بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

«در مقابل همه بی‌خردیها، کاستیها و پلیدیهای انسانی، باید گذشت نشان دهیم و به یاد داشته باشیم که آنچه می‌بینیم، در واقع همان بی‌خردیها، کاستیها و پلیدیهای خود ما محسوب می‌شود، زیرا این کاستیها در ذات انسان وجود دارد و ما نیز به آن تعلق، و آن را در درون خویش، نهفته داریم. نباید از سایر افراد، تنها به دلیل دارا بودن چنین پلیدیهایی، به این بهانه آزرده شویم که هنوز در ما پدیدار نشده‌اند. »

غیرانسانی این است که اجازه بدهم ارزشهای من با نظرات افراد بی‌اهمیت و کم‌عقل، همچون چوب‌پنبه‌ای سبک در آب، بالا و پایین برود.

هرچه دلبستگیهای انسان بیشتر باشد، زندگی برای او سخت‌تر و رنجی که برای جدا شدن از آن دلبستگیها می‌برد، بسیار شدیدتر می‌شود.

هرگاه از منظر جوانی به زندگی نگریسته شود، آینده‌ای طولانی و پایان‌ناپذیر است؛ ولی اگر از منظر سالخوردگی نگریسته شود، گذشته‌ای بسیار کوتاه می‌شود.

دارایی درونی انسان، هرچه بیشتر باشد، از سایر افراد، کمتر می‌خواهد.

گل پاسخ داد: ابله! گمان می‌کنی شکوفا شدن من، برای دیده شدن است؟ من برای خود می‌شکفم، و نه برای سایر افراد. شکوفایی، مرا خوشحال می‌کند. منشاء شادی من، در وجود و در شکوفایی خودم است!

ــ پزشکان دو دستخط دارند. یکی ناخوانا برای نوشتن نسخه؛ و دیگر خوانا برای نوشتن حق ویزیت و سایر هزینه‌ها.

سقراط آشکارا می‌گوید: «اگر می‌خواهی خوب زندگی کردن را بیاموزی، باید خوب مردن را یاد بگیری»

بدون هیجان حرف بزنید. برانگیخته نباشید. جدا از سایرین بمانید. تصور کنید در شهری حضور یافته‌اید که تنها ساعت سالم آن را در اختیار دارید. این انگاره، کمک زیادی به شما می‌کند. بی‌اعتنایی موجب کسب احترام است.

روزی یکی از مدعوین ناهار، پرسشی را مطرح کرد و شوپنهاور، به سادگی پاسخ داد: ــ نمی‌دانم. مرد جوان پرسش‌کننده، گفت: ــ عجیب است! فکر می‌کردم فرزانه‌ای بزرگ مثل شما، باید در مورد هر موضوعی بداند! آرتور پاسخ داد: ــ نه. دانش محدود است، ولی حماقت، هیچ حد و مرزی ندارد!