بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان و دگران وای به حال دگران

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی هر کس آزار من زار پسندید ولی نپسندید دل زار من آزار کسی

جز در صفای اشک دلم وا نمی شود

بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب که علم کند به عالم شهدای کربلا را

این همه درس بخوانیم و ندانیم که چه

من عاشق تو هستم این گفتگو ندارد

منم که جورو جفا دیدم و وفا کردم توئی که مهر و وفا دیدی و جفا کردی

کس نیست در این گوشه فراموشتر از من

روزی وفا کنی که نیاید به کار من

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

خنده بیگانگان دیدم نگفتم درد دل آشنایا با تو گویم گریه دارد حال من

تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم روزی سراغ وقت من آئی که نیستم

از عشق من به هر سو در شهر گفتگویی است من عاشق تو هستم این گفتگو ندارد

یادش بخیر گرچه دلم نیست شاد از او

کنجی است ما را فارغ از شور و شر دنیا

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را

صفائی بود دیشب با خیالت خلوت ما را ولی من باز پنهانی ترا هم آرزو کردم

کجاست مرگ که ما را ز زندگی برهاند

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست من که یک امروز مهمان توام فردا چرا

کس نیست در این گوشه فراموشتر از من وز گوشه نشینان توخاموشتر از من

چشم از او جلوه از او ما چه حریفیم ای دل

مرو ای مرد که این طایفه نامردانند

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی کاش یارب که نیفتد به کسی کار کسی

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

به خدا کافر اگر بود به رحم آمده بود زآن همه ناله که من پیش تو کافر کردم

عهد و پیمان تو با ما و وفا با دگران ساده‌دل من که قسم های تو باور کردم

درس این زندگی از بهر ندانستن ماست این همه درس بخوانیم و ندانیم که چه