بریده‌هایی از کتاب تلی از تصاویر شکسته

آدمی به هیچ‌وجه ارباب اندیشه‌های خودش نیست و ضمیر آگاه در واقع بردهٔ "ناخودآگاهی" یا "ضمیر ناخودآگاه" است.

"خود" واقع‌گرا تحت انگیزش اصول مصالحهٔ "عقلانی" است. ( "خود") ، از یک طرف، از قوانین و هنجارهای واقعیت (اجتماعی) محافظت می‌کند، آن هم با جرح و تعدیل مطالبات "غیرعقلانی" و محالِ "آن"؛ و از طرف دیگر، از "آن" محافظت می‌کند، با مصون نگاه داشتنش از محرک‌ها و دستورات به‌شدت قوی یا زیان‌آوری که منبعث از واقعیت است ــ منبعث از خرده‌گیری بیرونی، قضاوت‌های تند و غیبت ابژه‌های مطلوب. ( "خود") در ارتباط با عملکردهای درونی و فزایندهٔ "آن"، به‌مثابهٔ محمل یا بازنمایندهٔ واقعیت عمل می‌کند؛ از همین‌رو، نقش "خود"، یک‌دست ساختن، همگن کردن و سازمان دادن تکانش‌های آشوبناک و لذت‌طلب "آن" است؛ از همین‌رو در ارتباط با واقعیت، هدف "خود" عقلانی ساختن و بخشیدن جلوه‌ای منطقی به بسیاری از مطالبات "آن" و بازنمایی و معرفی‌اش به قانون اجتماعی است.