بریده‌هایی از کتاب پنجاه جمله طلایی برای بازاندیشی زندگی

ما آنیم که انجام می‌دهیم، نه آنچه می‌گوییم قصد داریم انجام دهیم؛

۱۴. آنان که از حقایق ناگوارِ روزگار هیچ نمی‌آموزند هشیاری کیهانی را مجبور می‌کنند تا آن حقایق ناگوار را آن‌قدر تکرار کند تا از آنها درس بگیرند. آنچه انکار کنیم بر ما چیره شود؛ آنچه بپذیریم ما را دگرگون سازد؛ مشکلات و رنجی که طی زندگی با آن دست بر گریبان می‌شویم باعث می‌شود در حیطه‌های متفاوت زندگی چیزهایی بیاموزیم، آن درس‌ها را بپذیریم و انکارشان نکنیم.

من آن نیستم که برایم رخ می‌دهد. من آنم که انتخاب می‌کنم.

اگر در زندگی کفهٔ ترازوی شادی و خوشبختی با کفهٔ ترازوی غم به تعادل نرسد، آنگاه واژهٔ خوشبختی بی‌معنا می‌شود.

انسان با خیال و توهّمِ نور و روشنایی به روشن‌بینی و روشن‌فکری نمی‌رسد، بلکه باید تاریکی را شناخت و به آن آگاه و هشیار شد... آنچه به آن آگاه و هشیار نشویم سرنوشتِ ما در زندگی می‌شود؛

رؤیا، دری پنهان و کوچک در عمیق‌ترین و درونی‌ترین مأوای روح است؛

کودکان را اعمال و رفتارِ بزرگسالان تربیت می‌کند، نه گفته‌هایشان؛

تنها معنای ماهیت انسانی آن است که در تاریکی، شمعی بیفروزد؛

من آن نیستم که برایم رخ می‌دهد. من آنم که انتخاب می‌کنم

۱۲. زمانی دیدمان روشن و واضح خواهد شد که به قلبمان بنگریم. آن‌که به بیرون می‌نگرد در خواب است. آن‌که به درون می‌نگرد بیدار است؛

زمانی دیدمان روشن و واضح خواهد شد که به قلبمان بنگریم. آن‌که به بیرون می‌نگرد در خواب است. آن‌که به درون می‌نگرد بیدار است؛

مادامی‌که در امواج خروشانِ زندگی در حرکت باشیم، هیچ انسانِ بی‌مشکلی را پیدا نمی‌کنیم؛ زندگی، سراسر مشکلات بی‌پایان است و هر روز می‌آموزیم که باید با مشکلات کنار بیاییم. در اینجا، منظور این نیست که به‌دنبالِ زندگیِ بی‌مشکل برویم، بلکه باید خود را آماده و مهیا کنیم تا تواناییِ مقابله با هر مشکلی را داشته باشیم. زندگیِ بدون مشکل آن زندگی‌ای است که ساکن و راکد مانده و به‌خوبی زیست نشود.

انسان‌ها همگی اصیل و منحصربه‌فرد به دنیا می‌آیند، اما به‌صورت نسخه‌هایی تکراری از دیگران می‌میرند؛

۱۵. اگر انسانی اطرافمان نباشد تنها نمی‌شویم، بلکه اگر نتوانیم چیزهایی را که از نظرِ ما مهم جلوه می‌کنند به دیگران منتقل کنیم یا اگر نتوانیم دیدگاهی را حفظ کنیم که دیگران بی‌اعتبار می‌پندارند؛ تنهایی، لزوماً، به معنای نبود دیگران در اطرافِ ما نیست، بلکه در انزوا بودن به معنای تنهایی است.

تعصب، جبرانِ مفرطِ شک است؛ افراط‌گرایی روشی برای پوشاندن ترس و شکی است که انسان در خود دارد؛

شده باشد، نیست؛ آنچه ما سرکوب می‌کنیم و آنچه هرگز به‌عنوان بخشی از وجودمان نمی‌پذیریم بر نزدیکانِ ما اثر می‌گذارند.

کفشی که اندازهٔ پای کسی باشد پای دیگری را می‌آزارد؛ هیچ نسخهٔ جهان‌شمولی برای زندگی وجود ندارد که در تمامی حالات کارساز باشد؛ آنچه برای ما مفید است شاید برای دیگران مضر باشد؛ این مطلب در سایر ابعاد زندگی نیز صدق می‌کند.

من آن نیستم که برایم رخ می‌دهد. من آنم که انتخاب می‌کنم.

استعدادهای برتر فریبنده‌ترین و غالباً، خطرناک‌ترین میوهٔ درختِ بشریت هستند که بر نازک‌ترین و شکننده‌ترین شاخه‌های آن آویخته شدند

۱۶. به تعداد روزها، شب وجود دارد و هر کدام نیز به‌مانند روزِ بعد، به یک اندازه طول می‌کشد؛

من آن نیستم که برایم رخ می‌دهد. من آنم که انتخاب می‌کنم.

کفشی که اندازهٔ پای کسی باشد پای دیگری را می‌آزارد؛ هیچ نسخهٔ جهان‌شمولی برای زندگی وجود ندارد که در تمامی حالات کارساز باشد؛ آنچه برای ما مفید است شاید برای دیگران مضر باشد؛ این مطلب در سایر ابعاد زندگی نیز صدق می‌کند.

کسی را که از تو دور می‌شود پس نزن، چون در این صورت کسی‌که می‌خواهد نزدیک‌تر شود هرگز به تو نمی‌رسد؛ مانع وقوع جریان‌ها نشوید، چون نباید فرصت‌های بزرگ را از دست داد.

انسان با خیال و توهّمِ نور و روشنایی به روشن‌بینی و روشن‌فکری نمی‌رسد، بلکه باید تاریکی را شناخت و به آن آگاه و هشیار شد... آنچه به آن آگاه و هشیار نشویم سرنوشتِ ما در زندگی می‌شود؛

پذیرش نور یعنی پذیرش سایه؛ آنچه ابراز می‌کنیم و آنچه سرکوب می‌کنیم چیزهایی پیچیده و در عین‌حال، لازم‌اند.

من آن نیستم که برایم رخ می‌دهد. من آنم که انتخاب می‌کنم.