بریده‌هایی از کتاب دمی آرام گیر و فرزانه شو

به‌جای نگرانی از طرز فکر دیگران، خود را وقف رؤیاهای‌تان کنید.

می‌دانید چرا بعضی از گفت‌وگوها این‌قدر خسته‌کننده است؟ چون گرفتار ادب شده‌ایم و نمی‌توانیم حرف دل‌مان را بزنیم.

برای جداکردن غذای چسبیده از کف ماهیتابه، فقط در ماهیتابه آب بریزید و منتظر بمانید. اندکی بعد، غذا خودش ورمی‌آید. برای التیام زخم‌های‌تان هم تقلا نکنید؛ فقط کافی است به قلب خود زمان بدهید و منتظر بمانید. وقتی زخم‌های‌تان آماده شوند، خودشان التیام می‌یابند.

مانند یک دسته ماهی این‌جا و آن‌جا نروید، فقط به این خاطر که دوستان‌تان نیز چنین می‌کنند یا به‌این‌دلیل که دیگران می‌گویند باید چنین کنید. پای اعتقادات راسخ خود بایستید. الگوواره‌های موجود را در هم بریزید و خودتان شخصی نوآور و الگوساز شوید.

ما جهان را تنها از دریچهٔ ذهن خود می‌بینیم و می‌شناسیم. هنگامی‌که ذهن‌مان پرهیاهوست، جهان نیز چنین است و هنگامی‌که ذهن‌مان آرام است، جهان هم آرام است. شناخت ذهن‌مان هم درست به‌اندازهٔ تلاش برای تغییر جهان، مهم است.

برخی می‌گویند واقعاً نمی‌دانند که در زندگی به‌دنبال چه هستند. چنین حسی ممکن است به‌این‌سبب باشد که به‌جای این‌که با احساسات‌شان ارتباط برقرار کنند، زندگی خود را برپایهٔ انتظارات و خواسته‌های دیگران پیش می‌برند. برای خشنودکردن دیگران زندگی نکنید؛ بلکه برای برآوردن آن‌چه قلب‌تان می‌خواهد زندگی کنید.

ضرب‌المثل بودایی معروفی می‌گوید: «به‌چشم بودا، همه بودا می‌آیند و به‌چشمان خوک، همه خوک.» این نشان می‌دهد که هرکس جهان را مطابق با حالت ذهنی‌اش ادراک می‌کند.

سعی نکنید اطرافیان خود را کنترل کنید. وقتی حتی نمی‌توانید ذهن خودتان را کنترل کنید، چه‌چیزی باعث می‌شود فکر کنید می‌توانید دیگران را کنترل کنید؟

آن‌چه موسیقی را زیبا می‌کند فاصلهٔ میان هر نت تا نت دیگر است. آن‌چه سخن را شیوا و رسا می‌کند درنگ مناسب میان واژه‌هاست. هرازگاهی باید نفسی بکشیم و به سکوت بین صداها توجه کنیم.

اگر به این امید بمانید که دیگران دلداری‌تان بدهند، زیر بار این نیاز خم می‌شوید. اگر مدام نیاز دارید شنیده شوید، هیچ‌کس نمی‌تواند این نیاز را طبق رضایت کامل شما، برآورده کند. به‌جای این‌که همواره تسلی را در دیگران جست‌وجو کنید، خودتان مایهٔ تسلی باشید و به دیگران گوش بسپارید. در روند کمک به دیگران، خودتان هم التیام خواهید یافت. به‌جای بلیت بخت‌آزمایی، برای خودتان و خانواده چند شاخه گل بخرید. اگر گلی بخرید و در اتاق نشیمن بگذارید، هر بار که از اتاق نشیمن گذر می‌کنید، احساس برندگان را خواهید داشت و نظاره‌گر زیبایی فراوانی خواهید بود.

اگر قانع‌بودن را بلد باشیم، می توانیم از تکاپوی پایان‌ناپذیر خود بکاهیم و به استقبال آرامش برویم.

زندگی مثل یک تکه پیتزاست. در آگهی‌های تبلیغاتی خوشمزه به نظر می‌رسد؛ اما وقتی واقعاً آن را داشته باشیم، به‌خوبی چیزی نیست که تصور می‌کردیم.

هیچ‌کس ذاتاً خوب یا بد نیست. فقط شرایطی که در آن با یکدیگر مواجه می‌شویم خوب یا بد است. تبهکاری که اتفاقی مانع می‌شود ماشینی مرا زیر بگیرد، برای من فرشته‌ای است که ازجانب خدا فرستاده شده است. برندهٔ جایزهٔ صلح نوبلی که اتفاقی در مترو محکم به من تنه می‌زند، برای من مردی احمق و نادان است. در یک جمع هفت یا هشت نفره، مطمئناً یک یا دو نفر هستند که خیلی ما را دوست دارند و یک یا دو نفر هم هستند که به ما علاقه‌ای ندارند. این را به خودتان نگیرید. این فقط راه‌ورسم دنیاست.

معنویت نه‌تنها در خلوت بلکه در میان مردم نیز باید تمرین شود.

وقتی حس ناخوشایندی دارید، تمام توجه‌تان را به آن معطوف نکنید و مدام به آن فکر نکنید؛ بلکه تنها آن را به حال خود رها کنید تا مسیر خود را پیش گیرد. اگر با پیله‌نکردن به احساسات دامن نزنید، امواج احساسات به‌خودی‌خود فرومی‌نشینند. برای جداکردن غذای چسبیده از کف ماهیتابه، فقط در ماهیتابه آب بریزید و منتظر بمانید.

همهٔ جهان در آن قاچ سیبی است که در سبد ناهاری گذاشته شده است. درخت سیب، نور خورشید، ابر، باران، زمین، هوا، عرق کشاورز همه در آن قاچ سیب گنجانده شده‌اند. کامیون حمل، بنزین، بازار، پول، لبخند صندوقدار هم همه در آن است. یخچال، چاقو، تختهٔ خردکن، عشق مادر هم همه در آن است. همه‌چیز در همه‌جای جهان به یکدیگر وابسته است. اکنون به آن‌چه درون شماست بیندیشید. همهٔ جهان در ماست.

انسان‌ها مانند آینه هستند. ما بازتاب یکدیگر هستیم. وقتی فرد خردمندی چیزی از دیگران می‌خواهد، ابتدا خودش آن‌چه از آن‌ها طلب می‌کند، انجام می‌دهد و به‌جای تقاضاکردن، در عمل خواسته‌اش را می‌فهماند. اگر می‌خواهید دوستی تاریخ تولد شما را به یاد داشته باشد، اول شما تاریخ تولد او را به خاطر بسپارید. اگر می‌خواهید حواس همسرتان به شما باشد، اول شما به او توجه نشان دهید. اگر می‌خواهید فرزندان‌تان کم‌تر تلویزیون تماشا کنند، اول خودتان تماشای تلویزیون را ترک کنید. منتظر نمانید آن‌چه می‌خواهید خودش پیش بیاید. ابتدا خودتان وارد عمل شوید.

«این‌همه غوغا در جهان برپاست یا در ذهن من؟»

«اگر سر خود را پایین بیاورید، دچار دردسر نخواهید شد.»

مهار سریع احساسات منفی قوی دشوار است. هرچه بیش‌تر سعی کنیم آن‌ها را مهار کنیم، بیش‌تر تحریک و نمایان می‌شوند. حتی اگر آن احساسات را مهار کنیم، درنهایت ممکن است صرفاً آن‌ها را سرکوب کرده باشیم و باعث شویم بعداً دوباره نمود پیدا کنند.

زندگی ازطریق اشتباهات‌مان به ما درس می‌آموزد. وقتی اشتباهی می‌کنیم، بهتر است تنها از خود بپرسیم که از آن اشتباه چه باید بیاموزیم. اگر چنین درس‌هایی را با تواضع و قدردانی پذیرا باشیم، رشد بیش‌تری می‌کنیم.

انسان‌ها به‌آسانی تغییر نمی‌کنند؛ مگر این‌که رنج شدیدی کشیده باشند و یا تجربهٔ متحول‌کننده‌ای در زندگی‌شان رخ داده باشد.

برای خریدن یک لیوان نوشیدنی نه یا ده دلاری زیاد فکر نمی‌کنیم؛ اما درعین‌حال موقع خرید کتاب این‌پاوآن‌پا می‌کنیم، آن هم کتابی که قیمت آن تنها به‌اندازهٔ قیمت یک یا دو لیوان نوشیدنی است. ظاهراً اکثر مردم قادر نیستند تفاوت بین یک بطری نوشیدنی ۱۵ دلاری و یک بطری ۵۰ دلاری را بیان کنند. آن ۳۵ دلار درواقع اضافه‌بهایی است که برای خودنمایی می‌پردازید.

راحت‌ترین حالت نشستن را پیدا کنید. به‌مدت سی دقیقه در آن حالت بنشینید. راحت‌ترین حالت نشستن به‌زودی ناراحت‌ترین حالت می‌شود. همه‌چیز ناپایدار و زوال‌پذیر است، حتی راحت‌ترین حالت نشستن جهان.

زندگی مانند تئاتر است. نقشی به شما واگذار شده است. اگر نقش‌تان را دوست ندارید، به خاطر داشته باشید که قدرت این را دارید تا همان نقشی را که خودتان می‌خواهید، از نو خلق کنید.

شادی را هدف زندگی خود انتخاب کنید، نه موفقیت را. اگر موفق باشید اما خوشحال نباشید، فایده‌اش چیست؟

برای پرش بانجی، تنها یک راه وجود دارد: پریدن! هرچه بیش‌تر فکر کنید، این کار سخت‌تر می‌شود. فکرکردن بیش‌ازحد تنها موجب ایجاد اضطراب و تردید می‌شود. از فریادزدن «اگر... شد، چه؟» دست بردارید و فقط بااطمینان بپرید.

به خاطر داشته باشید که شما نه احساسات‌تان هستید و نه آن داستان‌هایی که ذهن‌تان دربارهٔ شما تعریف می‌کند تا آن احساسات را معنادار جلوه دهد؛ بلکه شما آن سکوت بی‌کرانی هستید که از پدیدآمدن و ناپدیدشدن این احساسات آگاه است.

اگر ریشهٔ هویت شخصی را در وهلهٔ اول در زادگاه یا محل تحصیلش بدانیم، نهایتاً تنها گذشتهٔ او را بررسی می‌کنیم و به مهارت‌های فعلی یا دید آیندهٔ او توجهی نمی‌کنیم. همچنین فقط به کسانی که در خانواده‌های خوبی متولد می‌شوند و سوابق تحصیلی و روابط درست و مناسبی دارند، شانس موفقیت داده می‌شود و از افراد سرشار از استعدادی که پیشینه‌ای کم‌تر از حد ایدئال دارند، فرصت‌ها سلب می‌شود.

هیچ‌چیزی کاملاً حاضر و آماده نیست. زندگی ماجراجویی بزرگی است که ازطریق آن درس می‌گیریم و پخته و بالغ می‌شویم. باید تمام گزینه‌های‌مان را با دقت در نظر داشته باشیم؛ اما اگر منتظر بمانیم تا به اطمینان صددرصدی برسیم، اغلب اوقات خیلی دیر می‌شود.