کتاب بر سفره‌ی توحید

درواقع هر خیر و رحمتی که از عالم بالا نازل می‌شود و به قلب انسان می‌نشیند و در وجودش حاکم می‌شود، نوعی از رزق است.

اگر دعای کسی بالا نرفته و مستجاب نمی‌گردد، نقص از طرف دعاکننده است و ازطرف خداوند هیچ نقصی وجود ندارد.

در رأس ماسوی‌الله، حبّ دنیا قرار دارد که مادر همه مصیبت‌هاست.

به‌واسطه دعا بنده به حضرت قاضی‌الحاجات متصل شده و جریان امور خود را از منبع فیض و سرچشمهٔ جود طلب می‌کند.

إِلَهِی فَلَک الْحَمْدُ أَبَداً أَبَداً دائماً سَرْمَداً

مقام باطن انسان کامل،‌ جان عالم است؛ همان‌گونه‌که روح ما جان بدن ماست

تمام امور مبتنی بر سلسله‌اسبابی است که منتهی به ذات مقدّس ربوبی می‌گردد، و دعا درخواست از آن ذات مقدّس و کلید گشایش تمام قفل‌ها است.

شرط اساسی مستجاب می‌شود: ۱. دعاکننده واقعاً طالب باشد؛ ۲. فقط از خداوند بخواهد و بر اسباب ظاهری تکیه نداشته باشد تا زمینه استجابت فراهم گردد.

متأسفانه در بین ما چنین مفاهیم و تعابیری فراموش شده و نهایت درخواست‌های معنوی ما مثلاً گرفتن گذرنامهٔ کربلاست. آری! زیارت حضرت سیدالشهدا (ع) بسیار شرافت دارد، ولی انسان نباید به تقاضای زیارت ظاهری حضرت بسنده کند، باید زیارت ایشان را از خداوند تقاضا کند و آن را مقدمهٔ زیارت خود خداوند قرار دهد و از خداوند زیارتی را بطلبد که باطنش زیارت خود خدا و نظر به اوست.

از حضرت أمیر المؤمنین (ع) روایت است: کلُّ نَظَرٍ لَیسَ فِیهِ اعْتِبَارٌ فَهُوَ سَهْو طُوبَی لِمَنْ کانَ نَظَرُهُ عِبْرَهً هر نگاهی که در آن عبرتی نباشد غفلت است و خوشا به حال آن‌کس که نظرش عبرت باشد.