بریده‌هایی از کتاب تمرین نیروی حال

عادت کنید از خود بپرسید، در این لحظه در درون من چه می‌گذرد؟ این پرسش، شما را به مسیر درست هدایت می‌کند. اما خود را تجزیه و تحلیل نکنید، فقط نگاه کنید. تمرکز خود را متوجه درون کنید. انرژی احساس را حس کنید. اگر احساسی وجود ندارد، توجه خود را عمیق‌تر به میدان انرژی درونی بدن معطوف نمایید. این راه رسیدن به وجود است.

اگر بر فرض، تمامی مسایل یا آن چه به نظر شما دلایل ناراحتی‌هایتان است همین امروز به طرز معجزه‌آسایی کنار بروند، اما حضور شما در حال، افزایش نیابد و هشیارتر نشوید، خواهید دید که خیلی زود مشکلات و علت‌های دیگری برای درد و رنج پیدا خواهید کرد که درست مانند سایه شما را همه جا تعقیب می‌کنند. در نهایت فقط یک مسأله وجود دارد: ذهن مقید به زمان. هیچ نوع رهایی در زمان وجود ندارد. شما نمی‌توانید در آینده رها شوید. حضور در حال کلید رهایی‌ست. فقط می‌توانید در لحظهٔ حاضر رها باشید.

زندگی در حال است.

نیرومند جلوه کردن برای دیگران، شکلی از ناتوانی‌ست که با جامهٔ کاذب توانایی پوشیده شده است. نیروی حقیقی در درون نهفته است و در حال در دسترس شما قرار دارد. ذهن همواره به دنبال راهی می‌گردد تا حال را طرد و از آن فرار کند. به عبارت دیگر، هر چه بیش‌تر ذهن را هویت خود بدانید، بیش‌تر رنج خواهید برد. یا می‌توان گفت که هر چه بیش‌تر بتوانید حال را بپذیرید و آن را محترم بشمارید، بیش‌تر از درد، رنج و ذهن خودمحور رها خواهید شد.

شما چنان تحت تأثیر وضعیت زندگی خود قرار می‌گیرید که حس زندگی، حس بودن را از دست می‌دهید؛ یا به جای آن که توجه خود را به آن کاری که اکنون می‌توانید انجام دهید معطوف بدارید، دیوانه‌وار بارِ صدها کاری را که شاید باید در آینده انجام بدهید، با خود حمل می‌کنید.

پس دفعهٔ بعد اگر کسی به شما گفت: «معذرت می‌خواهم که منتظرت گذاشتم.» می‌توانید در پاسخ بگویید: «اشکالی ندارد، انتظار نمی‌کشیدم. فقط اینجا بودم و لذت می‌بردم؛ از بودنم لذت می‌بردم!»

هنگامی که به آن چه هست تسلیم شوید و به طور کامل حضور یابید، گذشته نیروی خود را از دست می‌دهد. آن گاه قلمروی وجود که توسط ذهن پنهان شده بود، گشوده می‌شود. ناگهان سکونی عظیم و والا در درون شما پدید می‌آید؛ احساس آرامشی ژرف و بی‌انتها! درون آن آرامش، نشاطی عظیم نهفته است و درون آن نشاط، عشق نهفته است. و در درونی‌ترین بخش درون، آن مقدس، آن بی‌کران - هم او که نمی‌توان به نامی خواندش - نهان است.

ناتوانی در حس کردن این اتصال، توهم جدایی از خود و دنیای اطراف را پدید می‌آورد.

آزادی، هنگامی آغاز می‌شود که درک کنید شما «فکرکننده» نیستید. همین که تماشاگر فکرکننده شوید، سطح بالاتری از آگاهی فعال می‌گردد.

هر چه بیش‌تر بر زمان - گذشته و آینده - متمرکز باشید، بیش‌تر حال، یعنی گران‌بهاترین مورد ممکن را از دست می‌دهید.

عشق حالتی از وجود است. عشق شما در بیرون نیست، بلکه در اعماق وجود شماست. نه شما می‌توانید عشق را از دست بدهید و نه عشق می‌تواند شما را ترک کند. عشق به هیچ شخص و شکل ظاهری دیگر وابسته نیست.

روابط، مولد درد و غم نیستند، بلکه آن‌ها درد و اندوهی را که در درون شما خانه دارد، آشکار می‌کنند

آن گاه رابطه تبدیل به سادانا یا تمرین معنوی شما می‌شود. اگر رفتار ناآگاهانه‌ای در شریک زندگی خود مشاهده می‌کنید، آن را در آغوش پرمهرِ دانستن بگیرید تا واکنش نشان ندهید.

در حالی که تسلیم می‌شوید، توجه خود را به درون معطوف نمایید و بررسی کنید که آیا هیچ اثری از مقاومت در شما باقی مانده است یا نه.

روابط، مولد درد و غم نیستند، بلکه آن‌ها درد و اندوهی را که در درون شما خانه دارد، آشکار می‌کنند.

اگر شما هنوز در بیرون در جست و جو هستید و نمی‌توانید از این جست و جو دست بکشید و گمان می‌کنید شاید کلاس، دوره یا روش جدیدی بتواند پاسخ‌گویتان باشد، به شما می‌گویم: به دنبال آرامش نگردید. در پی هیچ حالتی به جز همان حالتی که اکنون در آن هستید نباشید، وگرنه تضاد درونی و مقاومت ناآگاهانه در خود ایجاد می‌کنید. از این که در آرامش نیستید، خود را ببخشید. همین که ناآرامی خود را به طور کامل بپذیرید، عدم آرامش شما به آرامش تبدیل می‌شود. هر چیزی را که به طور کامل بپذیرید، شما را به مقصد، به آرامش می‌رساند. این معجزهٔ تسلیم است.

اجازه دهید همه چیز از میان شما عبور کند.

همین که تماشاگر فکرکننده شوید، سطح بالاتری از آگاهی فعال می‌گردد.