کتاب موکب رنگی‌پنگی

تو ترکیه حتی زن‌های باحجاب هم حجابشان کوتاه است. این‌طوری مد شده که مانتوهای کوتاه می‌پوشند، روسری‌هاشان کوتاه است و آرایش می‌کنند. ولی من این‌طوری خوشم نمی‌آمد. می‌گویم حجاب این گونه نیست. حضرت زهرا علیهاالسلام این‌گونه حجاب نداشت. این‌طور که در روایات آمده حجاب حضرت زهرا علیهاالسلام گشاد بوده و بلند؛ پس ما هم باید لباس گشاد بپوشیم و حجابمان باید بلند باشد.

کسی نیست که به بچه‌ها فکر کند: اینکه این روزها به آن‌ها خوش بگذرد، اینکه با یک تصویر خوب و خاطرهٔ خوش از این سفر برگردند.

هیچ‌وقت دلم نخواست ارتباط نادرستی با پسری داشته باشم؛ چون عقیده‌ام این بود که اگر قرار است با مردی ارتباط داشته باشم فقط باید با او ازدواج کنم. فقط اوست که می‌توانم راحت کنارش باشم و با محبت باهاش صحبت کنم. فقط یک نفر را می‌خواهم نه چند نفر.

شوهرم خیلی عادت‌هایش برایش مهم است؛ مثل اینکه به‌موقع سر کار برود یا غذایش به‌موقع باشد و… همهٔ این‌ها به‌هم ریخته بود؛ ولی می‌گفت واقعاً نمی‌توانم دیگر سفر اربعین را ترک کنم. دخترم هم همین‌طور. شش سالش است. همیشه در تهران از آلودگی شهر گریه می‌کرد. احساس کردم که در او هم اتفاق‌هایی افتاده. به قول معروف شاید ما کمی بچه‌هایمان را استرلیزه بزرگ کردیم که انگار دخترم از آن حالت در آمد و مقاوم‌تر شد.

«گر عشق حرم باشد، سهل است بیابان‌ها...»

حاج عبدالامیر جمله‌ای گفت که به نظرم خیلی جالب بود. ای‌کاش توی ایران یا بین بقیهٔ خدام هم چنین نگاهی وجود داشت. گفت من از آن روزی می‌ترسم که بمیرم و سر پل صراط، امام حسین علیه‌السلام جلوی من را بگیرد و بگوید چرا آن‌ها آمدند و می‌خواستند به من کمک کنند؛ اما تو نگذاشتی.

من همیشه این جملهٔ پیامبر را می‌شنیدم اما نمی‌فهمیدم یعنی چه: در قلب مؤمن حرارتی از امام حسین علیه‌السلام هست که هیچ وقت سرد نمی‌شود، یک چیزی نزدیک به این مضمون؛ یعنی الآن هم نمی‌فهمم اما خدا یک‌ذره‌اش را این روزها نشانم داد.

دوست داشتم ببینم حضرت زینب علیهاالسلام در این راه چه کشیده است؟ من که نمی‌توانم بفهمم؛ چون به ما غذا می‌دهند، آب می‌دهند، چای می‌دهند، نوشابه می‌دهند، میوه می‌دهند، همه چیز می‌دهند؛ اما حضرت زینب علیهاالسلام... بمیرم برایشان...

این شد که من بعد از این سفر با قبلش فرق کردم. اصلاً نوع نگاه من به حوزهٔ فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی تفاوت پیدا کرد. مثل توجهی که از این سفر به بعد به ظهور پیدا کردم. تا قبل از این کار فرهنگی می‌کردیم ولی توجهی به این نداشتیم که باید آمادهٔ سربازی دورهٔ ظهور شویم. دعای کمیل می‌خواندیم و اردو برگزار می‌کردیم برای نتایج اخلاقی‌اش، برای نتایج اجتماعی‌اش؛ اما این سفر بهم نشان داد هرکاری می‌خواهیم بکنیم باید نسبتش را با انتظار و ظهور پیدا کنیم. از بعد اربعین انگار همه چیز را می‌توانی در مدار امام زمان (عج) ببینی.

حاج‌آقا پناهیان همیشه تأکید می‌کردند که همهٔ هیئت‌های بزرگ تهران هیئت‌های خوبی بوده‌اند؛ ولی الآن درگیر یک سری آفت شده‌اند. نخوت و خودبزرگ‌بینی یکی از دام‌های شیطان برای امثال ماست که توی خیلی از گناهان دیگر مراقبت می‌کنیم. مواظب باشید؛ شیطان از راه‌های مختلف نفوذ می‌کند برای اینکه اجر کارتان را کم کند؛ اما متأسفانه به این آفت دچار شدیم و به‌مرور فیلترهایی گذاشتیم که افراد را دسته‌بندی می‌کند و مسیر را برای بعضی از افراد آن‌قدر تنگ می‌کند که نتوانند برای خدمت به امام حسین علیه‌السلام از آن عبور کنند.