بریده‌هایی از کتاب پسری که قبلا بودم!

در کمتر از یک ثانیه همه‌چیز تمام شد. تمام شدن یک زندگی همین‌قدر طول می‌کشد.

خلاصه، همه‌چی بی‌نهایت عذاب‌آوره. چیز دیگه‌ای هم می‌خواین بدونین؟

آه می‌کشد. «بعضی وقت‌ها ما به حس گناه یا اندوهمون می‌چسبیم، چون آخرین چیزیه که ما رو به آدمی که از دست دادیم وصل می‌کنه. دلمون نمی‌خواد رهاش کنیم، چون احساس می‌کنیم دیگه چیزی برامون باقی نمی‌مونه. ولی این خیلی خطرناکه ایتن. رها نکردن خطرناکه، چون تا زمانی که رها نکنی، نمی‌تونی به یاد آوردن رو شروع کنی. اگه خاطرات کیسی رو حفظ نکنی، اون واقعاً از بین می‌ره.»

«ما هیچ‌وقت نمی‌دونیم زندگی ما رو می‌بره کجا، ایتن. خیلی از تصمیم‌های کوچک بعداً تأثیرهای بزرگی دارن.»

بچه‌ها قوی‌ان، قوی‌تر از اونی هستن که بیشتر بزرگ‌ترها فکر می‌کنن

اگه هیچ‌وقت برنگردی و من برای حرف‌هایی که زدم معذرت‌خواهی نکنم، چی؟ اگه هیچ‌وقت بهت نگم چه‌قدر دوستت دارم چی؟

«تلاش برای از بین بردن امید مثل تلاش برای تمیز کردن شن از توی کیف شناست، همیشه یکی دوتا دونه تهش باقی می‌مونه.

درد از دست دادن او تا ابد با من هست

دنیایی که من را در آن رها می‌کند بدون او جای بدتری خواهد بود.

چیزهایی که در مورد خودم می‌دانم ۱.  اسم من ایتن ترویت است. ۲.  حدود یک ساعت و چهل و دو دقیقه و سه ثانیه است که در ماشین نشسته‌ام. ۳.  راهی طولانی تا مقصد در پیش دارم. ۴.  مقصدمان آسایشگاه مراقبت و نگهداری است که در آن بهترین دوستم کیسی را برای آخرین بار خواهم دید. ۵.  و وقتی ببینمش، تا زمان رفتن دستش را در دستم نگه خواهم داشت. ۶.  اما خداحافظی نخواهم کرد. ۷.  به جای آن خواهم گفت: «کیسی، دیگه باید جفتمون رها بشیم، وقتشه که بری، آزاد شی.» بعد خم می‌شوم نزدیک‌تر، تا فقط خودش صدایم را بشنود. و زمزمه می‌کنم: «من تو رو به این چالش دعوت می‌کنم.» پایان

 و وقتی ببینمش، تا زمان رفتن دستش را در دستم نگه خواهم داشت.

اگر می‌توانستم در زمان سفر کنم

اگه هیچ‌وقت بهت نگم چه‌قدر دوستت دارم چی؟

خاطرات، مثل خرده شیشه‌های تیز، یادم می‌آیند.

درد از دست دادن او تا ابد با من هست.

بعضی وقت‌ها خودم هم از خودم متنفر می‌شوم

چشم‌هایش شبیه شخصیت‌های کارتونی است.

کل روز راه می‌ری درباره‌ش حرف می‌زنی، انگار هر لحظه ممکنه زنگ در رو بزنه.

«یه چیزهایی رو از دست دادیم که از دست دادنشون فاجعه‌ست، از اون طرف هم یه چیزهایی هستن که باید سال‌ها پیش از دستشون خلاص می‌شدیم.

هر آدمی روش خودش را برای دوست داشتن اعضای خانواده‌اش دارد.

دوباره زل می‌زنم به جملهٔ ادی این‌جا بود و سعی می‌کنم حدس بزنم ادی حالا کجاست. دوست دارم بدانم کی اسمش را روی میز کنده. از زمانی که این جمله را نوشته خیلی گذشته و او بزرگ شده؟ صدایی توی سرم می‌گوید قرار نیست همهٔ آدم‌ها بزرگ شوند. شاید این کلمه‌هایی که روی این میز کنده شده‌اند تنها آثارِ باقی‌مانده از ادی باشند

تلاش برای از بین بردن امید مثل تلاش برای تمیز کردن شن از توی کیف شناست، همیشه یکی دوتا دونه تهش باقی می‌مونه

«بعضی وقت‌ها ما به حس گناه یا اندوهمون می‌چسبیم، چون آخرین چیزیه که ما رو به آدمی که از دست دادیم وصل می‌کنه. دلمون نمی‌خواد رهاش کنیم، چون احساس می‌کنیم دیگه چیزی برامون باقی نمی‌مونه. ولی این خیلی خطرناکه ایتن. رها نکردن خطرناکه، چون تا زمانی که رها نکنی، نمی‌تونی به یاد آوردن رو شروع کنی. اگه خاطرات کیسی رو حفظ نکنی، اون واقعاً از بین می‌ره.»

«بعضی وقت‌ها ما به حس گناه یا اندوهمون می‌چسبیم، چون آخرین چیزیه که ما رو به آدمی که از دست دادیم وصل می‌کنه. دلمون نمی‌خواد رهاش کنیم، چون احساس می‌کنیم دیگه چیزی برامون باقی نمی‌مونه. ولی این خیلی خطرناکه ایتن. رها نکردن خطرناکه، چون تا زمانی که رها نکنی، نمی‌تونی به یاد آوردن رو شروع کنی. اگه خاطرات کیسی رو حفظ نکنی، اون واقعاً از بین می‌ره.»

«ما هیچ‌وقت نمی‌دونیم زندگی ما رو می‌بره کجا، ایتن. خیلی از تصمیم‌های کوچک بعداً تأثیرهای بزرگی دارن

شبیه درختی نحیف و مصمم است که در مقابل طوفان ایستاده باشد.

چه‌قدر خنده‌دار است. هر چیزی که یک انسان معمولی را خوشحال می‌کند، بیش از هر چیز دیگری من را غمگین می‌کند.

نمی‌دانم اصلاً دلم می‌خواهد آن پسر بدبو اولین دوستم در مدرسهٔ راهنمایی پالم‌نات باشد یا نه؛ حتی هنوز مطمئن نیستم که اصلاً دلم می‌خواهد دوستی داشته باشم یا نه. یا اصلاً لیاقت دارم دوستی داشته باشم؟

«بچه‌ها قوی‌ان، قوی‌تر از اونی هستن که بیشتر بزرگ‌ترها فکر می‌کنن. تو هم خوب می‌شی ایتن.» می‌خواهد موضوع را عوض کند، اما نمی‌گذارم از زیرش در برود.

یک بار، آقای چارلز مُچ کورالی را زمانی‌که سر امتحان ریاضی به من تقلب می‌رساند، گرفت و تهدیدش کرد به مامانش زنگ خواهد زد (کورالی زیر لب گفت: «زنگ بزن ببینم می‌تونی.»)