بریده‌هایی از کتاب تک‌گویی‌های مدرن برای زنان

نمی‌تونی تصور کنی که بچه چه تغییری ایجاد می‌کنه. زندگیت کاملاً عوض می‌شه. برای همیشه. البته برای مرد هرگز این اتفاق نمی‌افته. نه به همون شکل. [آرمان: منظورت چیه؟] مارگریت: دیگه تنها نیستی. وصل شدی... به کسی که هم خودته، و هم خودت نیست. از گوشت و خون خودته. البته من برادرام رو هم دوس دارم... اما... شما بزرگ می‌شید... ترکم می‌کنید، دنبال کار خودتون. تا اینکه اگه زن بشی، یه بچه می‌آری. بعدش دیگه هرگز تنها نمی‌مونی. چه بخوای، چه نخوای... چه بچه‌تو ببینی، چه نبینی. هست. قسمتی از وجودته. پارهٔ تنت. دیگه یه دلیل داری... یه مقصودآه، هیچ سرنوشتی به خوبی بچه‌داشتن نیست!

نویسنده‌ها فکر نمی‌کنن چیزایی که می‌نویسن رو ما بفهمیم، نقاشا هم انتظار ندارن که نقاشیاشون برای ما جذاب باشن‌هیچ توقعی ندارن، آهنگ‌سازا هم گمون نمی‌کنن ما از موزیکی که تولید می‌کنن لذتی ببریم. همچین هارت‌وپورتی می‌کنن، «مردم احمق‌تر از اونی هستن که بخوان این چیزا رو درک کنن.» هارت‌وپورت می‌کنن، «اگه اونا به خودشون تکونی نمی‌دن، ما چرا باید خودمونو به زحمت بندازیم؟» بنابراین، می‌دونی چی واسهٔ ما باقی می‌مونه؟ خواننده‌های آبکی و نویسنده‌ها و فیلم‌سازای عامه‌پسند و مجلات زنان و روزنامه‌های یکشنبه و داستانای عشقی عکس‌داراین‌جور چیزا واسهٔ ماست و لازم نیست برای درکشون تلاشی بکنیم

حالا می‌دونم که بانو نیستم؛ چه به این خاطر که ما فقط مغازه‌داریم، چه به‌خاطر اینکه هیچ‌کسی واقعاً بانو نیست مگه اینکه باهاش مث بانوها رفتار کنن

حالا می‌دونم که بانو نیستم؛ چه به این خاطر که ما فقط مغازه‌داریم، چه به‌خاطر اینکه هیچ‌کسی واقعاً بانو نیست مگه اینکه باهاش مث بانوها رفتار کنن

خزنده‌هاشما خزنده‌این، حشره‌این، نه انسان! پست‌تر از گداهایی هستین که توی خیابون تف می‌اندازن، ترسوهایی که با شنیدن صدای جغجغهٔ یه بچه شلوار خودشونو خراب می‌کنن، احمقایی که به‌خاطر کتک‌خوردن از ارباباشون از اونا تشکر می‌کنن.

خوب‌بودن با دیگران و هم‌زمان خوب‌بودن با خویشتن چیزی است که نمی‌توانم انجامش دهم

مرا گناهکار بدانید، عالی‌جنابان! اما بدانید: هر آنچه کردم برای کمک به همسایه‌ام برای کمک به یارم و نگه‌داشتن خود کوچکم از خواستن من برای اعمال بزرگ و خدای‌گون شما بسیار بیچاره و بسیار کوچک بودم.