بریده‌هایی از کتاب ارواح‌ سرکش‌

زیرا عشق‌ نیرویی‌ است‌ که‌ دل‌ را پدید می‌آورد، نه‌ این‌ که‌ دل‌ آن‌ را پدید آورد.

خوشبختی‌ زن‌ به‌ نام‌ و ثروت‌ شوهر یا بخشندگی‌ و بردباری‌ او بستگی‌ ندارد، بلکه‌ خوشبختی‌ به‌ عشقی‌ وابسته‌ است‌ که‌ روح‌ آن‌ دو را به‌ خود فرا می‌خواند، در دل‌ آنان‌ احساس‌ را جای‌ می‌دهد و آن‌ دو را به‌ یک‌ جسم‌ و یک‌ تن‌ مبّدل‌ می‌کند

عشق‌، به‌ اراده‌ی‌ خداوند بر دل‌ها می‌نشیند، نه‌ با خواهش‌ آدمیان‌.

مگر نه‌ این‌ که‌ ماه‌ آسمان‌، همچنان‌ که‌ با پرتو خود ذوق‌ و قریحه‌ی‌ سرایندگان‌ را به‌ جوشش‌ در می‌آورد، آرامش‌ دریاها را نیز با جذر و مد از میان‌ می‌برد؟

داستان‌ دردآلودی‌ که‌ شب‌های‌ تار، آن‌ را در کالبد زنی‌ به‌ تصویر می‌کشند که‌ خود را در بند بستر مردی‌ به‌ نام‌ شوهر می‌یابد، پیش‌ از آن‌ که‌ معنا و مفهوم‌ زناشویی‌ را دریافته‌ باشد؛ اما روح‌ آن‌ زن‌ در کمال‌ محبت‌ و با همه‌ی‌ زیبایی‌ و پاکی نهفته‌ در آن‌، گرداگرد مرد دیگری‌ می‌گردد.

عشق‌ نیرویی‌ است‌ که‌ دل‌ را پدید می‌آورد، نه‌ این‌ که‌ دل‌ آن‌ را پدید آورد.

عشق‌، به‌ اراده‌ی‌ خداوند بر دل‌ها می‌نشیند، نه‌ با خواهش‌ آدمیان‌.

اما اکنون‌ که‌ آنان‌ مرا بدکاره‌ و پلید می‌دانند، پاک‌ و طاهر گشته‌ام‌، زیرا مردم‌، جان را با معیار جسم می‌سنجند و روح را با ترازوی‌ ماده به‌ سنجش‌ می‌کشند..

کاخ‌هایی‌ که‌ دیوارهایش‌ از مباهات‌ و فخر سر بر آسمان‌ می‌ساید، اگر بدبختی‌ها و نیرنگ‌های‌ نهفته‌ در دل‌ خود را حس‌ می‌کردند، بی‌گمان‌ بر می‌شکافتند و بر زمین‌ فرو می‌ریختند.

تلاش‌ کردم‌ تا آنچه‌ را که‌ مردم‌ آن‌ را قسمت و تقدیر می‌نامند، به‌ خود بقبولانم‌؛ اما نتوانستم‌، زیرا جانم‌ والاتر از آن‌ بود که‌ همه‌ی‌ عمرم‌ را به‌ کرنش‌ در برابر بتی‌ که‌ نسل‌های‌ تیره‌گون‌ تراشیده‌ و آن‌ را قانون‌ و آیین‌ نام‌ نهاده‌اند، قامت‌ خم‌ کند.

تقدیر اراده‌ نکرده‌ است‌ که‌ من‌ با دست‌ خویش‌، بال‌ و پر خود را برچینم‌ و خاکسترنشین‌ شوم‌؛

آسمان‌ چنین‌ نخواسته‌ است‌ که‌ آدمی‌ نگون‌بخت‌ باشد، زیرا میل‌ به‌ نیک‌بختی‌ در نهاد انسان‌ نهاده‌ شده‌ و آدمی‌ با رسیدن‌ به‌ خوشبختی‌، خداوند را بزرگ‌ می‌دارد.

آیا آدمی‌ تا پایان‌ روزگار، برده‌ی‌ آیین‌های‌ تباه‌ خواهد ماند،

آیا انسان‌ برای‌ همیشه‌ دیده‌ به‌ خاک‌ خواهد دوخت‌، یا رو به‌ سوی‌ خورشید خواهد کرد

خون‌ریزی‌ حرام‌ است‌، اما چه‌ کسی‌ آن‌ را برای‌ حاکم‌ جایز شمرده‌ است‌؟

آیا باید شرّ و بدی‌ را با شرّی‌ بزرگ‌تر پاسخ‌ گوییم‌ و آن‌ را شرع‌ بنامیم‌؟

اما کسی‌ مرا مؤاخذه‌ نکرد، زیرا قوانین‌ کور و باورهای‌ فاسد، زنی‌ را که‌ فرو افتد، مجازات‌ می‌کند، اما مرد را وامی‌نهد..

کار به‌ پایان‌ رسیده‌ و بیداری‌، رؤیاها را از میان‌ برده‌ است‌.

کاهنان‌ نیز معبد خویش‌ را بر قبور باورمندانِ سرسپرده‌ برپا می‌کنند.

ملت‌های‌ نادان‌، برترین‌ فرزندان‌ خود را کیفر می‌دهند

از شما می‌خواهم‌ که‌ نزد حاکم‌ شکایت‌ نبرید، زیرا درندگان‌ هیچ‌ گاه‌ یکدیگر را نمی‌درند.