بریده‌هایی از کتاب در ستایش پیاده‌روی

این همان رازی است که همهٔ کسانی‌که پیاده راه می‌روند پیش خود نگه داشته‌اند: زندگی زمانی‌که راه می‌روی طولانی‌تر است. راه‌رفتن به‌جای کاهش زمان آن را درازتر می‌کند.

شاید سفر نه‌تنها در جای دیگری بودن بلکه تمایل به شخص دیگری بودن است

بقراط توصیه می‌کند «اگر حالتان بد است، به پیاده‌روی بروید» و اگر هنوز حالتان بد است، «به پیاده‌روی دیگری بروید».

کی‌یرکگارد دراین‌باره می‌گوید: «... دزدان و نخبگان در یک چیز توافق دارند: زندگی در خفا.»

در هر زمان و هر وقت چیزهای تصورناپذیری برای‌مان اتفاق می‌افتد.

«پیاده‌روی بهترین دارو برای انسان است.»

می‌دانم هیچ فکر غم‌انگیزی وجود ندارد که نتوان با راه‌رفتن از آن دور ماند.

سال‌ها طول کشید تا متوجه شدم یک تکه شکلات لذیذتر از کل آن است.

زندگی نمی‌کنیم که غذا بخوریم و پول به دست بیاوریم، پول درمی‌آوریم و غذا می‌خوریم تا بتوانیم زندگی کنیم. این است معنای زندگی و چرایی آن.»

مطمئناً مشکلاتی وجود دارند که آن‌قدر بزرگ‌اند که نمی‌توانید فقط با راه‌رفتن ازشان دور شوید، اما اکثر مشکلات با یک نرمش سالم در پاها، ذره‌ای اندورفین و رهایی از استرس بهتر می‌شوند و به‌این‌ترتیب نگرانی‌ها دور می‌شوند.

معقول‌ترین کاری که می‌توانید انجام دهید این است که از موضوعی که خشمگین‌تان کرده دور شوید.

اگر جایی که در آن ایستاده‌ای زمان حال باشد، گذشته آبی است که قبلاً از تو عبور کرده و تو هیچ‌گاه دوباره آن را نخواهی دید. آینده آبی است که از بالادست می‌آید و با خودش خطرات، لذت‌ها و شگفتی‌های خود را می‌آورد

وقتی چیزی به‌آسانی به دست می‌آید، لذتش از دست می‌رود.

از او پرسیدم از بررسی ضربان هزاران قلب چه آموخته است. یعقوب پاسخ داد: «هر روز به پیاده‌روی بروید.»

در زمان عصبانیت، یعنی وقتی تصمیم‌های‌تان متأثر از افکار ناخوشایندتان هستند، معقول‌ترین کاری که می‌توانید انجام دهید این است که از موضوعی که خشمگین‌تان کرده دور شوید.

اگر همیشه راهی با کمترین دشواری را انتخاب کنید، گزینه‌هایی که کمترین چالش را دارند برای‌تان اولویت پیدا می‌کنند. به‌این‌ترتیب انتخاب‌هایی ازپیش‌تعیین‌شده خواهید داشت، و زندگی‌تان نه‌تنها دیگر آزادانه نخواهد بود، بلکه کسل‌کننده و پوچ خواهد شد.

پیاده‌روی در طبیعت و یافتن مکانی آرام برای درازکشیدن موقع خستگی یکی از لذت‌بخش‌ترین کارهایی است که می‌توان تجربه کرد

درمورد کسانی‌که پیاده‌روی نمی‌کنند می‌گوید: «اینکه بعد از این‌همه وقت دست به خودکشی نزده‌اید، تحسین‌برانگیز است.»

باور بر این است که افراد محبوس در زندان کمترین حرکت را دارند؛ اما مسئله به این سادگی نیست. سه‌چهارم همهٔ کودکان انگلیسی‌زبان، نسبت‌به زندانیانِ همان کشور، زمان کمتری را خارج از خانه سپری می‌کنند. از هر پنج کودک یک نفر بیشترِ روز در خانه است و از هر نُه کودک یک کودک در کل سال حتی به پارک یا جنگل یا ساحل پا نمی‌گذارد.

راه‌رفتن و سکوت به هم وابسته‌اند. هرقدر سکوت انتزاعی است، راه‌رفتن به همان میزان مشهود و ملموس است.

همهٔ پیاده‌روی‌های من باهم فرق داشته‌اند؛ اما وقتی به گذشته نگاه می‌کنم یک وجه اشتراک میان آن‌ها می‌بینم: سکوت درونی. راه‌رفتن و سکوت به هم وابسته‌اند

بهشت جایی است که من در آن هستم. وقتی در اتاق نشیمن می‌نشینم و یک کتاب خوب می‌خوانم، با کسانی‌که برایم ارزشمندند غذا می‌خورم، یا پیاده‌روی می‌کنم، این فکر در من تقویت می‌شود.

«تصور کن هم‌اکنون چشمانت را می‌بندی و بیست سال بعد بازشان می‌کنی؛ دیدنِ چه چیزی خوشحالت می‌کند؟»

وقتی با سرعت پیاده‌روی می‌کنم، گویا بسیاری از احساساتْ دور نگه داشته می‌شوند، و زمانی‌که سرعتم را کم می‌کنم، آن‌ها هم برمی‌گردند.

بدن شما و طبیعتْ هر دو از عناصر مشابهی تشکیل شده‌اند: اکسیژن، کربن، نیتروژن، و هیدروژن؛ پس به همین دلیل تعامل و ارتباط متقابل با طبیعت برای بدن‌تان امری طبیعی تلقی می‌شود. وقتی این اتفاق می‌افتد، شخص چیزی را تجربه می‌کند که موریس مرلوپونتی آن را «چشم‌انداز زندگی‌شده» توصیف می‌کند. محیط پیرامون و بدن‌تان زبان مشترکی پیدا می‌کنند و تبدیل به واحدی بزرگ‌تر از خودشان می‌شوند.

«من قبلاً اینجا گم شده‌م. بنابراین حالا می‌دونم کجاییم.»

آن‌قدر راه را گم کرده‌ام که باعث شده به این فکر بیفتم که نکند من به شکلی اسرارآمیز به ناشناخته‌ها تمایل دارم و از اینکه ندانم کجا هستم لذت می‌برم

ازلحاظ فلسفی، بین ناممکن و خیالی تفاوت وجود دارد.

راه‌رفتن و تحرکْ پایه‌های کشف‌کردن‌اند و اکتشاف اساس عقل ماست.

به نظر نمی‌رسد دیدن شهر از پنجرهٔ ماشین با نگاه‌کردن به عکس‌های همان شهر تفاوت زیادی داشته باشد.