بریده‌هایی از کتاب کبوترهای وحشی

یک لحظه مکث کنید. هوای اطرافِ این لحظه را حس کنید. فشارش بدهید و بفهمید که واقعاً وجود دارد. فوتش کنید و ببینید که دانه‌هایش توی باد بلند می‌شوند. پرواز کردنش را نگاه کنید.

اما کم‌کم داشتم یاد می‌گرفتم که وقتی چیزی را می‌فهمی، به این معنی نیست که درکش می‌کنی.

مطمئنم تنها کسی نیستم که در شرایط وحشتناک با خدا شرط می‌بندد و چانه می‌زند.

حتی به نظرم از کبوترهای وحشی که این‌قدر زیاد هستند هم نباید یکی کم بشود. به نظرم زمین باید زنده و هیجان‌انگیز باشد. بگذار آسمان پُر شود از بال‌ها، منقارها، قلب‌های تپنده و ماهیچه‌های قوی پرنده‌ها. بگذار پُر سر و صدا باشد. بگذار همه‌جا را کثیف کنند. و بعد،‌ بگذار من جای مخصوصم را پیدا کنم. بگذار حسِ بودن در کنارِ موجودات زندهٔ دیگرِ زمین را تجربه کنم. بگذار چرخیدن را یاد بگیرم.

موقعی که تو یوزپلنگ رو می‌بینی، حداقل نیم‌ساعته که دنبالت اومده.»

انگار سال ۱۸۷۱ تصمیم قطعی گرفته بود که مرا از نو بسازد. همین کار را هم کرد. ۱۸۷۱ همهٔ ما را از نو ساخت. در حالی که مدام نامه می‌فرستادیم و نامه می‌گرفتیم، کم‌کم فهمیدیم ۱۸۷۱ سالی است که هرگز نمی‌توانیم فراموشش کنیم.

کلمهٔ «مُرده» آدم را می‌خشکاند و سرد می‌کند. حتی اگر خواهرت زنده و سالم باشد، این کلمه، بسیار غم‌انگیز است.

کم‌کم داشتم یاد می‌گرفتم که وقتی چیزی را می‌فهمی، به این معنی نیست که درکش می‌کنی.

کاری برای انجام‌دادن نبود. هیچ‌چیز، هیچ‌کس، هیچ...

«تو سیزده سالته. باید زبونت رو نگه داری.»

از اینجا به بعد باید خودم همراهِ خودم می‌شدم.

آن‌وقت‌ها که توی قبلاً زندگی می‌کردم قدرش را نمی‌دانستم. اما حالا قبلاً جایی بود که می‌خواستم باشم، قبلاً جایی بود که می‌خواستم در آن زندگی کنم.

من عمداً حقایق را انکار می‌کنم، حتی وقتی حقایق جلوی چشمم توی یک جعبهٔ چوب کاج جمع شده‌اند و درِ جعبه باز است.

تازه، کم‌کم داشتم می‌فهمیدم گذشته چطور می‌تواند زنده‌تر از حال به نظر برسد.

آدم‌های مهربان آن‌قدر سرشان توی کار خودشان است که یا چیزی را نمی‌فهمند یا خیلی زود از یاد می‌برند و به جایش سرشان را پر از گل رُز می‌کنند.

تو همیشه یه چیزی رو می‌کُشی. نمی‌فهمم چه‌جوری می‌تونی این‌قدر مطمئن جونِ یه موجود زنده رو بگیری.

به نظرم از کبوترهای وحشی که این‌قدر زیاد هستند هم نباید یکی کم بشود. به نظرم زمین باید زنده و هیجان‌انگیز باشد. بگذار آسمان پُر شود از بال‌ها، منقارها، قلب‌های تپنده و ماهیچه‌های قوی پرنده‌ها. بگذار پُر سر و صدا باشد. بگذار همه‌جا را کثیف کنند. و بعد،‌ بگذار من جای مخصوصم را پیدا کنم. بگذار حسِ بودن در کنارِ موجودات زندهٔ دیگرِ زمین را تجربه کنم. بگذار چرخیدن را یاد بگیرم.

ترس برم داشت. زانوهایم شروع به لرزیدن کردند. بدنم خیلی زود از زانوهایم پیروی کرد. بعد، گوش‌هایم پر از صدا شدند و دیگر جز صدای هیس چیزی نمی‌شنیدم. هیس، هیس، هیس.

زندگی‌کردن با شک و تردید مثل این است که توی کفشت سنگ رفته باشد. اگر نتوانی سنگ را دربیاوری، باید یاد بگیری چه‌جوری با وجود سنگ راه بروی. هیچ راه دیگری وجود ندارد.

دیگر هیچ‌چیز برایم «هدف» نیست. هیچ‌چیز «فقط یک پرندهٔ ناقابل» نیست. کم‌شدنِ هیچ‌کدام از موجوداتِ دنیا لذتی برایم ندارد. نه کم‌شدنِ پدرها نه کم‌شدنِ پدربزرگ‌ها، نه کم‌شدن خواهرها. نه کم‌شدنِ یوزپلنگ‌ها (هرچند ترجیح می‌دهم فاصله‌شان را با من حفظ کنند)، نه کم‌شدنِ آقای گارو یا کلاه‌لبه‌دار. و نه حتی کسانی که از آتش‌سوزی جان سالم به در بُرده بودند؛ هرچند اتاق نشیمنمان در تصرفِ آنها بود. حتی به نظرم از کبوترهای وحشی که این‌قدر زیاد هستند هم نباید یکی کم بشود. به نظرم زمین باید زنده و هیجان‌انگیز باشد. بگذار آسمان پُر شود از بال‌ها، منقارها، قلب‌های تپنده و ماهیچه‌های قوی پرنده‌ها. بگذار پُر سر و صدا باشد. بگذار همه‌جا را کثیف کنند. و بعد،‌ بگذار من جای مخصوصم را پیدا کنم. بگذار حسِ بودن در کنارِ موجودات زندهٔ دیگرِ زمین را تجربه کنم. بگذار چرخیدن را یاد بگیرم.

آن بهار، ریزش پرهای کبوترها مثل برگ‌ریزان پاییز بود. پرها همه‌جا بودند، توی همه‌چیز بودند. اما بین پر و برگ تفاوت‌هایی هست؛ پرها دوباره راهشان را به آسمان پیدا می‌کنند، اما برگ‌ها بعد از اینکه یک بار پرواز را تجربه کردند، با خشنودی روی زمین آرام می‌گیرند. آگاتا یک پر بود؟ همیشه سعی می‌کرد بالاتر و دورتر برود.

با جسد هیچ کار نمی‌شود کرد جُز دفن‌کردنش.

به نظرم زمین باید زنده و هیجان‌انگیز باشد. بگذار آسمان پُر شود از بال‌ها، منقارها، قلب‌های تپنده و ماهیچه‌های قوی پرنده‌ها. بگذار پُر سر و صدا باشد. بگذار همه‌جا را کثیف کنند.

بعضی از مردم پیش خودشان فرض می‌کنند توجه شما را جلب کرده‌اند. خیلی آزاردهنده است.

وقتی چیزی را می‌فهمی، به این معنی نیست که درکش می‌کنی.

مطمئنم تنها کسی نیستم که در شرایط وحشتناک با خدا شرط می‌بندد و چانه می‌زند.

آدم وقتی تمرین می‌کند، بالأخره باید مهارتی به دست بیاورد.

زندگی‌کردن با شک و تردید مثل این است که توی کفشت سنگ رفته باشد. اگر نتوانی سنگ را دربیاوری، باید یاد بگیری چه‌جوری با وجود سنگ راه بروی. هیچ راه دیگری وجود ندارد.

اما ظاهر آراسته‌اش باعث نمی‌شد به هر دختر احمقی که می‌شناختم نیشخند نزند و دردسر درست نکند.

به نظر من، میزان توانایی انسان در فکرکردن و احساس‌کردن در یک روزِ خاص، محدود است.