بریده‌هایی از کتاب بزرگترین درس های زندگی

هر بار که دهانمان را باز کنیم، نکته‌ای درباره خودمان بروز می‌دهیم.

به گفته جان درایدن شاعر انگلیسی در بیش از ۳۰۰ سال قبل: «ما ابتدا عادتهایمان را می‌سازیم و بعد این عادتها ما را می‌سازند.»

هرگز برای آموختن بزرگترین درسهای زندگی نه بیش از اندازه جوان و نه بیش از حد پیر هستیم... زمان همیشه مناسب است.

رنج و تألّم امر ناچار است امّا فلاکت و به حالت نزار درآمدن اختیاری و انتخابی است. می‌توانیم از این فلاکت اجتناب کنیم. کافیست از روشهای سازنده استفاده کنیم. می‌توانیم به این نتیجه برسیم که اجازه ندهیم این رنج و تألّم ما را نابود کند، بلکه آن را به عنوان حقیقتی از زندگی می‌پذیریم و حتی رشد می‌کنیم.

هر چه بیشتر و با تکرار مطلبی را بشنویم، امکان اینکه آن را باور کنیم افزایش می‌یابد.

او پرسید: «اگر خدا تا این اندازه خوب و قدرتمند است، چرا اجازه می‌دهد آدمها تا این اندازه رنج بکشند؟ چرا ما را طوری خلق نکرد که همیشه سالم باشیم؟ چرا ما را طوری نیافرید که همیشه شاد و خوشبخت باشیم؟» به نظر می‌رسید که معلم منتظر شنیدن این حرف بود و من هرگز جواب او را فراموش نکرده‌ام. او گفت: «اگر خداوند ما را اینگونه خلق کرده بود، تبدیل به عروسکهای خیمه‌شب‌بازی می‌شدیم. او نخهای ما را می‌کشید و ما قدرتی از آن خود نمی‌داشتیم. البته درست است که درد و رنجی را تحمل نمی‌کردیم، امّا هرگز به معنای واقعی شادی و لذت هم پی نمی‌بردیم.

من سالها به طور جدّی درباره روانشناسی رشد شخصی و رسیدن به شکوفایی مطالعه کردم و به این نتیجه رسیدم که نباید خودم را آنقدرها جدّی بگیرم.

تنها زمانی می‌آموزیم که آماده آموختن هستیم.

این کتاب به شما کمک می‌کند تا به مفهوم واقع کلمه از زندگی لذت ببرید.

به یک نکته اعتقاد راسخ دارم ـمنش خوب بستر جامعه خوب است.

زندگی دشوار است... و همیشه منصفانه نیست زندگی مجموعه‌ای از مشکلات است. می‌خواهیم از آن شکایت کنیم یا برای حل کردنشان کاری صورت دهیم؟

«...بسیاری از مردم پیرو عقاید و نظریات دیگران هستند.»

اگر ما زندگی را دوست بداریم، قدر زمانمان را می‌دانیم. از آن به طرزی عاقلانه استفاده می‌کنیم.

این کتابی درباره خوبیهاست

شجاعت واقعی یعنی اینکه به رغم همه سختیها و مرارتها که بخشی از زندگی روزانه ما هستند، به زندگی آری بگوییم. او گفت شجاعت می‌خواهد که همه روزه چیزی مثبت و معنی‌دار در باره زندگی و خودمان پیدا کنیم.

وفّق بودن یعنی چه؟ توماس کارلایل فیلسوف نامی زمانی گفت: «بگذاریم تا همه به حدّ توانمندی خود پیشرفت کنند.» من تعریفی بهتر از این برای موفّقیت سراغ ندارم. در زندگی خود همه روزه چالشهای زندگی را تجربه می‌کنیم تا به حداکثر توانمندیهای خود برسیم. ما زمانی موفّق هستیم که به بالاترین آنچه در درون ماست دست پیدا کنیم. زمانی موفّق هستیم که بهترینهای وجودمان را عرضه کنیم. نقل‌قولی که در آغاز این فصل به آن اشاره کردیم می‌گوید موفّقیت در انجام دادن است، نه در گرفتن. هر قدر در این باره بگویم کم گفته‌ام. نیازی به این نیست که همیشه در رأس قرار بگیریم. تنها کاری که باید بکنیم این است که در هر سطح از تجربه در بهترین حدّ توانمندی خود ظاهر شویم. این کاری است که اشخاص موفّق در برخی از مهمترین جنبه‌های زندگی خود انجام می‌دهند:

در کتابخانه زندگی، خداوند مرجع مهمی است، همیشه حی و حاضر است امّا به ندرت ما با او مشاوره می‌کنیم. داگ هامرشولد

نگرش شما همان حرفی است که وقتی با خودتان حرف می‌زنید می‌گویید

یافتن جنبه‌های مثبت زندگی، یکی از لذت‌بخش‌ترین کارهایی است که می‌توانیم بکنیم.

نمی‌توانیم آرزو کنیم که رنج و تألّم دیگر در زندگی ما وجود نداشته باشد. کاری که می‌توانیم بکنیم این است که با رنج و تألّم برخورد موثرتری بکنیم.