بریده‌هایی از کتاب داستان‌های موضوعی: چهل موضوع و 339 داستان

پروردگارا! آنچه به وسیله پیغمبرانت وعده داده‌ای نصیب ماکن، ما را در روز رستاخیز بی‌آبرو مکن. البته تو هرگز وعده خلافی نمی‌کنی.

پروردگارا! این دستگاه با عظمت را به عبث نیافریده‌ای. تو منزهی از اینکه کاری به عبث بکنی، پس ما را از آتش کیفر خود نگهداری کن!

جز به پروردگارت امیدوار مباش!

رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله در شب معراج از خداوند سؤال کرد: ای خداوند متعال! کدام اعمال افضل است؟ خداوند فرمود: در نزد من هیچ عملی با فضیلت‌تر از این دو چیز نیست؛ که بنده‌ام بر من توکل کند و به هر چه که من برایش قسمت کرده‌ام راضی باشد.

عفو خدا بیشتر از جرم ماست.

با خدا باش و پادشاهی کن بی‌خدا باش و هر چه خواهی کن مجلسی

خداوند خطاب به عیسی علیه‌السلام فرمود: لا تَیأَسْ مِنْ رَوْحِی؛ از رحمت من ناامید نشو!

گریه یحیی حضرت یحیی علیه‌السلام از خوف خداوند تعالی چنان گریست که اشک چشمش، گوشت هر دو گونه او را از بین بُرد؛ به طوری که دندان‌هایش پیدا بود.

من خلق نمی‌کنم و اگر خلق کردم بر مخلوق خود رحم می‌نمایم.

عبادت به جز خدمت خلق نیست به تسبیح و سجّاده و دلق نیست سعدی

مردی مسیحی، به صورت مسخره، کلمه باقر را به کلمه بقر تغییر داد و به آن حضرت گفت: «انت بقر»؛ تو گاو هستی! امام، بدون آنکه از خود ناراحتی نشان دهد و اظهار عصبانیت کند، با کمال سادگی گفت: نه، من بقر نیستم من باقر هستم. مسیحی گفت: تو پسرِ زنی هستی که آشپز بود. امام فرمود: شغلش این بود و شغل، عار و ننگ محسوب نمی‌شود. مسیحی گفت: مادرت سیاه و بی‌شرم و بدزبان بود! امام فرمود: اگر این نسبت‌ها که به مادرم می‌دهی راست است، خداوند او را بیامرزد و از گناهانش بگذرد و اگر دروغ است، خداوند از گناه تو بگذرد که دروغ و افترا بستی! مشاهده این همه حلم، از مردی که قادر بود، همه گونه موجبات آزار یک مرد خارج از دین اسلام را فراهم آورد، انقلابی در روحیه مرد مسیحی ایجاد نمود و او را به سوی اسلام کشاند و مرد مسیحی، با دیدن چنین برخوردی مسلمان شد.

روزی پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله شیطان را دید که خیلی ضعیف و لاغر شده است. حضرت از او پرسید: چرا به این روز افتادی؟ شیطان گفت: ای رسول خدا! از دست امت تو رنج می‌برم و در زحمت بسیار هستم. پیامبر فرمود: مگر امت من با تو چه کرده‌اند! شیطان گفت: ای رسول خدا! امت شما شش خصلت دارند که من طاقت دیدن و تحمل این خصائص را ندارم. اول: هر وقت به هم می‌رسند سلام می‌کنند. دوم: با هم مصافحه می‌کنند. سوم: هر کاری را که می‌خواهند انجام دهند، ان‌شاء الله می‌گویند. چهارم: از گناه استغفار می‌کنند. پنجم: تا نام شما را می‌شنوند صلوات می‌فرستند. ششم: ابتدای هر کاری بسم الله الرحمن الرحیم گویند.

امام حسن علیه‌السلام: اِنَّ اَحسَنُ الْحَسَنِ اَلْخُلْقُ الْحَسَنُ؛ بهترین چیز خوب اخلاق خوب است.

پروردگارا! چه بسیار از گناهان مهلکم که به حلم خود از آن درگذشتی و عقوبت نکردی و چه بسیار از گناهانم را به لطف و کرمت، پرده روی آنها کشیده و آشکار نکردی. خدایا! اگر چه عمرم در نافرمانی و معصیت تو گذشته و گناهانم نامه اعمالم را پر کرده؛ اما من به جز آمرزش تو به چیز دیگری امیدوار نیستم و به غیر از مغفرت و خوشنودی تو به چیزی دیگری امید ندارم.

خدایا! رحمت خود را از ما قطع نکن.

رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله: اَلاِْسَلامُ حُسْنُ الْخَلْقِ؛ اسلام خوش اخلاقی است.

امام صادق علیه‌السلام: اَلْعَمَلُ الْخالِصُ الَّذِی لا تریدُ اَنْ یحْمَدَک عَلَیهِ اَحَدٌ اِلاَّ اللّه‌ُ عَزَّوَجَلَّ. عمل خالص آن است که نخواهی کسی جز خداوند بزرگ تو را به خاطر آن عمل بستاید.

مسجد بهلول مسجدی می‌ساختند. بهلول سر رسید و پرسید: چه می‌کنید؟ گفتند: مسجد می‌سازیم. بهلول گفت: برای چه؟ آنان پاسخ دادند: برای رضای خدا. بهلول، پنهانی سنگی تهیه کرد که بر روی آن نوشته شده بود: «مسجد بهلول». او سنگ را شبانه بر سر در مسجد نصب کرد. سازندگان مسجد، روز بعد آمدند و دیدند بالای در مسجد نوشته شده: «مسجد بهلول»، ناراحت شدند. آنان بهلول را پیدا کردند و به باد کتک گرفتند، که چرا زحمات دیگران را به نام خودت تمام کرده‌ای! بهلول گفت: مگر شما نگفتید که مسجد را برای خدا ساخته‌اید، اگر مردم هم اشتباه کنند و گمان کنند که من مسجد را ساخته‌ام، خدا که اشتباه نمی‌کند!

ناامیدی را خدا گردن زده است. مولوی

عابدترین حضرت یونس علیه‌السلام به جبرئیل گفت: مرا به عابدترین اهل زمین راهنمایی کن! جبرئیل مردی را به او نشان داد که جذام، دست وپاهایش را قطع کرده و او را نابینا و کر ساخته بود؛ ولی می‌گفت: خدایا! تورا شکر می‌گویم که آن‌چه می‌خواستی از من گرفتی و آن‌چه می‌خواستی، برای من باقی گذاشتی و امید به خودت را در من زنده نگه‌داشتی.

امام صادق علیه‌السلام: اَلْقَلْبُ حَرَمُ اللّه‌ِ، فَلا تُسْکنْ حَرَمَ اللّه‌ِ غَیرَ اللّهِ. دل حرم خداست؛ پس در حرم خدا غیر خدا را جای ندهید.

قرآن کریم: «وَ عِبادُ الرَّحَمانِ الَّذِینَ یمْشُونَ عَلَی الاَْرْضِ هَوْنا»؛ بندگان (خالص خداوند) رحمان کسانی هستند که با آرامش و متواضعانه بر زمین راه می‌روند.

حضرت موسی علیه‌السلام دندان درد گرفت و به خدا شکایت کرد. حق تعالی به او دستور داد از فلان گیاه استفاده کن. حضرت چنان کرد و دندان مبارکش خوب شد. بار دیگر دندان موسی علیه‌السلام درد گرفت و همان دوا را به کار برد؛ ولی دندان حضرتش خوب نشد! او از خداوند سبب را پرسید. خطاب الهی آمد که دفعه قبل، به امید ما رفتی؛ اما این بار به امید گیاه رفتی و از ما غافل بودی.

امام صادق رحمهم‌الله: حُسْنُ الْخُلْقِ یزیدُ فِی الرِّزْقِ؛ خوش اخلاقی روزی را زیاد می‌کند.

مردی، قنبر، غلام علی علیه‌السلام را دشنام داد. قنبر خواست که دشنام او را برگرداند حضرت او را صدا کرد و گفت: ای قنبر! آرام باش! بگذار که این شخص دشنام‌دهنده، خوار باشد. تو با سکوت خود، خداوند رحمان را خشنود می‌کنی و دشمن خود، شیطان را شکنجه می‌دهی.

فقط برای خدا محدث قمی می‌گوید: وقتی کتاب منازل الآخرة را تألیف و چاپ کردم به قم آمدم. شیخ عبدالرزاقِ مسئله‌گو، آن را هر روز می‌خواند. پدرم روزی به خانه آمد و گفت: شیخ عباس! کاش مثل این مسئله‌گو می‌شدی و می‌توانستی این کتاب را که او برای ما می‌خواند، بخوانی. چند بار خواستم بگویم که آن کتاب از آثار و تألیفات من است؛ امّا خودداری کردم و فقط گفتم: دعا بفرمایید خداوند، توفیق مرحمت فرماید.

افتادگی‌آموز اگر طالب فیضی هرگز نخورد آب، زمینی که بلند است پوریای ولی

حق یتیم آورده‌اند که عیسی علیه‌السلام وقتی از گورستانی می‌گذشت گفت: بار خدایا! یکی از این بندگان خود را زنده کن! در همان حال، شخصی بلند بالا، از خاک برخاست و ایستاد. حضرت عیسی علیه‌السلام به او گفت: تو کیستی. او جواب داد، من پسر تغلب هستم. عیسی علیه‌السلام فرمود: چه مدت است که مرده‌ای. او گفت: دو هزار و هفتصد سال! عیسی علیه‌السلام فرمود: مرگ را چگونه یافتی. او گفت: از آن وقت که مرده‌ام هنوز تلخی مرگ با من هست. حضرت فرمود: خدا با تو چه کرد. گفت: ای روح الله! از دو هزار و هفتصد سال تاکنون در حال پس دادن جواب، در مقابل نیم سکه هستم که از یتیمی در گردن من بوده و هنوز هم فارغ نگشته‌ام. وی این را گفت و در خاک فرو رفت.

قرآن کریم: «وَ اَمّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَی النَّفْسَ عَنِ الْهَوی فَاِنَّ الْجَنَّةَ هِیَ الْمَأوی»؛ و آن کس که از مقام پروردگارش ترسان باشد و نفس را از هوی باز دارد، قطعا بهشت جایگاه اوست.

پروردگارا! ما ندای منادی ایمان را ییشنیدیم که به پروردگار خود ایمان بیاورید. ما ایمان آوردیم، پس ما را ببخشای و از گناهان ما درگذر، و ما را در شمار نیکان نزد خود قرار ده.