکم چماقی را دارد که در دعواها آن را بر سر یکدیگر می‌کوبیم.

اغلب اوقات کمی درک شدن تنها چیزی است که او می‌خواهد و به آن احتیاج دارد. حل کردن مسائل زمان خودش را می‌خواهد، اما وقتی طرف مقابل ناراحت است، هرگز زمان حل کردن مسئله نیست.

اغلب اوقات کمی درک شدن تنها چیزی است که او می‌خواهد و به آن احتیاج دارد. حل کردن مسائل زمان خودش را می‌خواهد، اما وقتی طرف مقابل ناراحت است، هرگز زمان حل کردن مسئله نیست.

شاکیها در اغلب مواقع تنها خواهان گوش دادن شما هستند. می‌خواهند به آنها توجه کنید و علاقه نشان دهید. در شکایات آنها واقعیاتی را پیدا کنید. اگر این کارها را بکنید، در ۹۹ درصد مواقع شکایت متوقف می‌شود و این تعجب‌آور است. ممکن است فکر کنید که به شاکی چیزی نداده‌اید، اما این در حالی است که دقیقآ آنچه را که او می‌خواهد، به او داده‌اید.

استفاده از همدلی فکری و احساسی به شکلی کلیشه‌ای و بی‌توجه. مثلا ممکن است بارها و بارها بگویید: «به نظر می‌رسد که شما می‌گویید...» مثلا کسی می‌گوید من ناراحتم و شما می‌گویید: «به نظر می‌رسد که شما ناراحت هستید.» حالا طرف مقابل ممکن است بگوید: «این را که خودم هم گفتم، احمق.» و بعد شما جواب می‌دهید: «به نظر می‌رسد که تو مرا احمق خطاب می‌کنی.» این طرز جواب دادن طرف مقابل را کلافه می‌کند.

روابط مسئله‌دار آزار می‌دهند. اغلب ما احساس خودارزشمندی‌مان را، تقریبآ تا حدودی، به روابطی که با دیگران داریم نسبت می‌دهیم.

وقتی سعی می‌کنید در برابر یک انتقاد که غیرمنطقی و غیرمنصفانه به نظر می‌رسد از خود دفاع کنید، بلافاصله ثابت می‌کنید که انتقاد درست است. این یک معماست. برعکس، اگر با انتقاد موافقت کنید، بلافاصله ثابت می‌کنید که انتقاد اشتباه است. سبب می‌شوید که طرف مقابل به دیده دیگری به شما نگاه کند.

سرزنش کردن خود شما را فلج می‌کند، روحیه‌تان را خراب می‌کند، شما را شکست می‌دهد و سرزنش کردن طرف مقابل به نبردی تمام‌نشدنی با کسی که اختلاف دارید، منتهی می‌گردد.

وقتی کسی را متهم می‌کنید، به احساس بهتری می‌رسید. برای مثال، در یک خانواده بدعملکردی همسر یا یکی از فرزندان ممکن است «آدم بده» برچسب بخورد. کسی که این برچسب را می‌خورد به خاطر همه مسائل خانواده سرزنش می‌شود. این

به سایر اعضای خانواده امکان می‌دهد احساس بهتری داشته باشند. دیگران را سپر بلا کردن به شکلی با شایعه‌پراکنی شباهت دارد. نمی‌خواهیم اذعان کنیم از این کار لذت می‌بریم، درحالی که به راستی از کارمان لذت می‌بریم.