بریده‌هایی از کتاب در ستایش سکوت

در کتاب پادشاهان، به ما گفته شده که خداوند چگونه خود را به ایلیا نشان می‌دهد. اولْ طوفان، سپس زمین‌لرزه و پس‌ازآن آتش نازل شد. خداوند هیچ‌یک از آن‌ها نبود. خداوند بعد آمد، در قالب صدایی آرام و ساکت یا طبق ترجمه‌های جدیدتر مثل سکوتی شکننده. از این خوشم آمد. خداوند در سکوت است.

سکوت بیش‌تر نوعی ایده است، نوعی مفهوم است. سکوتِ اطراف ما احتمالاً چیزهای زیادی دربردارد؛ اما جالب‌ترین سکوت سکوتی است که درونِ ما جای دارد، سکوتی که هرکدام‌مان باید به وجود بیاوریم. دیگر تلاشی نمی‌کنم تا در محیطِ اطرافم سکوتِ مطلق برقرار کنم. سکوتی که به‌دنبالش هستم سکوت درونی است.

مارتین هایدگر نوشت: «همه دیگری‌اند، هیچ‌کس خودش نیست.»

امروزه انسان‌ها بعداز هشت ثانیه تمرکزشان را از دست می‌دهند. در سال ۲۰۰۰، دوازده ثانیه بود؛ درحالی‌که متوسط آستانهٔ تمرکز ماهی‌قرمز نه ثانیه است.

پرخاشگری فقط آدم را ضعیف و وضعیت بد را بدتر می‌کند.

اسرار جهان در سکوت پنهان شده‌اند

همه قادرند سکوتِ درونی‌شان را کشف کنند. سکوت تمامِ مدت آن‌جاست، حتی وقت‌هایی که دائماً با سروصدا احاطه شده‌ایم. در عمق اقیانوس هم، زیر امواج و حرکات نامنظم سطح آب، شما می‌توانید سکوت درونی‌تان را کشف کنید. وقتی زیر دوش ایستاده‌اید و آب روی سرتان می‌ریزد، وقتی جلوی آتش نشسته‌اید، وقتی طول دریاچه‌ای جنگلی را شنا می‌کنید، یا در مزرعه قدم می‌زنید، تمام این‌ها هم می‌توانند تجربهٔ آرامشی دل‌چسب باشند. عاشقش هستم.

جالب‌ترین سکوت سکوتی است که درونِ ما جای دارد، سکوتی که هرکدام‌مان باید به وجود بیاوریم.

چه راه‌هایی به سکوت می‌رسد؟ مشخصاً سفرهایی به قلبِ طبیعت. لوازم الکترونیکی‌تان را در خانه بگذارید، مسیری را پیش بگیرید، و جلو بروید تا جایی‌که دیگر چیزی اطراف‌تان نماند. سه روزی را تنها بمانید. با کسی حرف نزنید. کم‌کم جنبه‌های دیگر خودتان را کشف می‌کنید.

در سفر بودن تقریباً همیشه لذت‌بخش‌تر از رسیدن به مقصد است.