بریده‌هایی از کتاب تمام خاطره‌ی دنیا

در نودسالگی هنوز کار می‌کنید! چاره‌ای ندارم. به‌شدت از بی‌کاری هراس دارم. رقابت سخت است. فیلم‌هایی که می‌سازم به من اجازه نمی‌دهد ارثی داشته باشم. شاید سبک زندگی کردنم افراط‌گونه است. حقوق بازنشستگی کافی‌ام نیست. ولی به‌هیچ‌وجه آه‌وناله نمی‌کنم. کارگردانی خیلی برایم خوب است. تازه خیلی خوشحال می‌شوم که «سر صحنه بمیرم.»

«رُزباد» شما در علف‌های وحشی چیست؟ «رُزباد» من صرفاً فیلم ساختن است. می‌توانیم بگوییم که تلاش می‌کنم «گلولهٔ برف» یا کلاف نخ کاملاً فشرده باشد. آگاهم که دارم جواب سربالایی به شما می‌دهم. کمی مانند خاطرهٔ دیدار کوتاه ولی متأثرکننده‌ای که با فدریکو فلینی داشتم. من را با اتومبیل به ساحلی در ایتالیا برده بود. حین صحبت از او پرسیدم به خدا اعتقاد دارد. جوابم داد: «برایم مثل دری است که محکم بر آن می‌کوبم، اما اگر باز شود اصلاً نمی‌دانم چه‌کار باید بکنم!» درهرحال من هیچ‌وقت یک فیلم را تصاحب نمی‌کنم، فیلم است که من را تصاحب می‌کند. ولی می‌دانید گفتن چنین حرفی را از جانب خودم خیلی پرتکلف می‌دانم! [خنده]

«رُزباد» شما در علف‌های وحشی چیست؟ «رُزباد» من صرفاً فیلم ساختن است. می‌توانیم بگوییم که تلاش می‌کنم «گلولهٔ برف» یا کلاف نخ کاملاً فشرده باشد. آگاهم که دارم جواب سربالایی به شما می‌دهم.

«رُزباد» شما در علف‌های وحشی چیست؟ «رُزباد» من صرفاً فیلم ساختن است. می‌توانیم بگوییم که تلاش می‌کنم «گلولهٔ برف» یا کلاف نخ کاملاً فشرده باشد.

اَلن رنه، برندهٔ جایزهٔ «استثنایی» هیئت داوران در کن امسال، براساس رمانی از کریستیان گایی کمدی زنده، عجیب و شادی ساخته است. و اگر او در هشتاد و هفتمین بهار زندگی‌اش همچنان احساس کند «علفی وحشی» است که بی‌خودوبی‌جهت در دل سینمای فرانسه رشد کرده، آن وقت چه؟ کارگردانِ تصنیف را بلدیم کم مصاحبه می‌کند. با دیدنش که وارد سالن انتظار هتل کلاریج در پاریس می‌شود احساس خاص بودن می‌کنیم. خوش‌رو، دوست‌داشتنی و آرام، انگار آسوده از این‌که هجدهمین فیلمش جایزهٔ «استثنایی» هیئت داوران را در جشنوارهٔ کن به دست آورده. تمایزی خاص برای کارگردانی که خودش هم خاص است. چرا رمانی از کریستیان گایی را برای اقتباس کردن برگزیدید؟