بریده‌هایی از کتاب انحراف ناپذیر

«هنر عاقل بودن هنر آن است که بدانید چه چیزی را نادیده بگیرید»

گرایش افراد به سرزنش خود، همراه با میزان فکر کردن آن‌ها به یک مشکل، تقریباً به‌طور کامل تسهیل‌کنندهٔ رایج‌ترین عوامل مرتبط با افسردگی و اضطراب است.

با گذاشتن گوشی در میدان دیدتان، مغز شما باید سخت کار کند تا آن را نادیده بگیرد؛ اما اگر گوشی شما به‌راحتی قابل دسترسی یا در دیدتان نباشد، مغز شما قادر است روی کاری که در دست دارید، تمرکز کند.

پژوهشی که در مجلهٔ روان‌شناسی تجربی: بینش و عملکرد انسان چاپ شده است، نشان داد دریافت اعلان تماس تلفنی و پاسخ ندادن به آن به‌اندازهٔ پاسخ دادن به یک پیام یا تماس موجب حواس‌پرتی است. همچنین، نویسندگان پژوهشی که در دانشگاه تگزاسِ شهر آستین انجام شده بود، مطرح کردند که «صِرف وجود گوشی در یک محل، به‌اجبار باعث ‘فرار مغزها’ می‌شود، چراکه منابع محدود توجه فرد صرف توجه ناخودآگاه به تلفنش می‌شوند و درنتیجه این منابع برای پرداختن به کاری که در دست داریم، از دسترس خارج می‌شوند.» با گذاشتن گوشی در میدان دیدتان، مغز شما باید سخت کار کند تا آن را نادیده بگیرد؛ اما اگر گوشی شما به‌راحتی قابل دسترسی یا در دیدتان نباشد، مغز شما قادر است روی کاری که در دست دارید، تمرکز کند.

مؤثرترین شیوه برای فراهم کردن زمان برای کشش، از طریق «محدوده‌های زمانی» است

خودکنترلی محدود است؛ محدود به ماهیت خلق‌وخوی ما و ارادهٔ ما فراتر از آن نیست. علاوه بر این، براساس این باور، هنگامی که ما بیش‌ازحد تقلا می‌کنیم، بیشتر امکان از دست دادن قدرت اراده‌مان وجود دارد.

باور معتادان به ناتوانی‌شان، در تعیین امکان لغزش آن‌ها پس از درمان، به همان اندازه مؤثر بود که میزان وابستگی جسمی آن‌ها. بگذارید این موضوع خوب برایتان جا بیفتد: ذهنیت به‌اندازهٔ وابستگی جسمی اهمیت داشت! آنچه به خودمان می‌گوییم اهمیت زیادی دارد. اینکه به خودتان برچسب ضعیف بودن در خودکنترلی بزنید، درحقیقت منجر به خودکنترلی کمتر می‌شود؛ به جای اینکه به خودمان بگوییم شکست خوردیم چون به نوعی ضعیف هستیم، وقتی شکست می‌خوریم باید به خودمان رحم کنیم و با خود با مهربانی صحبت کنیم. چندین مطالعه نشان داده است افرادی که نسبت به خودشان دلسوزترند، حس سرزندگی بیشتری تجربه می‌کنند.

به تمامی قفل‌ها، سیستم‌های امنیتی و واحدهای انبارداری که برای محفاظت از دارایی‌هایمان استفاده می‌کنیم فکر کنید و بعد به این موضوع که چقدر برای صرفه‌جویی در زمان کم‌کاری می‌کنیم.

اگر از قبل برنامه‌ریزی نکنیم، نه باید دیگران را متهم کنیم و نه اگر چیزی حواسمان را پرت کرد تعجب کنیم؛ در انحراف‌ناپذیربودن بیشتر مسئله این است که هر روز نهایت تلاشتان را بکنید تا زمان کافی برای کشش فراهم کنید

مطالعات نشان داده‌اند که بازده کارگرانی که در هفته بیش از ۵۵ ساعت کار می‌کنند، کاهش می‌یابد؛ این مشکل، با بروز اشتباهات کاری و تحمیل وظایف بیهوده به همکاران، حادتر می‌شود و درنتیجه منجر به صرف زمان بیشتر برای انجام گرفتن کار کمتر می‌گردد. راه‌حل این آشفتگی چیست؟ استفاده از یک برنامهٔ دقیق و دارای زمان‌بندی کمک می‌کند مسئولیت‌های اصلی توافق‌شده بین کارمندان و کارفرمایان روشن شود.

در یک پژوهش، به شرکت‌کنندگان گفته بودند پنج دقیقه به یک خرس سفید فکر نکنند. همان‌طور که داستایفسکی پیش‌بینی کرده بود، آن‌ها به‌طور میانگین هر دقیقه یک بار این کار را انجام دادند. پژوهش وگنر همین‌جا تمام نشد. وقتی از همان گروه خواستند که سعی کنند خرس سفید را به یاد بیاورند، این کار را خیلی بیشتر از گروهی انجام دادند که از آن‌ها نخواسته بودند این فکر را سرکوب کنند. براساس مقاله‌ای در مجلهٔ دیدبانِ روان‌شناسی: «نتایج نشان داد که سرکوب آن فکر در پنج دقیقهٔ اول باعث شد این فکر بعداً در ذهن شرکت‌کنندگان حتی به‌صورت برجسته‌تری احیا شود.» وگنر بعدها این گرایش را به «نظریهٔ روند کنایی» ترجمه کرد

‫این پرسش مهم را به یاد بیاورید: «آیا این محرک بیرونی من را به خدمت گرفته است یا من آن را؟»

. از این حکمت استفاده کنید: «درمان کسالت کنجکاوی است. کنجکاوی درمانی ندارد.»

اینکه فقط گوشی هوشمندی را مقصر حواس‌پرتی کسی بدانیم به همان اندازه اشتباه است که برنامهٔ گام‌شمار را بابت وادار کردن کسی به بالاوپایین‌رفتن از پله‌ها سرزنش کنیم.

ارزش‌ها از این قرارند: «می‌خواهیم چطور باشیم، معرف چه چیزی باشیم و چطور می‌خواهیم خود را با جهان پیرامونمان مرتبط کنیم.» ارزش‌ها ویژگی‌های کسی است که می‌خواهیم باشیم؛ مثلاً یک آدم راستگو، یک پدر و مادر بامحبت یا عضو مهم یک تیم.

اگر دائماً از ارزش‌هایمان غافل شویم، به چیزی تبدیل می‌شویم که از آن راضی نیستیم

هدف حذف تمام فضاهای خالی در تقویمتان است تا الگویی داشته باشید که می‌خواهید هر روز وقتتان را چطور بگذرانید.

در بازی زندگی اغلب دیدن علت اصلی چیزها دشوار است. وقتی ارتقای شغلی‌مان تأیید نمی‌شود، به جای اینکه دربارهٔ نداشتن صلاحیت و ابتکار عمل خود تأمل کنیم، احتمالاً تقصیر را گردن همکار حقه‌بازمان می‌اندازیم که جای ما را گرفته است.

وقتی صحبت از زمان می‌شود، باید از نگرانی دربارهٔ نتایجی که نمی‌توانیم کنترل کنیم دست برداریم و در عوض روی ورودی‌هایی که می‌توانیم کنترل کنیم تمرکز کنیم. رسیدن به نتایج مثبت زمانی که صرف انجام کاری می‌شود یک امید است و نه امری قطعی. تنها چیزی که ما کنترل می‌کنیم، زمانی است که برای انجام کاری صرف می‌کنیم. در اختیار من نیست که در زمان خاصی خوابم ببرد یا وقتی پشت میزم می‌نشینم ایدهٔ درخشانی برای کتاب بعدی‌ام به ذهنم برسد؛ اما بی‌تردید یک چیز شدنی است: اگر در زمان درست در مکان درست نباشم، کاری که قصدش را دارم انجام نخواهم داد، چه در تخت باشد وقتی که می‌خواهم بخوابم چه پشت میزم وقتی می‌خواهم کار کنم؛ اگر در زمان درست در مکان درست نباشیم، شکست را تضمین می‌کنیم.

فراتر از اینکه چطور به‌اندازهٔ کافی بخوابیم این است که وقتی صحبت از زمان می‌شود، باید از نگرانی دربارهٔ نتایجی که نمی‌توانیم کنترل کنیم دست برداریم و در عوض روی ورودی‌هایی که می‌توانیم کنترل کنیم تمرکز کنیم.

فارغ‌التحصیل می‌شویم و هر یک راه خود را می‌رویم، به دنبال کار می‌گردیم و کیلومترها دورتر از بهترین دوستانمان زندگی جدیدی شروع می‌کنیم. یک مرتبه، الزامات و جاه‌طلبی‌های کار به خوش‌گذرانی با رفیق‌ها اولویت پیدا می‌کند. وقتی بچه‌ها وارد زندگی ما می‌شوند، شب‌های مهیج گردش در شهر به شب‌هایی تبدیل می‌شوند که خسته روی کاناپه افتاده‌ایم. متأسفانه هر چقدر زمان کمتری را روی افراد سرمایه‌گذاری کنیم، بدون آن‌ها سر کردن راحت‌تر می‌شود؛ تا اینکه یک روز دوباره وصل شدن به آن‌ها بسیار سخت می‌شود. این‌گونه است که دوستی‌ها می‌میرند، آن‌ها از گرسنگی نمی‌میرند.

وقتی کارها و پروژه‌ها بیشتر از زمانی که برنامه‌ریزی شده است طول می‌کشند و انتظارات برآورده نمی‌شود، مدیران درمانده می‌شوند و دربارهٔ دلیلش فکر می‌کنند. آیا کارمند، کارآمد نیست؟ آیا بی‌انگیزه است؟ آیا به دنبال کار دیگری است؟ آن‌ها زمان کاری‌شان را چطور می‌گذرانند؟ مدیران غالباً در واکنش به عملکرد ناموفق از کارمندان تقاضا می‌کنند کار بیشتری انجام بدهند و ساعت‌های طولانی‌تری کار کنند. اما چنین واکنش شتاب‌زده‌ای از کارمند افزون‌تر از آنچه موظف است انتظار دارد و این موضوع رابطهٔ کاری را به تنش وامی‌دارد و کارمندان را ترغیب می‌کند به روش‌های نامحسوس واکنش منفی نشان

شیوهٔ زمان‌بندی ایپریل شاید شیوه‌ای نباشد که شما زمان را می‌گذرانید؛ اما هماهنگی برنامه، چه با اعضای خانواده چه با کارفرما، امری ضروری است. اینکه بتوانید انتظارات مدیر خود را با نحوهٔ صرف وقتتان تنظیم کنید بسیار اهمیت دارد و باید به شکلی منظم و قابل‌پیش‌بینی انجام شود. اگر می‌توانید، هر هفته برنامهٔ خودتان را هماهنگ کنید، بعد آن را بررسی کنید و برای آن مقطع زمانی به توافق برسید؛ اما اگر برنامهٔ شما هر روز تغییر کند، خودتان را عادت بدهید که روزانه آن را با مدیرتان بررسی کنید، چون برای هر دوی شما مفید خواهد بود.

تکنیک ساده اما بسیار مؤثر هماهنگ کردن برنامه را دست‌کم نگیریم. چه در محل کار باشیم چه در خانه یا تنها، از پیش برنامه ریختن و تعیین محدودهٔ زمانی گامی اساسی برای انحراف‌ناپذیر شدن است. با تعریف نحوهٔ گذراندن زمانمان و هماهنگ کردن آن با ذی‌نفعان زندگی‌مان، مطمئن می‌شویم که کارهایی را انجام می‌دهیم که مهم‌اند و کارهای بی‌اهمیت را نادیده می‌گیریم. این برنامه ما را از مسائل پیش‌پاافتاده در روز رها می‌کند و زمانی را که باارزش‌تر از آن است که تلف کنیم، به ما بازمی‌گرداند.

در سال ۲۰۰۷، بی. جِی. فاگ، بنیان‌گذار آزمایشگاه فناوری متقاعدکننده، کلاسی راجع‌به «متقاعدسازی بینافردی کلان» داشت. چندین دانشجو که در این کلاس حضور داشتند بعدها مشاغلی را پیش گرفتند و روش‌های او را در شرکت‌هایی مثل فیس‌بوک و اوبر به کار بردند. مایک کرایگر، بنیان‌گذار مشترک اینستاگرام، اولین نمونه از این برنامه را در کلاس فاگ ساخت که درنهایت آن را به مبلغ ۱ میلیارد دلار فروخت. آن زمان که دانشجوی دانشکدهٔ کسب و کار دانشگاه استنفورد بودم به کنجی خلوت در خانهٔ فاگ می‌رفتم که در آنجا شیوه‌های متقاعد کردن را با جزئیات بیشتری درس می‌داد. یادگیری بی‌واسطه از خود او برای من همچون نقطهٔ عطفی در درک من از رفتار انسان بود. او فرمول جدیدی به من آموزش داد که زاویهٔ دیدم را به جهان تغییر داد. الگوی رفتاری فاگ بیان می‌کند که برای اینکه رفتار (B ) رخ دهد، سه چیز هم‌زمان باید وجود داشته باشد: انگیزه (M)، توانایی (A) و محرک (T). به‌صورت خلاصه: B = MAT.

بلکبری وعده داد، وقتی ایمیل بیاید، گوشی‌تان به شما خواهد گفت.» شرکت اَپل و گوگل به‌سرعت این رویه را دنبال کردند و اعلان‌ها را بخشی از سیستم عامل گوشی قرار دادند. پیرس ادامه داد: «ناگهان هرکس که توجه شما را می‌خواست، می‌توانست به گوشی‌تان وارد شود. اثبات شده که اعلان‌های به‌روزشونده عملاً رؤیای یک بازاریاب بوده است: بدون نگاه کردن به این اعلان‌ها، عملاً نمی‌توان تشخیص داد که یک پیام متنی رسیده است یا ایمیل؛ بنابراین قبل از اینکه بتوانید آن را از فکرتان بیرون کنید باید به آن نگاهی بیندازید.»

بررسی این اعلان‌ها بهای سنگینی به دنبال دارد. محرک‌های خارجی ما را از کارهای برنامه‌ریزی‌شده‌مان دور می‌کنند. محققان دریافته‌اند هنگامی که افراد حین انجام کاری دچار وقفه می‌شوند، تمایل دارند بعداً زمان ازدست‌رفته را با کار کردن سریع‌تر جبران کنند، اما بهای آن میزان بالای اضطراب و درماندگی است.

صدها سال است که معتقدیم انگیزه با پاداش و مجازات ایجاد می‌شود. همان‌طور که جرمی بنتام، فیلسوف انگلیسی و بنیان‌گذار سودمندگرایی، بیان کرده است: «طبیعت بشر را تحت کنترل دو حاکم مطلق یعنی درد و لذت قرار داده است.» اما حقیقت این است که انگیزه آن‌قدر که قبلاً تصور می‌شد ربط آنچنانی به لذت ندارد. حتی وقتی که فکر می‌کنیم به دنبال لذتیم، درواقع میل به نجات دادن خودمان از درد خواستن است که ما را هدایت می‌کند.

اجداد ما جدی‌تر کار می‌کردند و بیشتر تلاش می‌کردند چون به‌گونه‌ای تکامل یافته بودند تا مدام نگران باشند و این‌چنین شد که ما تا به امروز به جا مانده‌ایم. متأسفانه همان ویژگی‌های تکاملی که اجداد ما را تحریک کرد که با کار بیشتر زنده بمانند، امروز می‌توانند علیه ما توطئه کنند.