بریده‌هایی از کتاب ۱۰۱ راز برای دهه بیست سالگی

باید جرئت کنیم و پیش‌نویس‌های مخوفی بنویسیم.

برای برنده شدن باید خودتان را به صحنه برسانید. کسی گیتار را به دست تماشاچیانی که توی ردیف اول نشسته بودند و قسم می‌خوردند که بهتر از همه گیتار می‌زنند، نداد. ترس از خجالت کُشنده است

گلایه کردن و خلق کردن هر دو با هم مرتبط هستند. هرچه بیشتر خلق کنید، کمتر گلایه می‌کنید. هرچه بیشتر گلایه کنید، کمتر خلق می‌کنید.

داستان زندگی خودتان را وسط داستان زندگی یک نفر دیگر نچپانید.

موفقیت در دههٔ بیست‌سالگی بیشتر شبیه چیدن میز شام است تا لذت بردن از مهمانی.

خدا جدول زمانی خودش را برای زندگی دارد. شما هم جدول زمانی خودتان را برای زندگی دارید. بعضی‌وقت‌ها این دو منطبق با هم هستند

شما هدفی دارید که ارزش دنبال کردن را دارد و باید مدام از آن حرف بزنید تا یادتان نرود.

خیلی از اختراعات و نوآوری‌های بشر از همین درماندگی شروع شدند، چون آدم را مجبور می‌کند راه بهتری پیدا کند؛ البته اگر به او مجال دهید.

آدم‌های بامزه بیشتر برایشان مهم است که کار درست را انجام دهند، نه اینکه چه کاری از نظر بقیه درست است.

اگر همیشه بخواهیم طوری که «قرار بود» زندگی کنیم، آنگاه هیچ‌وقت به معنای واقعی نمی‌توانیم زندگی کنیم.

کسانی هستند که قسم می‌خورید تا آخر مسیر کنارتان می‌مانند؛ وقتی به نیمهٔ راه می‌رسید، می‌بینید که دیگر از بعضی از آنها خبری نیست.

خدا چیزهایی را به آدم می‌دهد که ظرفیتش را دارد. گاهی، وقتی چیزی را به ما نمی‌دهد، دقیقاً همان چیزی را به ما داده است که با التماس از او می‌خواستیم.

فکر نکنم خدا از ما بخواهد با یک ظرف پاپ‌کورن به تماشای زندگی خودمان بنشینیم و بعد شاکی شویم که چرا داستان طوری که فکر می‌کردیم پیش نرفت. به‌نظرم خدا از ما می‌خواهد در نوشتن این داستان لعنتی به او کمک کنیم.

آرزوها در سکوت با حواس‌پرتی و خیالات واهی قتل‌عام می‌شوند.

بعضی‌وقت‌ها باید برای امید بجنگید.

اجازه ندهید تنهایی به انزوا تبدیل شود

ترس از خجالت خودش خجالت‌آور است.

به‌جای اینکه دنبال آدم مناسب بگردید، روی این تمرکز کنید که خودتان آدم مناسبی شوید.

وقتی حرف‌هایتان را مثل مشت توی صورت طرف مقابل می‌کوبید، دیگر کار از کار گذشته و مشتی است که کوبیده شده. با معذرت‌خواهی و حتی اگر از طرف مقابل بخواهید که تلافی کند، باز هم نمی‌توانید آسیبی را که وارد کرده‌اید جبران کنید.

وقتی انتظار دارید که همه‌چیز باشکوه پیش برود، احتمال اینکه همه‌چیز به هم بریزد وجود دارد.

«کلید موفقیت در دوران بیست‌سالگی این است که خودتان را با هر آدمی که می‌بینید مقایسه کنید، آن‌هم هر روز. بعد اجازه دهید از دلواپسی‌ها و ترس‌هایی که به جانتان می‌افتد، انگیزه بگیرید و سخت تلاش کنید.»

شما آدم هستید، نه یک گروه سنی.

ما انرژی زیادی را صرف این می‌کنیم که ببینیم بقیه دربارهٔ ما چه فکری می‌کنند، درحالی‌که راستش را بخواهید آنها اصلاً به شما فکر هم نمی‌کنند. زمان زیادی را صرف این می‌کنیم که ظاهر زندگی‌مان جذاب و چشم‌گیر به‌نظر برسد، درحالی‌که باید وقت زیادی را برای ساختن زندگی‌مان بگذاریم.

شاید واقعیت چیزی است که ما انتخابش می‌کنیم:

انتظار نداشته باشید؛ عمل کنید. به پا خیزید و بگویید: «قطعاً این کار رو انجام می‌دم.» بعد به این فکر کنید که از کجا شروع کنید. وقتی ببینید که زحماتتان چقدر زود به نتیجه رسیدند و به حقیقت پیوستند، خودتان هم از تعجب شاخ درمی‌آورید.

وقتی عشق خود را پیدا می‌کنید که حسابی ترسیده است؛ مثل گربه‌ای که سعی می‌کند از بزرگراه رد بشود. این عشق چیزی نیست که از پس انجام دادنش برمی‌آیید. عشق دقیقاً چیزی است که نمی‌توانید انجامش ندهید.

موفقیت در دههٔ بیست‌سالگی بیشتر شبیه چیدن میز شام است تا لذت بردن از مهمانی.

شکست واقعی در دوران بیست‌سالگی این است که اصلاً شکستی را تجربه نکنیم.

ماندن در یک رابطهٔ بد شبیه این است که قلبتان را ساعت‌های طولانی زیر آفتاب بگذارید و وقتی‌که سوخت، تازه غافلگیر هم بشوید.

چرا مرغ همسایه غاز است؟ اگر سری به خانهٔ همسایه بزنی، می‌فهمی که به‌خاطر آب‌ودان مرغوبی است که به خوردشان می‌دهد.