بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

بچه‌های کوچک از بیان احساسات واقعی خود نمی‌ترسند.

بهترین راه برای گفتنِ «خدایا شکرت» این است که گذشته را رها کنیم و در زمانِ حال زندگی کنیم، همین حالا و همین‌جا.

می‌توانید به ملکوت فردوس درآیید، تنها با همین یک میثاق: با کلام خود گناه نکنید.

کلام قدرتمندترین ابزاری است که به عنوان موجودی بشری در اختیار دارید، و این ابزاری جادویی است. اما مانند شمشیری دو لبه، کلام شما می‌تواند زیباترین رویاها را بیافریند و یا همه چیز را در اطراف شما نابود سازد. یک لبه آن استفاده نادرست از کلام است، که دوزخی واقعی می‌سازد. لبه دیگر آن بی‌عیب و نقص بودن کلام است، معصوم بودن آن است، که فقط زیبایی، عشق و بهشت زمینی را می‌آفریند.

گناه با طردِ خویشتن آغاز می‌شود. طردِ خویشتن بزرگ‌ترین گناهی است که مرتکب می‌شوید. در زبانِ مذهب، طردِ خویشتن گناهی کبیره است و موجب مرگ می‌شود.

از دیدگاه «قربانی»، می‌توانیم بگوییم که اتفاق غم‌انگیزی برایمان افتاده است، و از دیدگاه جنگجو، می‌توانیم بگوییم که آنچه برایمان پیش آمده طبیعی است

حقیقت این است که بسیاری از مردم می‌گویند که همسرشان یا مادر یا پدرشان با آنها بدرفتاری می‌کند، اما می‌دانید که ما خودمان خیلی بیشتر با خودمان بدرفتاری می‌کنیم.

در جستجوی عدالت هستیم، چون در نظام اعتقادی‌ای که داریم، جایی برای عدالت وجود ندارد.

ما در کودکی از این طریق می‌آموزیم. کودکان هرچه را بزرگ‌ترها بگویند، باور می‌کنند. ما با آنها موافقت می‌کنیم، و ایمانمان به قدری قوی است که نظام اعتقادیمان کل رویای ما از حیات را در اختیار می‌گیرد. ما این باورها را انتخاب نکرده‌ایم، و امکان داشت که علیه آنها عصیان کنیم، ولی به اندازه کافی قوی نیستیم تا پیروز شویم. نتیجه این است که با توافق خودمان به این باورها تسلیم می‌شویم. من این روند را اهلی‌شدن انسان‌ها می‌نامم

اولین میثاق: با کلام خود گناه نکنید اولین میثاق مهم‌ترینِ آنها، و همچنین دشوارترین آنهاست. این میثاق به قدری مهم است که تنها به کمک آن شما قادر خواهید بود به مرحله‌ای از وجود ارتقا یابید که من آن را بهشت زمینی می‌خوانم. اولین میثاق این است: با کلام خود گناه نکنید. خیلی ساده به نظر می‌آید، اما خیلی خیلی قدرتمند است. چرا کلام؟ کلام شما قدرتی است که برای آفرینش در دست دارید. کلام موهبتی است که مستقیمآ از سوی خداوند به شما داده شده است.

چند بار همسرمان، فرزندانمان و والدینمان را به خاطر یک خطا مجازات می‌کنیم؟ هر بار که آن خطا را به یاد می‌آوریم، آنها را دوباره سرزنش می‌کنیم، و همه سمّ عاطفی‌ای را که به هنگام بی‌عدالتی احساس می‌کنیم، برای آنها می‌فرستیم و آنها را وامی‌داریم که بابت همان خطا تاوانی مجدد بپردازند. آیا این عدالت است؟

گناه کاری است که شما به زیان خویشتنِ خویش انجام می‌دهید.

همه تمایلات طبیعی ما در فرایند اهلی‌شدن از دست رفته است.

گناه کاری است که شما به زیان خویشتنِ خویش انجام می‌دهید. هر احساس، باور یا کلامی که به زیان شماست گناه است. شما وقتی برای هر چیزی خود را مورد قضاوت قرار می‌دهید یا سرزنش می‌کنید، به زیان خویش عمل می‌کنید.

ارزش‌های اخلاقی خویش را انتخاب نکرده‌اید ــ آنها قبل از تولد شما وجود داشته‌اند. ما هرگز مجال این را نداشته‌ایم که انتخاب کنیم به چه چیز باور داشته باشیم و به چه چیز نه. ما هرگز حتی کوچک‌ترینِ این میثاق‌ها را برنگزیده‌ایم. ما حتی نام خود را نیز انتخاب نکرده‌ایم

باید زن یا مردی را که هستید گرامی بدارید. به بدنتان احترام بگذارید، از بدنتان لذت ببرید، بدنتان را دوست داشته باشید، آن را تغذیه کنید، تمیز نگهش دارید و آن را شفا دهید. ورزش کنید و آنچه را احساس خوبی به بدنتان می‌دهد انجام دهید.

باید کسانی را که احساس می‌کنیم در حق ما ظلم روا داشته‌اند ببخشاییم، نه به این دلیل که آنها لایق بخشایش هستند، بلکه به این دلیل که ما خودمان را بیش از آن دوست داریم که حاضر باشیم بهای این ظلم را بپردازیم.

ذهن شما رویایی است که در آن هزاران نفر همزمان سخن می‌گویند، و هیچ کدام حرف دیگری را نمی‌فهمد.

گر کسی رفتارش با شما برمبنای عشق و احترام نباشد، موهبتی است که چنین کسی از شما فاصله بگیرد. اگر این شخص فاصله نگرفت، شما مسلمآ چندین سال دیگر هم در کنار او رنج خواهید برد.

شرافت خود را زیر پا می‌گذاریم تا خوشایند دیگران باشیم. حتی به جسم خود صدمه می‌زنیم فقط برای این که مورد پذیرش دیگران قرار بگیریم

گناه کاری است که شما به زیان خویشتنِ خویش انجام می‌دهید. هر احساس، باور یا کلامی که به زیان شماست گناه است. شما وقتی برای هر چیزی خود را مورد قضاوت قرار می‌دهید یا سرزنش می‌کنید، به زیان خویش عمل می‌کنید.

طردِ خویشتن بزرگ‌ترین گناهی است که مرتکب می‌شوید.

اگر افراد چیزی می‌گویند ولی کار دیگری می‌کنند، شما به خودتان دروغ گفته‌اید اگر به اعمال آنها گوش فرا ندهید.

ما حقیقت را نمی‌بینیم، چون کور هستیم. آنچه ما را کور می‌کند، همه باورهای کاذبی است که در ذهن داریم. ما نیاز داریم که حق با ما باشد و دیگران اشتباه کنند. ما به آنچه باور داریم اعتماد می‌کنیم و باورهای ما موجب رنجمان می‌شود.

بهترین راه برای گفتنِ «خدایا، دوستت دارم» این است که زندگی کنیم و بیشترین تلاشمان را بکنیم. بهترین راه برای گفتنِ «خدایا شکرت» این است که گذشته را رها کنیم و در زمانِ حال زندگی کنیم، همین حالا و همین‌جا.

فرشته مرگ به ما می‌آموزد که هر روز طوری زندگی کنیم که انگار آخرین روز زندگی ماست، انگار که فردایی نخواهد بود. ما می‌توانیم هر روز را با این جمله آغاز کنیم: «من بیدار شده‌ام و خورشید را می‌بینم. سپاس خود را به خورشید، و به همه کس و همه چیز عرضه می‌کنم، چون هنوز زنده هستم. یک روز دیگر برای این که خودم باشم.

غیبت بدترین نوع جادوی سیاه است، چون زهر خالص است.

اگر کسی رفتارش با شما برمبنای عشق و احترام نباشد، موهبتی است که چنین کسی از شما فاصله بگیرد. اگر این شخص فاصله نگرفت، شما مسلمآ چندین سال دیگر هم در کنار او رنج خواهید برد. جدا شدن ممکن است برای مدت کوتاهی آزاردهنده باشد، اما سرانجام قلب شما شفا می‌یابد. پس می‌توانید آنچه را واقعآ می‌خواهید انتخاب کنید. شما در خواهید یافت که برای انتخاب‌های درست بیش از آن که نیاز به اعتماد کردن به دیگران داشته باشید، نیاز دارید که به خودتان اعتماد کنید.

اگر کسی درباره شما اظهار عقیده کند و بگوید: «هِی، تو چقدر چاقی»، آن را به خود نگیرید، چون حقیقت این است که شخص مورد نظر با احساسات، باورها و عقاید خود درگیر است. این شخص می‌کوشد زهرش را به سوی شما سرازیر کند، و شما هم آن را می‌پذیرید، آن‌وقت این زهر از آنِ شما می‌شود.

نیازی نیست به آنچه دیگران می‌گویند یا انجام می‌دهند، اعتماد کنید. فقط نیاز دارید که به خود اعتماد کنید و انتخاب‌های مسئولانه‌ای انجام دهید. شما هرگز مسئول اعمال دیگران نیستید؛ فقط مسئول خودتان هستید. وقتی که واقعآ این مطلب را درک کردید و از به‌خود گرفتن همه چیز دست برداشتید، آن وقت به سختی امکان دارد که سخنان یا اعمال دیگران موجب آزارتان شود.