بریده‌هایی از کتاب غرامت مضاعف

هیچ‌وقت از بندوبساطِ یکی دیگه عیب‌وایراد نگیر.

کُل خرجش همینه، یه چیکه ترس، که عشق ببُره و تبدیل بشه به نفرت.

هیچ‌وقت از بندوبساطِ یکی دیگه عیب‌وایراد نگیر.

وقتی آدم حسابی عاشقِ یکیه و بعد یهو از دستش می‌ده، خیلی طبیعیه که فکر کنه تقصیرِ کسیه.

تام وُلف زمانی گفت: «هر کس می‌خواهد داستان‌نویسی یاد بگیرد برود رمان‌های جیمز اِم. کِین را بخواند.» مگر چند نویسنده بوده‌اند که کسی درباره‌شان این‌چنین گفته باشد؟

این از اون چیزهاس که آدم یاد می‌گیره. هیچ‌وقت از بندوبساطِ یکی دیگه عیب‌وایراد نگیر.

یه حسی تو من هست که عاشقِ مرگه. بعضی وقت‌ها خودمو مرگ می‌بینم. با یه لباس سرخ که دارم تو شب راه می‌رم.

برین مونت‌کارلو یا یه جای دیگه‌ای که کازینوِ بزرگ داره. بشینین پشتِ میز و قیافهٔ آدمیو که میزو می‌گردونه تماشا کنین. یه مدت که تماشا کردین از خودتون بپرسین چه‌قدر برا این آدم مهمه که شما الان برین بیرون و کَله‌تونو با گوله سوراخ کنین. صدای شلیکو که بشنوه ممکنه چشم‌هاش برگرده پایینو نگاه کنه. ولی از نگرانی این نیست که شما زنده‌این یا مرده‌ین، مال اینه که مطمئن شه چیزی رو میز جا نذاشتهٔ، که باید بره نقدش کنه. نه، برا این آدم مهم نیست. برا این عزیزمون نه.