بریده‌هایی از کتاب زندگی من در پیراهن سرخ و سفید

این در اصل نخستین خاطرهٔ من است؛ دارم بازی تیم‌مان را تماشا می‌کنم، فاصله‌ام را با زمین بازی حفظ می‌کنم، با ایمان و امید در حال تماشای بازی هستم، کتاب دعایی به دست دارم و برای پیروزی به نیایش مشغولم. پنج یا شش سال دارم. به‌رغم سن‌وسال کم، آیا دلیل دعا خواندنم این بود که ما به هیچ‌وجه خوب نبودیم و معجزه و امدادی الهی لازم بود تا ما را فاتح بازی کند؟ آیا با وجود سن پایین و رؤیاهای محال، می‌دانستم فوتبال تنها مذهب من خواهد شد؟ می‌دانستم تنها امید من بردن رقابت، پیروزی، بازیِ زیبا و باشکوه خواهد شد؟ آیا از همان زمان، تمایلی شدید به پیروزی داشتم؟ سال‌ها بعد، بازیکنان خوب و آماده را برای پیروزی جایگزین کتاب دعا کردم؛ عقل به جای ایمان.

وقتی می‌روید باید واقعاً بروید.

بردن به هر قیمتی، چیزی است که هرگز برای من رخ نمی‌دهد، عملی است که هرگز به آن دست نخواهم زد.

برای من مربی شخصی است که می‌داند چه می‌خواهند، بینشی واضح دارد، استراتژی دارد. و قادر است آن را به وضوح بیان کند. می‌تواند ایده‌هایش را عملی می‌کند و بازیکنانش را به حمایت از برنامه‌هایِ خود وا دارد. بنابراین باید پیام‌رسان خوبی باشد. مربی شخصی است که می‌تواند استرس، قضاوت‌ها و فشار را مدیریت کند. خونسرد باقی می‌ماند، در موقعیت‌های دشوار قادر است گامی به پس بردارد و وضعیت را از بالا مشاهده کند. در برابر استرس با انفعال یا پرخاش واکنش نشان نمی‌دهد.

در موناکو زیباترین منظره مقابل چشمانم بود، اما اگر مسابقه‌ای را می‌باختم، چیزی نمی‌دیدم. در ژاپن، آپارتمانی راحت داشتم، اما پنجرهٔ اتاقم به روی یک دیوار باز می‌شد. آنجا هم چیزی نمی‌دیدم. با این حال اگر مسابقه‌ای را می‌بردم، دیوار شبیه زیباترین چشم‌انداز دنیا می‌شد.

چطور می‌توانم بهتر شوم؟ آیا از توانایی خود کامل استفاده می‌کنم؟ چه کاری می‌توانم انجام دهم تا بهتر شوم؟ این مشخصات بی‌شک کلیدِ هر موفقیتی هستند.

روستا بود. همین‌جا رفاقت‌شان شکل می‌گرفت یا ماجراهای عاشقانه‌شان آغاز می‌شد، همین‌جا بود که کار می‌کردند و کودکان‌شان بزرگ می‌شدند. در این جهان کوچک و بسته، ما بچه‌ها آزاد بودیم، هیچ ترسی نداشتیم، به همدیگر اعتماد داشتیم. هر وقت کار احمقانه یا اشتباهی از ما سر می‌زد، دهان به دهان می‌چرخید و فوراً تنبیه می‌شدیم. مذهب، فهمی کاملاً شفاف از درستی، اخلاق و حقیقت به ما بخشیده بود

نکتهٔ مهم این است که روح کودکی خودتان را حفظ کنید و هرگز رؤیاهای خود را از پیش چشم‌تان دور نکنید: اینکه چه هستند، اینکه برای تحقق آن‌ها به چه نیاز دارید (توانایی‌ها، ابزارها)؛ افکار منفی را که ممکن است شما را از رسیدن به رؤیاهایتان بازدارند کنار بزنید و مهم‌تر از همه تعهد کامل داشته باشید.

شک ندارم تمام زندگی‌ها ناکامل هستند اما من هنوز کارهای زیادی برای انجام‌دادن دارم

در سال‌های اخیر فوتبال تغییرات زیاد و عمیقی کرده است. تصور می‌کنم، برخی از این تغییرات از دیگر موارد چشمگیرترند: تعداد روزافزون مالکان خارجی؛ ظهور شبکه‌های مجازی با الزامات و افراط‌های‌شان؛ فشار مفرط بر بازیکنان و سرمربی‌ها که به انزوای آن‌ها می‌انجامد، آن‌هم در زمانه‌ای که هیچ‌گاه سطح توقعات تا این حد از فوتبال بالا نبوده است، بخشی از این تغییرات هستند. فوتبال تا حد زیادی عوض شده است، بخصوص با تحلیل‌هایی که قبل و بعد از یک مسابقه می‌بینیم، با این حال یک چیز هرگز عوض نمی‌شود: آن نود دقیقه‌ای که به فوتبالیست تعلق دارد و او در طول این زمان، پادشاهِ زمینِ بازی است.

من با هیچ شروع کردم، بدون خرج هیچ پولی، برای خرید و مذاکرهٔ قیمت تک‌تک توپ‌های فوتبال خودم تنها سفر می‌کردم، شبِ قبل از مسابقه، هنگام سفر با تیمم در تخت‌های ناهموار کوپه‌های درجه‌دو در قطارهای شبانه می‌خوابیدم. بعدها که غرقِ زندگی با فوتبال شدم، در هتل‌های مجلل اقامت کردم و با جت شخصی سفر می‌کردم. ظاهر ماجرا عوض شده است اما در باطن، آنچه به راستی خواب شب یا سفر را دلپذیر و راحت می‌کند، بردنِ مسابقه است.

تکیهٔ بسیار زیاد به آمار فوتبالیست‌ها را دلسرد و دچارخودباختگی می‌کند،

هنوز نمی‌دانم چرا این قدر شکست را بد هضم می‌کردم، اما می‌دانم آن درد، آن جای تاریکِ درونِ من، درست همان‌جایی بود که صبر، تحمل و سرسختی را به من داد.

چطور می‌توانم بهتر شوم؟ آیا از توانایی خود کامل استفاده می‌کنم؟ چه کاری می‌توانم انجام دهم تا بهتر شوم؟ این مشخصات بی‌شک کلیدِ هر موفقیتی هستند.

آنچه همیشه موجب موفقیت یک تیم است: استعداد فردی، هوش جمعی و تواضع.

امیدت را هرگز از دست مده، هرگز تسلیم نیستی مشو.

نمی‌خواستم ترس -ترس از قضاوت دیگران و تبعات آن- مرا در زمین فلج کند و از حرکت به جلو بازم دارد.

ورزش تنها فعالیتی است که تنها بر مبنای شایستگی استور است و تنها به شایستگی پاداش می‌دهد. همواره احساس کرده‌ام که این مسئولیتی بسیار بزرگ است، و برعهده گرفتن چنین مسئولیتی نیز متقابلاً نیازمند بزرگ بودن است

همه‌چیز تغییر می‌کند، افراد می‌آیند و به‌سرعت می‌روند؛ مالکان، مربیان، بازیکنان. فقط هواداران هستند که با شور و حرارت و وفاداری‌شان باقی می‌مانند.

بردن لیگ برتر سخت‌تر از فتح لیگ قهرمانان است

سال‌ها پس از ترک هایبری، و حتی تا امروز، گاهی به‌تنهایی با اتومبیلم از کنار هایبری عبور می‌کنم.

به تمام این تغییرات نگاه می‌کنم، اما همچنان فوتبال را همان‌گونه که هست و باید باشد، می‌بینم: رقابتی که در آن هر اتفاقی ممکن است رخ دهد؛ بیست‌ودو بازیکن، نود دقیقه زمان، حرکاتِ خارق‌العاده، شانس، استعداد، بارقه‌ای از جادو و برای کسانی که مشغول تماشای بازی این مردان هستند، جستجوی هیجان و خاطره‌سازی و درسِ زندگی. فوتبال، تحت فشار انجام می‌شود، بنابراین باید بدانید چطور خودتان را از این معرکه بیرون بیاورد تا بتوانید امور را از بالا تحلیل کنید. یک باشگاه برای رشد به سه عامل نیاز دارد: استراتژی، برنامه‌ریزی و اجرا.

بیشتر از همیشه، سرمربی مسئول نتایج تیم است، حتی با اینکه همیشه ابزار و امکان لازم برای تأثیرگذاشتن بر تمام تصمیمات را ندارد.

وقتی کودک بود عمویش توپی جادویی، سفید رنگ و براق به او هدیه داده بود. برای اینکه توپ خراب نشود، او و برادرش تصمیم گرفتند هرگز نگذارند روی زمین بغلتد و تنها با ضربهٔ سر با آن بازی می‌کردند. فقط یک توپ وجود داشت و آن‌ها باید عمرش را دراز می‌کردند. در جریان یک مسابقه، چشمِ مربی ستاره سرخ بلگراد او را گرفت. به لطف مهارت‌هایی که ضمن «هِد زدن» کسب کرده بود باشگاه جذبش کرد. واقعاً اگر به بیست توپ دسترسی داشت، چطور بازیکنی از کار درمی‌آمد؟