بریده‌هایی از کتاب زندگی یعنی...

زندگی نه شراب کهنه مردافکن است و نه زلال جویبار، زندگی نگاههایی است که از لابه‌لای پلکهای سنگین به دنبال روزنه‌ای از «ارتباط» و «همدلی» می‌گردد.

فراموش نکنیم عطا کردن با صمیمیت و نیکخواهی بیش از آنکه به نفع دیگری باشد، به سود کسی است که می‌بخشد.

وقتی از صمیم قلب و با خیرخواهی عطا می‌کنیم، در شادی که به زندگی انسانی دیگر می‌بخشیم شریک می‌شویم و از انرژی حیاتی بجوش آمده کائنات بهره‌مند می‌گردیم. زیرا عطا کردن ما از روی ترس، گناه، شرم یا توقع جبران انجام نگرفته و تنها انگیزه ما سهیم شدن در خوشبختی دیگری است.

مشاهده، موضوع موردنظر را همان‌طور که می‌بینیم، می‌شنویم یا لمس می‌کنیم، توصیف می‌کند. در حالی که قضاوت حاصل استدلال مشاهدات ماست. وقتی رفتاری را با قضاوت شخصی خود درباره آن به هم می‌آمیزیم، مخاطب به لاک دفاعی فرو می‌رود و به جای درک و پاسخگویی منطقی به اظهارات ما، انرژی خود را برای ضد حمله‌ای گسترده جمع می‌کند. البته منظور این نیست که کاملا انفعالی رفتار کنیم واز هرگونه ابراز نظر و قضاوت شخصی بپرهیزیم، بلکه باید مشاهدات و قضاوتهای خود را از هم تفکیک کنیم.

اگر رابطه بین نیازها و احساساتمان را نشناسیم، عامل ایجاد احساسات خود را به کارها و رفتارهای دیگران منسوب می‌کنیم.

هرچه بیشتر عدم پذیرش دیگران را تلخ، توهین، بی‌علاقگی تفسیر کنیم، خواسته ما به توقع نزدیکتر می‌شود.