بریده‌هایی از کتاب لحظه صعود

سنت‌ها بدون بحث و مباحثه، قاتل پیشرفت‌های اخلاقی هستند.

«وقتی ناراحت می‌شوم، وقتی رنج می‌کشم، وقتی از کسی به‌خاطر کاری که با من کرده عصبانی هستم، می‌دانم که تنها راه پایان دادن به این احساسات، پذیرفتن آنهاست.»

هر جامعه‌ای می‌گوید افراد در حاشیه معضل هستند، اما آن‌ها معضل نیستند؛ عاملی که باعث به وجود آوردن آنها می‌شود، معضل است.

اما من یاد گرفتم که تغییر مفاهیم تا چه اندازه می‌تواند سخت، زمان‌بر و هزینه‌بر باشد.

این یک دغدغهٔ عظیم برای ماست. این کار به‌خصوص برای ما زنان بسیار دشوار است که پول، قدرت، ارتقا یا حتی زمان بیشتری برای بودن با خانواده‌هایمان درخواست کنیم. تظاهر به اینکه به این موارد نیاز نداریم، آسان‌تر است، اما اگر ما به‌خاطر نیازهایمان شرمنده باشیم، فرهنگ‌های محیط‌های کار که نیازهایمان را برآورده نمی‌کنند، پابرجا می‌مانند.

از نلسون ماندلا پرسیدند: «آیا پس از رهایی از زندان، هنوز هم از زندانبان‌هایت عصبانی بودی؟» و او پاسخ داد: «بله! تا مدتی بعد عصبانی بودم، اما دریافتم که اگر همچنان عصبانی بمانم، بازهم زندانی خواهم بود و من می‌خواستم آزاد و رها باشم.»

سقوط هواپیما استفاده می‌کرد؛ اگر هواپیمایی سقوط کند، سیصد نفر می‌میرند که حادثهٔ بسیار غم‌انگیزی برای اعضای خانواده‌هایشان و کل جامعهٔ بشری محسوب می‌شود. این خبر در تمام روزنامه‌ها و رسانه‌های جمعی منعکس می‌شود. در همان روز، سی‌هزار کودک می‌میرند و اعضای خانواده‌هایشان داغ‌دار می‌شوند، اما هیچ مقاله‌ای در هیچ روزنامه‌ای دربارهٔ این موضوع نوشته نمی‌شود.

مشکلات ناشی از فقر و بیماری، همیشه به تک‌تک ما مربوط می‌شوند. مشکلات جداگانه‌ای وجود ندارد.

درحقیقت، هیچ کشوری در پنجاه سال گذشته از فقر رهایی پیدا نکرده است؛ مگر اینکه به امکانات پیشگیری از بارداری دسترسی پیدا کرده باشد.

زمانی که ما زنان بتوانیم از استعداد و انرژی‌مان استفاده کنیم، می‌توانیم از حقمان نیز دفاع کنیم و این باعث می‌شود کیفیت زندگی دیگران بهبود یابد.

گاهی بهترین کاری که یک مادر می‌تواند برای فرزندانش انجام دهد، این است که بچهٔ دیگری به دنیا نیاورد.

تبعیض‌های جنسیتی می‌توانند حتی در سنتی‌ترین فرهنگ‌های سنتی نیز تغییر کند. تبعیض‌های جنسیتی معمولاً ناآگاهانه هستند.

مردانی که در انجام کارهای خانه به همسرانشان کمک می‌کنند، شادتر هستند. آنها روابط بهتری دارند. فرزندان شادتری دارند. زمانی که پدران حداقل چهل‌درصد از کارهای مراقبت از فرزندان را انجام دهند، کمتر در معرض افسردگی و استفاده از دارو قرار می‌گیرند؛ فرزندانشان در امتحانات امتیاز بالاتری می‌گیرند، عزت نفس بیشتر و مشکلات رفتاری کمتری دارند. با توجه به تحقیقات گروه «من‌کر» پدران خانه‌دار به اندازهٔ مادران خانه‌دار از تغییرات هورمون‌های مغزی بهره می‌برند. نتایج نشان می‌دهند این ایده که زنان از لحاظ بیولوژیکی برای حضور در خانه و مراقبت از فرزندان مناسب‌تر هستند همواره صحیح نیست.

«هر چیزی که یکی از طرفین رد کند، طرف دیگر نیاز بیشتری را برای تأکید روی آن احساس می‌کند. هر چیزی که من آنها را رد کنم، شریکم آن را با قدرت بیشتری بیان می‌کند.»

قابل‌ذکر است که کارتر این جملات را می‌نویسد: «این نظام تبعیض بر این فرض استوار است که مردان و پسران بر زنان و دختران برتری دارند و تعدادی از رهبران مذهبی مرد از آن حمایت می‌کنند. آنها انجیل مقدس، قرآن و دیگر متون مقدس را تحریف می‌کنند تا این ادعای خود را به کرسی بنشانند که زنان پایین‌تر از مردان و فاقد شایستگی لازم برای خدمت به خداوند هستند. بسیاری از مردان با این طرز فکر موافق نیستند؛ اما برای لذت بردن از مزایای این برتری سکوت می‌کنند. این فرض نادرست تبعیض جنسیتی تقریباً در هر حوزهٔ زندگی مذهبی، توجیهی را می‌پروراند.»

باور دارم زنانی که از آنها سوءاستفاده شده است، امکان دارد تا مدتی سکوت کنند، اما هرگز از یافتن لحظه‌ای که کلماتشان بتوانند اثر خود را بگذراند، دست نمی‌کشند.

قبل از تشخیص اینکه آیا توانایی‌ها باهم برابر هستند یا خیر، باید فرصت‌های برابری در اختیارشان قرار داده شود. فرصت‌ها هرگز برای زنان برابر نبوده است. وقتی

وقتی افراد تأثیر پرورش ضعیف را می‌بینند وآن را «طبیعت» می‌نامند، آموزش زنان برای جایگاه‌های کلیدی را منع می‌کنند و این موضوع باعث می‌شود که بسیاری فکر کنند اختلاف بیولوژیکی وجود دارد. خطر این‌ادعا آنجاست که این مهم، باعث محدودیت پیشرفت زنان می‌شود و مردان را در هر حوزه‌ای صاحب‌اختیار نشان می‌دهد. این روشی است که تعصب جنسیتی به آن استناد می‌کند و باعث می‌شود برخی افراد اثرات تعصبشان را مشاهده کنند و آن را بیولوژی بنامند. همهٔ این مسائل، فرهنگی را تقویت می‌کنند که زنان تمایلی برای عضویت در آن ندارند.

زمانی درخواست ارتقای رتبه می‌دهند که فکر می‌کنند می‌توانند صددرصد انتظارات شغلی را برآورده کنند؛ درحالی‌که این عدد برای مردان شصت‌درصد است. تمایل به دست‌کم گرفتن توانایی‌هایمان، برای عده‌ای از ما که ممکن است چنین احساسی داشته باشیم، در عقب ماندنمان تأثیر دارد. سخت است این‌گونه تصور نکنیم که این نتیجهٔ فرهنگی مردسالار است که دنبال کنار گذاشتن زنان است.

«اگر من عالی به‌نظر برسم و تمام کارها را عالی انجام دهم، می‌توانم احساسات آزاردهندهٔ شرم، قضاوت و سرزنش را از خودم دور کنم یا به حداقل برسانم.» این یک بازی است و من یک بازیکن.

درنهایت، کمال‌گرایی برای من به معنی پنهان کردن شخصی است که هستم. یعنی پوشیدن نوعی لباس مبدل برای اینکه افرادی را که می‌خواهم تحت تأثیر قرار دهم، گمان نکنند به اندازهٔ آنها باهوش یا جذاب نیستم. این موضوع از آنجا نشئت می‌گیرد که دوست ندارم دیگران را ناامید کنم. بنابراین بیش از حد خودم را آماده می‌کنم و یکی از موارد عجیبی که متوجه شده‌ام این است که وقتی بیش از حد آماده می‌شوم، خوب گوش نمی‌کنم. در آن لحظه نمی‌دانم چه پاسخی مناسب است، ادامه می‌دهم و همهٔ مواردی را که آماده کرده‌ام می‌گویم. این فرصت را از دست می‌دهم که برای موضوعی ناگهانی، راه‌حل مناسبی مطرح کنم. در واقع من آنجا نیستم؛ من خود واقعی‌ام نیستم. رویدادی را مربوط به چند سال پیش

این حرف‌ها را قبلاً هم به من زده بود، اما اگر صحبت‌هایتان را تا آخر عمر تکرار نکنید، هنوز متوجه نشده‌اید که حقیقت چیست.

وقتی به مردانی می‌اندیشم که از زنان و دختران سوءاستفاده می‌کنند، نمی‌خواهم آنها را ببخشم. احساس می‌کنم این بخشش اجازه می‌دهد قسر دربروند و نمی‌خواهم این اتفاق رخ دهد. من برای حفاظت از بی‌گناهان از همهٔ راه‌ها حمایت می‌کنم؛ از جمله دستگیری مجرمان. عدالت باید برای آنها برقرار شود، اما عدالت به معنای انتقام نیست.

اگر تنها یک اشتراک میان کل بشر وجود داشته باشد، این است که همهٔ ما در بره‌های از زندگی‌مان در حاشیه بوده‌ایم؛

باور دارم که گروه‌های زنانه برای همهٔ ما لازم هستند، اما در حالت کلی برای جامعه نیز ضروری هستند؛ به این دلیل که پیشرفت به پذیرش همه وابسته است و پذیرش با زنان شروع می‌شود.