بریده‌هایی از کتاب در ستایش سکوت

این را در خاطر داشته باشید: سکوتی که شما تجربه می‌کنید با سکوتی که دیگران تجربه می‌کنند فرق دارد. هرکس سکوت خود را دارد.

در کتاب پادشاهان، به ما گفته شده که خداوند چگونه خود را به ایلیا نشان می‌دهد. اولْ طوفان، سپس زمین‌لرزه و پس‌ازآن آتش نازل شد. خداوند هیچ‌یک از آن‌ها نبود. خداوند بعد آمد، در قالب صدایی آرام و ساکت یا طبق ترجمه‌های جدیدتر مثل سکوتی شکننده. از این خوشم آمد. خداوند در سکوت است.

پرخاشگری فقط آدم را ضعیف و وضعیت بد را بدتر می‌کند.

مارتین هایدگر نوشت: «همه دیگری‌اند، هیچ‌کس خودش نیست.»

اسرار جهان در سکوت پنهان شده‌اند

هدردادنِ زمان، به‌طرز وحشتناکی آسان است.

همه قادرند سکوتِ درونی‌شان را کشف کنند. سکوت تمامِ مدت آن‌جاست، حتی وقت‌هایی که دائماً با سروصدا احاطه شده‌ایم. در عمق اقیانوس هم، زیر امواج و حرکات نامنظم سطح آب، شما می‌توانید سکوت درونی‌تان را کشف کنید. وقتی زیر دوش ایستاده‌اید و آب روی سرتان می‌ریزد، وقتی جلوی آتش نشسته‌اید، وقتی طول دریاچه‌ای جنگلی را شنا می‌کنید، یا در مزرعه قدم می‌زنید، تمام این‌ها هم می‌توانند تجربهٔ آرامشی دل‌چسب باشند. عاشقش هستم.

چه راه‌هایی به سکوت می‌رسد؟ مشخصاً سفرهایی به قلبِ طبیعت. لوازم الکترونیکی‌تان را در خانه بگذارید، مسیری را پیش بگیرید، و جلو بروید تا جایی‌که دیگر چیزی اطراف‌تان نماند. سه روزی را تنها بمانید. با کسی حرف نزنید. کم‌کم جنبه‌های دیگر خودتان را کشف می‌کنید.

در سفر بودن تقریباً همیشه لذت‌بخش‌تر از رسیدن به مقصد است.

جالب‌ترین سکوت سکوتی است که درونِ ما جای دارد، سکوتی که هرکدام‌مان باید به وجود بیاوریم.

شما با شناخت خود به شناخت دیگران می‌رسید.

آنچه حیاتی است و آنچه منحصربه‌فرد است درونِ شماست. شرطش این است که با درونِ خودتان آشتی کنید.

ما به‌درجاتِ مختلفی از مرگ می‌ترسیم، اما ترس از زندگی‌نکردن از آن قوی‌تر است. این ترس با نزدیک‌شدن به پایان عمرمان بیش‌تر می‌شود؛ زمانی‌که این را می‌فهمید، خیلی زود دیر خواهد شد.

نباید منتظر شد تا شلوغی خودش از میان برود، نه در نیویورک و نه در هیچ‌جای دیگر. باید سکوتِ خود را خلق کنید.

حتی اگر قرار بود هزار سال زنده بمانیم، باز هم اگر زمانی را که در اختیارمان بود هدر می‌دادیم، عمرمان کوتاه به نظر می‌رسید.

شما با شناخت خود به شناخت دیگران می‌رسید

«آنچه نمی‌توانیم درباره‌اش سخن بگوییم باید در سکوت بگذرد.»

نقطهٔ مقابلِ سکوتْ مغزی در تکاپوست، درحالِ اندیشیدن. اگر در جست‌وجوی آرامشید، باید فکرکردن را متوقف کنید.

«می‌توان گفت سکوت نیز به‌نوعی پر از سخن است.»

سکوت نیز ازنظر محتوا به‌اندازهٔ واژه‌ها غنی است. مکث مانند پل است با دو آدمی که از دو سر رودخانه درحال مکالمه‌اند، که وقتی دوباره صحبت می‌کنند، از رودخانه می‌گذرند.

: «تمام مشکلات بشر ریشه در ناتوانیِ فرد در به‌تنهایی آرام‌گرفتن در یک اتاق دارد.

«زندگی طولانی است، اگر بدانید چطور از آن استفاده کنید.»

در کودکی از دیدنِ اینکه حلزون قادر است خانه‌اش را هرجا که می‌رود با خود ببرد شگفت‌زده می‌شدم

مارک جونکوزا یکی از مغزهای متفکر پشت برنامهٔ فضاییِ ماسک است. وقتی از او پرسیدم که آیا وقت دارد به ایده‌هایی فکر کند که می‌تواند صنعت هوافضا را دگرگون کند، پاسخ داد: ‌«یک روزِ عادیِ کاری‌ام، در بهترین حالت، شامل هشت ساعت جلسه و چند ساعت جواب‌دهی به ایمیل‌هاست. همهٔ این کارها درهم‌وبرهم می‌شوند. تنها زمانی‌که می‌توانم دنیا را از یاد ببرم وقتی است که نرمش می‌کنم، مشغول موج‌سواری‌ام، دوش می‌گیرم، یا در توالت نشسته‌ام. آن موقع است که راه‌حل‌های جدید به ذهنم می‌رسند.‌»

اکثر مردم در این گوشهٔ دنیا که هستیم، نه فقرِ مادی، بلکه فقرِ زمانی را تجربه می‌کنند. به نظر می‌آید حرف خوبی باشد، اما چندان هم درست نیست. ما وقت کافی داریم. زندگی طولانی است، اما به‌شرط اینکه به‌اندازهٔ کافی به خودمان گوش بدهیم و به جستجو بپردازیم.

استیو جابز، یکی از بنیان‌گذاران شرکت اپل، نه‌تنها به مزایا بلکه به خطرات مرتبط با از استفاده از فناوری‌هایی که خودش هم در ابداع‌شان مشارکت داشت پی برده بود. جابز دسترسیِ فرزندان خودش به محصولات اپل را محدود کرد. من جابز را به‌عنوانِ پدری مسئول بیش‌تر قبول دارم تا نابغه‌ای خلاق درزمینهٔ کسب‌وکار.

اگر گوش دهی، چیزی هست که به تو وحی می‌شود و تو همان را می‌نویسی. زبان به خودش گوش می‌دهد. طبق آنچه من از فوسه دستگیرم شد، هرچه از درون ما نشئت نگیرد به‌نوعی اطلاعات دست‌دوم است. هرچه از بیرون به شما می‌رسد، قبلاً گفته شده. آنچه حیاتی است و آنچه منحصربه‌فرد است درونِ شماست.

در یادداشت‌های روزانه‌ام به‌سوی جنوب، نوشتم که ممکن است خیلی راحت تصور کنیم قاره‌هایی که نمی‌توانیم به آن‌ها سفر کنیم یا ببینیم یا تجربه‌شان کنیم ارزش زیادی ندارند. آدم باید به جایی برود، از آن عکاسی کند و تصاویرش را به اشتراک بگذارد تا آن مکان معنا بیابد.

یاد گرفته‌ام که هر زمان نتوانستم با پیاده‌روی، کوهنوردی، یا قایق‌سواری از شلوغیِ دنیا فاصله بگیرم، ذهنم را به‌روی دنیا ببندم. آموختن این مسئله زمان برد. فقط زمانی‌که فهمیدم نیازی بنیادی به سکوت دارم، توانستم برای آن دست به جست‌وجو بزنم. و همان‌جا، در اعماق هرج‌ومرج و شلوغیِ ترافیک و مشغولیاتِ ذهنی، موسیقی و زندگیِ ماشینی، گوشی‌های آیفون و ماشین‌های برف‌روبی، انتظارم را می‌کشید: سکوت.

رازِ پیاده‌رفتن به قطب جنوب این است که یک پای‌تان را جلو بگذارید و به‌اندازهٔ کافی این کار را تکرار کنید. در قیاسِ فنی، این کار کاملاً ساده است. حتی موش هم اگر به‌اندازهٔ کافی گازهای کوچک بزند قادر است فیل را بخورد. چالشِ اصلی در پاپس‌نکشیدن است.