بریده‌هایی از کتاب زندگی من در پیراهن سرخ و سفید

این در اصل نخستین خاطرهٔ من است؛ دارم بازی تیم‌مان را تماشا می‌کنم، فاصله‌ام را با زمین بازی حفظ می‌کنم، با ایمان و امید در حال تماشای بازی هستم، کتاب دعایی به دست دارم و برای پیروزی به نیایش مشغولم. پنج یا شش سال دارم. به‌رغم سن‌وسال کم، آیا دلیل دعا خواندنم این بود که ما به هیچ‌وجه خوب نبودیم و معجزه و امدادی الهی لازم بود تا ما را فاتح بازی کند؟ آیا با وجود سن پایین و رؤیاهای محال، می‌دانستم فوتبال تنها مذهب من خواهد شد؟ می‌دانستم تنها امید من بردن رقابت، پیروزی، بازیِ زیبا و باشکوه خواهد شد؟ آیا از همان زمان، تمایلی شدید به پیروزی داشتم؟ سال‌ها بعد، بازیکنان خوب و آماده را برای پیروزی جایگزین کتاب دعا کردم؛ عقل به جای ایمان.

وقتی می‌روید باید واقعاً بروید.

بردن به هر قیمتی، چیزی است که هرگز برای من رخ نمی‌دهد، عملی است که هرگز به آن دست نخواهم زد.

در موناکو زیباترین منظره مقابل چشمانم بود، اما اگر مسابقه‌ای را می‌باختم، چیزی نمی‌دیدم. در ژاپن، آپارتمانی راحت داشتم، اما پنجرهٔ اتاقم به روی یک دیوار باز می‌شد. آنجا هم چیزی نمی‌دیدم. با این حال اگر مسابقه‌ای را می‌بردم، دیوار شبیه زیباترین چشم‌انداز دنیا می‌شد.

برای من مربی شخصی است که می‌داند چه می‌خواهند، بینشی واضح دارد، استراتژی دارد. و قادر است آن را به وضوح بیان کند. می‌تواند ایده‌هایش را عملی می‌کند و بازیکنانش را به حمایت از برنامه‌هایِ خود وا دارد. بنابراین باید پیام‌رسان خوبی باشد. مربی شخصی است که می‌تواند استرس، قضاوت‌ها و فشار را مدیریت کند. خونسرد باقی می‌ماند، در موقعیت‌های دشوار قادر است گامی به پس بردارد و وضعیت را از بالا مشاهده کند. در برابر استرس با انفعال یا پرخاش واکنش نشان نمی‌دهد.

چطور می‌توانم بهتر شوم؟ آیا از توانایی خود کامل استفاده می‌کنم؟ چه کاری می‌توانم انجام دهم تا بهتر شوم؟ این مشخصات بی‌شک کلیدِ هر موفقیتی هستند.

روستا بود. همین‌جا رفاقت‌شان شکل می‌گرفت یا ماجراهای عاشقانه‌شان آغاز می‌شد، همین‌جا بود که کار می‌کردند و کودکان‌شان بزرگ می‌شدند. در این جهان کوچک و بسته، ما بچه‌ها آزاد بودیم، هیچ ترسی نداشتیم، به همدیگر اعتماد داشتیم. هر وقت کار احمقانه یا اشتباهی از ما سر می‌زد، دهان به دهان می‌چرخید و فوراً تنبیه می‌شدیم. مذهب، فهمی کاملاً شفاف از درستی، اخلاق و حقیقت به ما بخشیده بود

شک ندارم تمام زندگی‌ها ناکامل هستند اما من هنوز کارهای زیادی برای انجام‌دادن دارم

نکتهٔ مهم این است که روح کودکی خودتان را حفظ کنید و هرگز رؤیاهای خود را از پیش چشم‌تان دور نکنید: اینکه چه هستند، اینکه برای تحقق آن‌ها به چه نیاز دارید (توانایی‌ها، ابزارها)؛ افکار منفی را که ممکن است شما را از رسیدن به رؤیاهایتان بازدارند کنار بزنید و مهم‌تر از همه تعهد کامل داشته باشید.

در سال‌های اخیر فوتبال تغییرات زیاد و عمیقی کرده است. تصور می‌کنم، برخی از این تغییرات از دیگر موارد چشمگیرترند: تعداد روزافزون مالکان خارجی؛ ظهور شبکه‌های مجازی با الزامات و افراط‌های‌شان؛ فشار مفرط بر بازیکنان و سرمربی‌ها که به انزوای آن‌ها می‌انجامد، آن‌هم در زمانه‌ای که هیچ‌گاه سطح توقعات تا این حد از فوتبال بالا نبوده است، بخشی از این تغییرات هستند. فوتبال تا حد زیادی عوض شده است، بخصوص با تحلیل‌هایی که قبل و بعد از یک مسابقه می‌بینیم، با این حال یک چیز هرگز عوض نمی‌شود: آن نود دقیقه‌ای که به فوتبالیست تعلق دارد و او در طول این زمان، پادشاهِ زمینِ بازی است.

من با هیچ شروع کردم، بدون خرج هیچ پولی، برای خرید و مذاکرهٔ قیمت تک‌تک توپ‌های فوتبال خودم تنها سفر می‌کردم، شبِ قبل از مسابقه، هنگام سفر با تیمم در تخت‌های ناهموار کوپه‌های درجه‌دو در قطارهای شبانه می‌خوابیدم. بعدها که غرقِ زندگی با فوتبال شدم، در هتل‌های مجلل اقامت کردم و با جت شخصی سفر می‌کردم. ظاهر ماجرا عوض شده است اما در باطن، آنچه به راستی خواب شب یا سفر را دلپذیر و راحت می‌کند، بردنِ مسابقه است.

وقتی بیش از حد متحمل بی‌عدالتی و ناامیدی شده باشی، به هر چیزی که از دردت کمی بکاهد چنگ می‌اندازی.

آنچه همیشه موجب موفقیت یک تیم است: استعداد فردی، هوش جمعی و تواضع.

تکیهٔ بسیار زیاد به آمار فوتبالیست‌ها را دلسرد و دچارخودباختگی می‌کند،

اما می‌دانم آن درد، آن جای تاریکِ درونِ من، درست همان‌جایی بود که صبر، تحمل و سرسختی را به من داد. نیاز داشتم هر بار منابعی برای انگیزش دیگران بیابم حال آنکه خود من در بدترین حالت بودم و همهٔ احساساتم را پنهان می‌کردم.

همه‌چیز تغییر می‌کند، افراد می‌آیند و به‌سرعت می‌روند؛ مالکان، مربیان، بازیکنان. فقط هواداران هستند که با شور و حرارت و وفاداری‌شان باقی می‌مانند.

همیشه اولین کلماتی را که هنگام مرگم با خدا ردوبدل خواهم کرد تصور می‌کنم. او از من خواهد پرسید با زندگی‌ام چه کرده‌ام، چه معنایی به آن بخشیده‌ام؟ جواب خواهم داد تلاش کردم در مسابقات برنده شوم! احتمالاً با سرخوردگی خواهد پرسید «همین؟» من تلاش خواهم کرد او را قانع کنم؛ بردن مسابقات از آنچه تصور می‌کند دشوارتر است. فوتبال برای زندگیِ میلیون‌ها نفر از مردم اهمیت دارد، چون لحظاتی مشترک خلق می‌کند، لحظاتی مملو از شادی و غم.

هنوز نمی‌دانم چرا این قدر شکست را بد هضم می‌کردم، اما می‌دانم آن درد، آن جای تاریکِ درونِ من، درست همان‌جایی بود که صبر، تحمل و سرسختی را به من داد.

امیدت را هرگز از دست مده، هرگز تسلیم نیستی مشو.

چطور می‌توانم بهتر شوم؟ آیا از توانایی خود کامل استفاده می‌کنم؟ چه کاری می‌توانم انجام دهم تا بهتر شوم؟ این مشخصات بی‌شک کلیدِ هر موفقیتی هستند.

ورزش تنها فعالیتی است که تنها بر مبنای شایستگی استور است و تنها به شایستگی پاداش می‌دهد. همواره احساس کرده‌ام که این مسئولیتی بسیار بزرگ است، و برعهده گرفتن چنین مسئولیتی نیز متقابلاً نیازمند بزرگ بودن است

بیشتر از همیشه، سرمربی مسئول نتایج تیم است، حتی با اینکه همیشه ابزار و امکان لازم برای تأثیرگذاشتن بر تمام تصمیمات را ندارد.

وقتی کودک بود عمویش توپی جادویی، سفید رنگ و براق به او هدیه داده بود. برای اینکه توپ خراب نشود، او و برادرش تصمیم گرفتند هرگز نگذارند روی زمین بغلتد و تنها با ضربهٔ سر با آن بازی می‌کردند. فقط یک توپ وجود داشت و آن‌ها باید عمرش را دراز می‌کردند. در جریان یک مسابقه، چشمِ مربی ستاره سرخ بلگراد او را گرفت. به لطف مهارت‌هایی که ضمن «هِد زدن» کسب کرده بود باشگاه جذبش کرد. واقعاً اگر به بیست توپ دسترسی داشت، چطور بازیکنی از کار درمی‌آمد؟

سال‌ها بعد، بازیکنان خوب و آماده را برای پیروزی جایگزین کتاب دعا کردم؛ عقل به جای ایمان.

من آن پسرکی بودم که می‌خواست به هر قیمتی پیروز شود و نمی‌توانست به چیزی جز اول‌شدن، جز پیروزی، فکر کند.

هرچند پیروزی نبود که باعث تغییر زندگی من شد، بلکه شکست بود. خردشدن تمام‌عیار با شکست هفت بر یک.

زندگی سفری است پر از آلام و مصائب که به ما کمک می‌کنند با ترس‌ها و روحیات درونی و عواطف‌مان رو به جلو حرکت کنیم.

تمرین نامرئی یعنی رویکردی کلی در مورد آمادگی بدنی و سبکِ زندگی؛ شاملِ تغذیه، خواب، تمرین‌های کششی، ماساژ و غیره. و همین‌طور حمایت روانی و انگیزه‌سازی بخشی از چیزی است که این پیشرفت را ممکن می‌کند.

نوآوری رویکرد بازیکن به تمرین‌هایش اهمیت بسیاری دارد. شما باید تمرین کنید تا برنده شوید. تصور کنید بازیکنی با عزم بسیار قوی برای پیشرفت تمرین می‌کند و بازیکنی دیگر به حفظ استاندارهایش اکتفا می‌کند، بعد از سپری‌شدن پنج سال از دوران حرفه‌ای این دو نفر، شکافی عمیق بین آن‌ها ایجاد می‌شود.

همیشه سعی کرده‌ام از بازیکنانم در محیط‌های پراسترس حمایت کنم و وادارشان کنم در لحظهٔ بازی زندگی کنند، فارغ از هر تهدیدی از جانب محکوم‌شدن و ترس از نتیجه.