بریده‌هایی از کتاب زنان فنیقی

آری این خود رنجی بزرگ است: سرکردن با ابلهان.

اینکه نمی‌توانی آن چیزی را که خواهان آنی بر زبان آوری، این به زندگی بردگان می‌ماند.

اینکه نمی‌توانی آن چیزی را که خواهان آنی بر زبان آوری، این به زندگی بردگان می‌ماند.

مرد بیچاره، تو درد کشیده‌ای! تو درد کشیده‌ای چراکه چشم دادگری بر بدکاران کور و گوشش بر ابلهان کر است.

آنتیگنه: آه، کو آن ادیپوسی که با خردش چیستان‌ها را پاسخ می‌گفت؟ ادیپوس: آن روزگار سپری شد، دلبندم! روزی به من نیک‌بختی داد و روزی دیگر تباهم ساخت!

یوکاسته: پسرم نخستین چیزی که می‌خواهم بدانم این است، دوری از خانه چگونه است؟ آیا رنجی بزرگ در آن است؟ پولونیکس: مادر، چنان رنجی در آن است که بر زبان نمی‌آید! یوکاسته: مقصودت چیست؟ چه‌چیز بیش از چیزهای دیگر، رانده‌شدگان را می‌آزارد؟ پولونیکس: بدترین چیز آن است که نمی‌توانی آنچه را در دل داری آزادانه بر زبان آوری. یوکاسته: آنچه از آن می‌گویی، اینکه نمی‌توانی آن چیزی را که خواهان آنی بر زبان آوری، این به زندگی بردگان می‌ماند.

کرئن: چرا مرا تنها وامی‌گذاری؟ تیرزیاس: این من نیستم که تو را تنها می‌گذارم، بخت خود توست.

تو بیگانگان را خویشان تازهٔ خود ساخته‌ای! پسرم این مایهٔ ننگ من است.

ما میرایان دارایی‌ای از خود نداریم. ما تنها نگاهبان چیزهایی هستیم که از آن خدایان است. پس هرگاه که بخواهند به‌آسانی آن را بازپس می‌گیرند. دارایی پایدار نمی‌ماند.

شتاب هرگز دادگری به بار نمی‌آورد! گفتارِ کند و اندیشیده است که ثمری خردمندانه می‌دهد.

آنتیگنه: مرد بیچاره، تو درد کشیده‌ای! تو درد کشیده‌ای چراکه چشم دادگری بر بدکاران کور و گوشش بر ابلهان کر است.

میرایان باید باری را بکشند که نامیرایان بر دوششان می‌نهند.

بی‌شک تمامی مردان دلباختهٔ سرزمین خویش‌اند و اگر کسی خلاف این گوید، آن مرد تنها دلباختهٔ کلمات است و دلش برای جای دیگری می‌تپد.